สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 887

เมื่อหลินหยางพูดทุกคนก็สั่นไหว

ศิษย์เหล่านั้นมองหน้ากันอย่างตกตะลึง

อาวุโสบางคนที่ยังไม่ได้เสียสติไปอย่างสมบูรณ์ได้ยินก็ตกใจ

แต่ด้านซูมู่หยุน หลิ่วซื่อเฟิง กุยโช ช่าวไห่และคนอื่นๆ พวกเขาไม่ได้สนใจหลินหยางแล้ว

ในความคิดของพวกเขา ตราบใดที่ได้แหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงมา ก็แปลว่าเขาจะได้เป็นเทพเจ้าตงหวงที่ไม่มีใครกล้ามาแตะต้อง

เมื่อถึงเวลานั้นนิกายตงหวงจะเชื่อฟังเขา!

ใครกล้าไม่ทำตาม?

อาวุโสเหล่านี้คิดเช่นนั้น แต่เหล่าศิษย์ทุกคนต่างรู้สึกไม่กังวลกับสิ่งที่หลินหยางพูด

"ใช่ ความขัดแย้งภายในนิกายตงหวงไม่ใช่เพราะเหล่าอาวุโสเหล่านี้ที่พยายามแย่งชิงผลประโยชน์กันหรอ?"

"พวกเขาเห็นแก่ตัวและไม่สนใจชีวิตหรือความตายของพวกเรา!"

"พวกเขาเหล่านี้แค่ต้องการต่อสู้เพื่ออำนาจและผลประโยชน์ของตัวเอง!"

ทุกคนก้มหน้าพูด เต็มไปด้วยความโกรธ

"ดังนั้นพวกเราต้องสถาปนานิกายตงหวงขึ้นมาใหม่! ขจัดสิ่งสกปรกทั้งหมดออกจากนิกายตงหวง! ตามกฎแล้วพวกเราจะลงโทษทุกคนที่ฝ่าฝืน ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร ไม่ว่าจะทำอะไร ไม่ว่าจะมีตัวตนอย่างไร ต้องลงโทษยังไงก็ลงโทษอย่างงั้น!"

ใบหน้าของหลินหยางไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ดวงตาของเขาดูน่ากลัวอย่างยิ่ง และเขาตะโกนไปทางหรงซิงหง

"หรงซิงหง!"

หรงซิงหงตัวสั่น มองหลินหยางด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ลังเลสักพักและเดินไปด้านหน้าเพื่อพูด

"ทำ...ทำไมหรอ?"

"ผมขอถามคุณ ควรให้การลงโทษอะไรแก่ผู้ที่ทำร้ายลูกศิษย์และสั่งสอนศิษย์ฆ่ากัน?" หลินหยางถาม

"ไม่ว่าสถานการณ์จะรุนแรงเพียงใด บรรดาผู้ที่ทำลายศิษย์ของนิกายนี้จะถูกพิพากษาลงโทษประหารชีวิตและถูกตัดศีรษะต่อสาธารณชน!" หรงซิงหงพูด

"แล้วพวกที่กบฎต่อคำสอนของเจ้านิกาย ละเลยคำสอนของเจ้านิกายหล่ะ?" หลินหยางถามอีกครั้ง

"ก็ยังคงเป็น...โทษประหารชีวิตเหมือนกัน" หรงซิงหงพูดด้วยความลังเล

"ผมในฐานะเจ้าตำหนักชิงเหอต้องรักษาความชอบธรรมของนิกายเอาไว้ ตอนนี้ผมจะเป็นคนที่บังคับใช้กฎหมายและข้อบังคับ! พวกคุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง ได้ยินไหม? ใครกล้าเข้ามาเป็นศัตรูกับผม แสดงว่าแสดงตนเป็นศัตรูต่อนิกายตงหวงด้วย! เป็นการดูหมิ่นนิกายตงหวง ละทิ้งนิกายตงหวง!" หลินหยางชี้ไปที่ศิษย์จำนวนนับไม่ถ้วนและตะโกน!

สีหน้าของหลายคนซีด

ละทิ้งหรอ?

หลินหยางผู้นี้ ได้ยกตัวเองขึ้นสู่ตำแหน่งผู้บังคับใช้กฎหมายของนิกายตงหวงด้วยคำพูดไม่กี่คำ

ส่งผลให้ศิษย์เหล่านั้นไม่กล้าทำอะไรเกินไป

"เจ้าตำหนักหลิน คุณพูดแบบนี้ งั้นผมขอถามคุณ คุณวางแผนจะจัดการกับคนบาปของนิกายตงหวงยังไง?" อาวุโสที่ไม่ได้เข้าไปแย่งชิงแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงนั้นตะโกนออกมา

"ลงโทษตามกฎ"

"แต่การลงโทษนั้นต้องดำเนินโดยอาวุโสไท่ชาง!"

"อาวุโสไท่ชางไม่อยู่ ดังนั้นความรับผิดชอบในการลงโทษเป็นของผม"

หลินหยางตะโกนอย่างเยือกเย็น ดึงเข็มเงินออกมาและแทงเข้าไปในร่างกายของเขาอีกครั้ง

ทันใดนั้น อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

แต่ในขณะนี้หลินหยางไม่ได้อารมณ์รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้

ในทางกลับกัน ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็สงบลง และจิตวิญญาณของทั้งร่างก็ค่อยๆ สงบและเงียบ เขาที่เหมือนกับสิงโตที่โกรธเกรี้ยวก่อนหน้านั้นกลายเป็นหินภูเขาโบราณที่ไม่สั่นคลอน

เมื่อทุกคนเห็นเช่นนี้ก็ตกตะลึง

หลินหยางกระโดดออกไป รีบวิ่งไปหาผู้อาวุโสที่กำลังต่อสู้กันอยู่ คว้าอาวุโสด้านนอกและกระแทกฝ่ามือ

ปัง!

อาวุโสคนนั้นไม่ทันไม่ป้องกัน และเสียชีวิตในจุดนั้นด้วยการกระแทกไปที่หัวใจโดยตรง

ศิษย์รอบๆ ตกใจหน้าถอดสี