สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 901

ทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดของเฟิงซิ้นจื่อ ทำให้มีผู้คนไม่น้อยขมวดคิ้วแน่น

แต่ทุกคนไม่ได้คัดคานคำพูดของเธอ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอพูดมันคือเรื่องจริง

คนของตำหนักป๋ายฉ่าวมีอยู่แค่นี้ จำนวนผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเกินกว่าจำนวนหมอไปเยอะมาก และผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายคนจำเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน จะรอช้าไม่ได้เด็ดขาด แต่ถ้าหากทำการรักษาคนที่มีอาการสาหัสก่อน คนที่อาการไม่ได้หนักมากก็ต้องรอ โรคภัยไข้เจ็บยิ่งปล่อยไว้เป็นเวลานานก็ยิ่งร้ายแรง ไม่เพียงแค่ทำให้สูญเสียคนมากขึ้นเท่านั้น คนของตำหนักป๋ายฉ่าวก็ต้องเหนื่อยมากขึ้นด้วย

"เจ้าตำหนัก ผมรู้ คุณเพิ่งเข้ารับตำแหน่ง ต้องการทำคุณประโยชน์เพื่อคนของตำหนัก แต่คุณต้องเข้าใจด้วยว่าคุณไม่ใช่เทพ สิ่งที่พวกเราทุกคนสามารถทำได้ก็ควรจะทำ แผนที่ดีที่สุดของพวกเราในตอนนี้คือทิ้งคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ใช้ยาและคนไปช่วยคนที่สามารถช่วยได้แทน ไม่เช่นนั้น ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คนของตำหนักป๋ายฉ่าวไม่เพียงแต่ต้องเหนื่อยเท่านั้น แม้แต่ประสิทธิภาพในการรักษาก็จะลดลง คุณคิดว่าแบบนี้ดีหรือเปล่า?" ชายชราคนหนึ่งก้าวออกมาจ้องหลินหยางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ดังนั้น พวกคุณจะไม่รักษา?" หลินหยางมองเฟิงซิ้นจื่อ

"ไม่ใช่ไม่รักษา แต่ไม่มีกำลังคนและยาเพียงพอสำหรับรักษา!" เฟิงซิ้นจื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

คนที่เหลือของตำหนักป๋ายฉ่าวก็มีท่าทีแบบนี้เหมือนกัน

"ก็ได้!"

หลินหยางพยักหน้า เริ่มทำการตรวจอาการของคนที่อยู่ตรงหน้าต่อ ในขณะเดียวกันปากก็พูดไปด้วย "ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมจะเป็นคนรักษาคนพวกนี้เอง! พวกคุณแค่จะช่วยผมเตรียมวัตถุดิบก็พอ"

"อะไรนะ?"

เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกอึ้ง

ผู้คนที่อยู่โดยรอบก็มองเขาด้วยความตกใจเช่นกัน

"เจ้านิกาย คุณ…คุณไม่ได้พูดผิดใช่หรือเปล่า? คนพวกนี้…ปล่อยให้คุณรักษา?" ชายชราก่อนหน้านี้ก้าวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ลิ้นพันกัน

"มีปัญหาอะไรเหรอ?" หลินหยางทำการรักษาไปด้วยพูดไปด้วย

"นี่…" น้ำเสียงของชายชราเริ่มแหบแห้ง

แต่เฟิงซิ้นจื่อกลับส่งเสียงฮึ่ม "เจ้านิกาย คุณต้องเข้าใจด้วยว่าตอนนี้มีคนหลายพันคน! คุณจะรักษาพวกเขาด้วยตัวคนเดียว? แบบนี้ไม่เท่ากับกำลังพลิกสวรรค์เหรอ? คุณสามารถตรวจอาการของพวกเขาทุกคนไว้เหรอ?"

เฟิงซิ้นจื่ิอไม่เชื่อ

เฉลี่ยให้คนละสิบนาที สถานที่แห่งนี้มีคนอยู่เป็นพัน เขาไม่มีทางตรวจจนครบทุกคน

"อาวุโสเฟิง คุณกำลังสงสัยในตัวผมเหรอ?"

หลินหยางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปทางเฟิงซิ้นจื่อ

"ไม่กล้า ฉันแค่เป็นคนไม่ชอบคนที่พูดจาโวหาร ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา มีอะไรก็พูดอย่างนั้น ใครดีใครชั่วฉันก็ชี้ออกมาทุกคน และไม่สนด้วยว่าสถานะของเขาคนนั้นจะเป็นยังไง ถ้าหากเจ้านิกายรับไม่ได้ สามารถลงโทษฉันได้เลย! ท้ายที่สุดคุณคือเจ้านิกาย ชีวิตของฉันมันก็แค่ขึ้นอยู่กับคำพูดประโยคเดียวของคุณเท่านั้น!" เฟิงซิ้นจื่อส่งเสียงฮึ่ม พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"บังอาจ!"

หลินหยางลุกขึ้นตะคอกใส่เฟิงซิ้นจื่ออย่างกะทันหัน

คนของตำหนักป๋ายฉ่าวสะดุ้งตกใจ แต่ทุกคนก็ยังเข้าไปรุมล้อมข้างกายของเฟิงซิ้นจื่อพร้อมกัน และใช้สายตาที่หวาดระแวงจ้องหลินหยาง

เห็นได้ชัด พวกเขายังไม่ยอมรับหลินหยาง!

ถึงแม้คนคนนี้จะเป็นเจ้านิกาย แต่ในสายตาของพวกเขา มีเจ้านิกายหรือไม่มีมันไม่ได้สำคัญมาก

เพราะความเชื่อที่แท้จริงของพวกเขาคือเฟิงซิ้นจื่อ อาวุโสของตำหนักป๋ายฉ่าวคนนี้

ถ้าหากเฟิงซิ้นจื่อออกคำสั่งให้ลูกศิษย์พวกนี้เข้าไปฆ่าหลินหยาง พวกเขาก็จะไม่ลังเลทันที

หลินหยางย่อมสามารถมองจุดนี้ออก

ส่วนผู้คนที่อยู่โดยรอบก็มองมาทางเขา

"เจ้านิกายใจเย็นก่อน!"

หลิวหม่ารีบก้าวออกมาพูดเสียงเบา "เจ้านิกาย คุณอย่าไปถือสาอาวุโสเฟิงซิ้นจื่อเลย! ยังไงเธอก็เป็นเจ้าตำหนักของตำหนักป๋ายฉ่าว ยิ่งไปกว่านั้นเป็นที่เคารพในนิกาย ถ้าหากคุณแตะต้องเธอ เกรงว่า…มีแต่จะส่งผลกระทบที่ร้ายแรงต่อนิกายของเราเท่านั้น"

"ดังนั้น? ผมในฐานะเจ้านิกายก็ห้ามยุ่งกับคนคนนี้?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับอาวุโสเฟิงซิ้นจื่อ ผู้บาดเจ็บที่นี่…ใครจะเป็นคนรักษา?" มีคนพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจ

"หรือเจ้านิกายของพวกคุณรักษาไม่ได้เหรอ? พวกคุณคิดว่าขาดทักษะการแพทย์แค่นั้นของเธอ พวกคุณก็จะอยู่ไม่รอดเหรอ? น่าขำ!" หลินหยางพ่นลมออกจากจมูกฮึ่ม หลังจากนั้นพูดเสียงดัง

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ของความดูถูก

คำพูดประโยคกระตุ้นต่อมความโกรธของเฟิงซิ้นจื่อโดยตรง

"เจ้านิกาย คุณ…คุณพูดอะไรนะ?"

"ทำไม? หรือว่าหูของอาวุโสไม่ดี? ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ?" หลินหยางหันหน้าไปพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

"คุณกำลังสงสัยทักษะการแพทย์ของฉัน?" เฟิงซิ้นจื่อชี้หน้าของหลินหยาง พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา