สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 892

ในขณะที่เธอกำลังเตรียมลงมือ เพื่อจัดการเด็กหนุ่มคนนี้พร้อมกับพระจิ่วโหรว

"อ๊าก!"

พระจิ่วโหรวส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นตัวของเขาหยุดชะงักยืนแข็งอยู่กับที่

ซูโม่หยุน ซีมู่หลิน หลิ่วซื่อเฟิงหันไปมองเขาพร้อมกัน

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็เบิกตากว้าง

"อาวุโส?"

"คุณเป็นอะไร?"

"ไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่า?"

พวกลูกศิษย์พากันถามด้วยความเป็นห่วง

แต่…พระจิ่วโหรวไม่ได้ตอบคำถามพวกเขา เขาในตอนนี้เบิกตากว้าง ร่างกายสั่นไม่หยุด

หลังจากนั้นประมาณห้าวินาที

พู่!

พระจิ่วโหรวกระอักเลือดที่มีเนื้อปนออกมา สุดท้ายล้มชักอยู่บนพื้น

เห็นเพียงผิวหนังของเขาเริ่มแตกทีละนิด

"อาจารย์!"

ทางด้านลูกศิษย์ของพระจิ่วโหรวรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับเสียงตะโกน

"ลมปราณยุ่งเหยิงร่างกายแตกสลาย?"

ซีมู่หลินอุทานด้วยความตกใจ

"อะไรนะ? นี่…นี่คือลมปราณยุ่งเหยิงร่างกายแตกสลาย?"

หลิ่วซื่อเฟิงเบิกตากว้าง

"ไม่ผิดแน่! นี่คืออาการของลมปราณยุ่งเหยิงร่างกายแตกสลาย! ผิวหนังของเขาเริ่มแตก และมีลมปราณบริสุทธิ์ไหลออกมาจากผิวหนังที่ฉีกขาดของเขาเป็นจำนวนมาก พิสูจน์ให้เห็นว่าลมปราณภายในร่างกายของเขายุ่งเหยิงไปหมดแล้ว อวัยวะภายในและเส้นเลือดกำลังถูกลมปราณบดขยี้ทีละนิด…พระจิ่วโหรว…ไม่รอดแล้ว!" ซีมู่หลินพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของลูกศิษย์ทั้งกลุ่มมืดมนลง ทรุดตัวนั่งลงบนพื้น

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็อดไม่ได้ที่จะเสียวสันหลัง

"หรือว่า…เป็นเพราะเข็มเงินของคนคนนี้?" หลิ่วซื่อเฟิงพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

ซีมู่หลินได้พูดอะไร

สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นสามารถอธิบายได้อีก

"ผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์คนนี้…ไม่ธรรมดา!"

ซูโม่หยุนสูดลมหายใจเข้า พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

สีหน้าของคนทั้งกลุ่มเคร่งขรึมลง

การตายของพระจิ่วโหรว ทำให้พวกเขาสามคนตกใจมาก

ตอนนี้ ยังมีใครกล้าดูถูกหลินหยางอีก…

"ตกลงคุณเป็นใครกันแน่?" ซีมู่หลินจ้องหลินหยาง ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "นิกายตงหวงของเรา ไม่เคยมีผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ที่ร้ายกาจแบบนี้!"

"ก่อนหน้านี้ผมแนะนำตัวเองไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ผมคือเจ้าตำหนักชิงเหอ หลินหยาง! ตอนนี้ ผมจะลงโทษพวกคุณข้อหาแหกกฎของนิกายในฐานะตัวแทนของนิกายตงหวง!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เดินเข้าไปหาคนทั้งสาม

"ลงโทษ? คุณมีคุณสมบัติพอเหรอ?" ซูโม่หยุนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ลูกศิษย์ของวังจั้นหวังอยู่ไหน?"

"ศิษย์อยู่นี่!"

คนของวังจั้นหวังเริ่มทยอยกันเข้าออกมา

"ฟังคำสั่งของผม! ฆ่าโจรชั่วคนนี้!" ซูโม่หยุนชี้ไปทางหลินหยางแล้วตะคอก

"รับทราบ!"

ลูกศิษย์ทั้งกลุ่มตอบรับเสียงดัง หลังจากนั้นพุ่งเข้าไปทางหลินหยาง

"ช่วยเหลือผู้กระทำผิด ฆ่าไม่เว้นแม้แต่คนเดียว!" หลินหยางจ้องคนพวกนี้แล้วตะคอก

แต่…คนพวกนี้ไม่มีท่าทีที่จะหยุดแม้แต่นิดเดียว!

ความน่าเกรงขามของซูโม่หยุนแตกต่างจากอาวุโสทั่วไป เป็นไปไม่ได้ที่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของหลินหยางจะสามารถทำให้คนพวกนี้เปลี่ยนใจ!

เพราะเหตุนี้ ลูกศิษย์กลุ่มนี้จึงพุ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล

"ช่วยเหลือผู้กระทำผิด ฆ่าไม่เว้นแม้แต่คนเดียว! ผมจะไม่พูดคำพูดประโยคเดิมเป็นครั้งที่สาม"

หลินหยางตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย!

มีคนส่วนหนึ่งเริ่มรู้สึกลังเล!

แต่น่าเสียดาย…คนส่วนใหญ่พุ่งมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว!

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมคงต้องทำตามกฎของนิกาย!"

หลินหยางตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา มือทั้งสองข้างพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เข็มเงินสาดกระจายออกไปราวกับดาวตก

"ระวัง!"

หลิวซื่อเฟิงอุทาน

แต่ไม่ทันแล้ว

ฉึกฉึกฉึกฉึก…

ลูกศิษย์สิบกว่าคนที่อยู่ด้านหน้าสุดหยุดชะงักไม่สามารถขยับตัว

"เข็มเงินสกัดจุดชีพจร!"

ซีมู่หลินตะคอก

หลินหยางพุ่งเข้าไป ซัดฝ่ามือใส่หน้าอกของลูกศิษย์กลุ่มนี้

ทุกฝ่ามือทำให้ลูกศิษย์กลุ่มนี้กระอักเลือดและล้มลงพื้นโดยตรง

หลังจากนั้นหลินหยางดึงเข็มเงินออกจากร่างกายของพวกเขา ขว้างไปทางลูกศิษย์อีกกลุ่มหนึ่ง