สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 90

ชวี่เทียนส่งเงิน?

เขากล้ารับเหรอ? ถ้ารับไปต้องตายแน่!

แต่ถ้าหากไม่รับ แบบนี้ไม่เท่ากับว่าเขาล้มละลายเหรอ?

หลังจากที่ไต่ตรองสักพัก สุดท้ายเขาก็คิดว่าชีวิตสำคัญกว่า

"ลุงเทียน คือว่า…เงินไม่ต้องให้แล้ว เงินแค่นี้ถือว่าผมแสดงความเคารพต่อคุณเถอะ" หลินฟู่หรงพูดทั้งน้ำตา

"ดีมาก! ผมชอบเจ้าอ้วนที่ฉลาดอย่างคุณ!"

ชวี่เทียนตบไหล่ของหลินฟู่หรงเสร็จแล้วหันมาพยักหน้าให้กับหลินหยาง หลังจากนั้นก้าวขึ้นรถโดยตรง

"รถเบนซ์คันนี้ก็ขับไปด้วย" ชวี่เทียนยื่นหัวออกมาแล้วตะโกนทิ้งท้ายแล้วหายลับตาไป

เพียงแค่พริบตาเดียว หลินฟู่หรงกลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบมองตาค้าง

ส่วนซูหยูที่อยู่ด้านข้างพูดอะไรไม่ออกตั้งนานแล้ว

"ต่อไปพวกเขาจะไม่มายุ่งกับเธออีกแล้ว กลับบ้านเถอะ"

หลินหยางพูดกับซูเสี่ยวชิง

"ขอบคุณมากพี่เขย" บนใบหน้าของซูเสี่ยวชิงเต็มไปด้วยความชื่นชม

"ต่อไปถ้ามีปัญหาอะไรมาหาพี่เขยได้ตลอด"

"อืม"

ดวงตาของซูเสี่ยวชิงเป็นประกาย

"รอก่อน" ซูหยูตะโกนขึ้นด้วยความเร่งรีบ

"มีอะไรอีกเหรอ?" หลินหยางเงยหน้าขึ้น

ซูหยูเม้มริมฝีปากสักพัก กัดฟันแน่นแล้วพูด "หลินหยาง…ตกลงนี่มันอะไรกันแน่? รถพวกนี้…เป็นของนายจริงเหรอ? แล้วเมื่อกี้ชวี่เทียนมันคืออะไรกัน? ในเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลซูไม่ใช่เหรอ? มีแต่คนว่านายเป็นคนไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? ทำไม…ทำไมนายถึงมีของพวกนี้?"

ซูหยูทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

คำพูดพวกนี้เธออดกลั้นมาสักพักแล้ว

เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของหลินหยางมาสักพักหนึ่งแล้ว

ตอนนี้…ในที่สุดเธอก็ถามมันออกมา

หลินหยางเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นยิ้มเล็กน้อย

"มาจนถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีคนรู้สึกว่าผมเป็นคนไร้ประโยชน์อีกเหรอ? ไม่รู้ว่าคนแบบนี้ต้องโง่มากแค่ไหนถึงจะคิดได้?"

หลังจากที่พูดจบ หลินหยางหันหลังแล้วเดินจากไป

ซูหยูยืนอยู่ตรงที่เดิมด้วยท่าทางที่เหม่อลอย

"พี่…" ซูเสี่ยวชิงเรียกเธอ

"บางทีคุณย่าคิดผิดมาโดยตลอด…" ซูหยูพูดพึมพำกับตัวเอง

....

หลินหยางไม่ได้รู้สึกดีอะไรต่อซูหยู ที่เขายอมยื่นมือเข้าไปช่วยทั้งหมดก็เพราะซูเสี่ยวชิง

กลับมาถึงบ้าน หลินหยางนั่งอยู่บนโซฟาเตรียมตัวอ่านหนังสือ

แต่ในตอนนั้นเอง เขาได้ยินเสียงสะอื้นของซูเหยียนดังออกมาจากห้องนอนของเธอ

"ฮืม?"

สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบก้าวเท้าเดินตรงเข้าไป

แต่แล้วเขาพบว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน

"เสี่ยวเหยียน คุณกำลังทำอะไรอยู่ด้านใน?"

"ฉัน…ฉัน…กำลังทำอะไรอยู่?" เสียงของซูเหยียนฟังดูกระวนกระวายเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน เปิดประตู"

"ฉัน…ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า…ไม่สะดวก…"

"เปิดประตู!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก

ซูเหยียนไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของหลินหยางมาก่อน

เธอลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็ตัดสินเปิดประตูออกอย่างเชื่องช้า

ทันทีที่ประตูเปิดออก ลมหายใจของหลินหยางหยุดนิ่งทันที

ผมของซูเหยียนยุ่งเหยิง บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือสีแดง ที่มุมปากมีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อย สีหน้าดูซีดขาว

"ใครเป็นคนทำ?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ไม่…ไม่มี ฉัน…ฉันไม่ทันระวังหกล้ม…"

"ผมไม่ได้โง่…บอกผมมา!"

"ฉันบอกคุณแล้วคุณจะทำอะไรได้? ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตระกูลจางไม่ใช่ตระกูลซู ถึงแม้คุณจะรู้จักตระกูลหนิงและตระกูลชวี่ แต่เมื่อเทียบกับคนฝั่งนู้นก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี" ซูเหยียนก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ตระกูลจาง? จางเป่าชวี?" แววตาของหลินหยางเย็นชาลง เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว

"คุณมานี่"

เขาดึงมือของซูเหยียนเดินมาที่ห้องรับแขก หลังจากนั้นนำผ้าเช็ดหน้าไปต้มและไข่ต้มสุกหนึ่งฟอง มาประคบหน้าของซูเหยียนและนวดอย่างเบามือ