สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 888

"ไม่เลว!"

หลินหยางยกฝ่ามือขึ้น

อย่างไรก็ตาม มีเข็มสีเงินสว่างกระจายอยู่ระหว่างนิ้วทั้งสิบของเขา

ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตกตะลึง

"คุณคือนักศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์!"

กุยโชกระแทกเสียงอย่างเยือกเย็น: "แต่คุณคิดว่าผมจะกลัวกลอุบายของคุณหรอ?"

เมื่อพูดจบเขาก็ยกแขนขึ้นและพุ่งเข้าหาหลินหยาง

แต่เมื่อหมัดของเขาพุ่งออกไป น้ำหนักสองแขนของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที

ไม่ว่าจะยกหมัดข้างไหนก็เคลื่อนไหวได้ช้ามาก

เกิดอะไรขึ้น?

แขนของผมทำไมหนักอย่างนี้?

กุยโชตกตะลึง

แต่ไม่นานเขาก็ตระหนักได้

ไม่ใช่แขนของเขาที่หนัก

มันคือความแข็งแกร่งของร่างกายของเขา... ค่อยๆ หายไป

"นั่นคือเข็ม!"

กุยโชเงยหน้าขึ้นและตกใจทันที

อย่างไรก็ตาม หลินหยางมาอยู่ด้านหน้าของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...

เหมือนย้ายร่างมา

เหมือนผีมากกว่า!

แย่แล้ว

กุยโชอ้าปากกำลังจะพูดบางอย่าง และมือที่เหมือนมีดคมเจาะหัวใจของเขาโดยตรง

กุยโชตัวสั่นไปทั้งตัว อ้าปากกว้าง เบิกตาที่ชราและลูกตาก็แทบจะหลุดออกจากเบ้าตา

เขามองไปที่มือที่หน้าอกของเขา จากนั้นมองไปที่หลินหยาง พยายามจะพูดออกมา แต่เขาก็เริ่มหมดความรู้สึก ดวงตาค่อยๆ หลับลง

กุยโช ตายแล้ว!

ทุกคนตกตะลึง

"อาจารย์!"

ศิษย์วังลี่หวังหลายคนตะโกนออกมา น้ำตาไหล รีบวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง และร้องไห้อย่างขมขื่นด้วยศพขอกุยโชที่อยู่ในอ้อมกอด

"ไอสารเลว! คุณฆ่าอาจารย์ของผม! ผมจะหั่นคุณให้เป็นสองท่อน!"

"ฆ่าเขา! ล้างแค้นให้กับอาจารย์!"

"ฆ่า!"

เหล่าศิษย์ตาแดง โกรธอย่างมากและพุ่งเข้าหาหลินหยาง

ดวงตาของศิษย์เหล่านี้แดงก่ำ บ้าคลั่ง

"หยุด! ห้ามใครเข้ามามั่วซั่ว!"

หรงซิงหงตะโกน เดินเข้าไป

"หรงซิงหง! คุณยังเป็นคนของทีมจื่อซู่อยู่รึเปล่า! ตอนนี้มีคนร้ายที่สังหารคนของนิกายตงหวง! คุณไม่เพียงแต่เฉยเมย แถมยังออกมาปกป้องเขาอีกหรอ? คุณนี่อะไรกัน?" ศิษย์คนหนึ่งของกุยโชชี้ไปที่หรงซิงหรงและพูดตำหนิ

"เอ่อ..." หรงซิงหงพูดไม่ออก

"ฆ่าคนนิกายตงหวงหรอ? อาวุโสกุยโชของพวกคุณแหกกฎ ฆ่าศิษย์ของตัวเอง! เป็นอาชญากรรมที่ชั่วร้าย พวกคุณจะแก้แค้นให้เขาหรอ?" หลินหยางจ้องหน้าศิษย์เหล่านั้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

ศิษย์เหล่านี้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูและมีฐานการฝึกฝนที่ไม่เลว

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นศิษย์มีฝีมือในวังลี่หวัง เป็นคนที่กุยโชคฝึกฝนมาด้วยตัวเอง มีตำแหน่งสูงในวังลี่หวัง

ตราบใดที่กุยโชยังอยู่เขาก็จะได้เพลิดเพลินกับชีวิตและความสุขสบาย

ตอนนี้กุยโชไม่อยู่แล้ว พวกเขาก็ต้องไม่มั่นคงเป็นธรรมดา และรู้สึกว่าหลินหยางตัดทุกอย่างของพวกเขา พวกเขาจึงเกลียดหลินหยาง

"คุณเลิกพูดไร้สาระ! ไอคนแซ่หลิน! คุณเป็นตัวแทนของนิกายตงหวงของเราไม่ได้!" ศิษย์คนหนึ่งพูดด้วยความโกรธ

"ในเมื่อผมเป็นตัวแทนนิกายตงหวงได้ งั้นผมอยากถามหน่อยพวกคุณคือศิษย์ของกุยโชใช่ไหม?" หลินหยางถามด้วยความนิ่ง

"ใช่!"

"คุณหมายความว่ายังไง? คุณอยากให้พวกเราอับอายหรอ?"

ศิษย์หลายคนถาม

"ผมไม่ได้อยากจะทำให้พวกคุณอับอาย ผมแค่อยากถามพวกคุณว่า ในเมื่อกุยโชเป็นอาจารย์ของพวกคุณ แล้วพวกคุณจะเชื่อฟังคำพูดของเขาไหม?" หลินหยางพูดอย่างเรียบเฉย

"พวกเราต้องเชื่อฟังคำพูดของอาจารย์อยู่แล้ว!"

"แล้วทำไมอาจารย์สั่งให้พวกคุณไปนำแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงมา แล้วพวกคุณยังไม่สนใจอะไร?" หลินหยางถามทันที

เมื่อคำพูดออกมา คนเหล่านั้นก็อึ้ง

"ในเมื่อพวกคุณอยากทำเพื่ออาจารย์ของพวกคุณ งั้นก็ดี! พวกคุณไปนำแหวนศักดิ์สิทธิ์ตงหวงกลับมาสิ!" หลินหยางพูด

"เอ่อ..."

หลายคนลังเล สีหน้าย่ำแย่

"ทำไม? ไม่กล้าหรอ?" หลินหยางถามกลับ