สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 902

ผ่านไปสักพัก ตรงหน้ากระท่อมมีผู้คนต่อแถวกันยาวเหยียดเป็นสองแถว

หลินหยางและเฟิงซิ้นจื่อนั่งลงบนที่นั่ง

"เริ่มได้หรือยัง?" เฟิงซิ้นจื่อจ้องหลินหยางแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลินหยางมองกระบวนแถวตรงหน้า หันไปพูด "คนบาดเจ็บมีแค่นี้เหรอ?"

คนที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอึ้ง เอ่ยปากพูด "เจ้านิกาย ผมไม่เข้าใจความหมายของคุณ…"

"จัดคนมาเข้าแถวเยอะกว่านี้"

"หา? นี่…" คนคนนั้นตกตะลึง

"ฮึ่ม น่าขำ ที่นี่มีคนบาดเจ็บรวมทั้งหมดหนึ่งร้อยกว่าคน คุณสามารถรักษาคนพวกนี้ให้หมดภายในเวลาหนึ่งก้านธูปก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ยังจะบอกว่าคนน้อย? คุณจะเสแสร้งไปถึงไหน?" เฟิงซิ้นจื่อพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

"กบในกะลาก็ยังคงเป็นกบในกะลา!"

หลินหยางขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเฟิงซิ้นจื่อ เขาโบกมือ "ไปจัดการตามที่บอก"

คนคนนั้นเห็นสถานการณ์ จึงรีบไปจัดการโดยไม่พูดอะไรมากอีก

ผ่านไปสักพัก แถวทางด้านของหลินหยางมีคนเพิ่มขึ้นเกือบเป็นเท่าตัว

ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวเห็นสถานการณ์ แต่ละคนเชิดหน้าชูตาด้วยความดูถูก

"อาจารย์ คนคนนี้อวดดีเกินไปแล้ว!"

"เขาอายุแค่นี้ได้เป็นถึงเจ้านีกาย คงคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้แล้วมั้ง! ตำหนักป๋ายฉ่าวของเรายอมเขาไม่ได้เด็ดขาด!"

"ใช่ อย่างมากพวกเราก็แค่ออกจากนิกายตงหวง!"

"พูดถูก!"

พวกลูกศิษย์พากันพูด

อาวุโสจิตใจจองหองเย่อหยิ่งทะนงตน ไม่เห็นเจ้านิกายอยู่ในสายตา ลูกศิษย์ทุกคนก็ย่อมเป็นแบบนี้เช่นกัน

ลองคิดดูมันก็ช่วยไม่ได้

ตำหนักป๋ายฉ่าวในฐานะที่เป็นตำหนักการแพทย์ ในนิกายตงหวงที่เกิดการเข่นฆ่ากันทุกวัน สถานะของพวกเขาย่อมถูกดึงขึ้นที่สูงเป็นธรรมดา

นิกายตงหวงสามารถขาดตำหนักใดตำหนักหนึ่งก็ได้ ยกเว้นตำหนักป๋ายฉ่าว

"ไม่ต้องไปสนใจเขามาก อีกเดี๋ยวถ้าเขาไม่สามารถรักษาคนพวกนี้ให้หมด คอยดูเขาจะทำยังไงต่อ!" เฟิงซิ้นจื่อพูด

ทุกคนพยักหน้า

"เจ้านิกายหลิน! ตอนนี้เริ่มได้หรือยัง?" เฟิงซิ้นจื่อตะคอกใส่หลินหยาง

"ได้แล้ว"

หลินหยางพยักหน้า

ลูกศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านข้างเตาธูปรีบจุดธูปทันที

การแข่งทักษะการแพทย์เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

คนทั้งสองเริ่มทำการรักษา

ท้ายที่สุดเฟิงซิ้นจื่อก็เป็นถึงปรมาจารย์ด้านการแพทย์ เธอแค่มองลูกศิษย์ตรงหน้าแวบเดียว รู้ได้ในทันทีว่าอาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายคืออะไร หลังจากนั้นดึงเข็มเงินออกมาและจ่ายยา การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วมาก การรักษาต่อคนใช้เวลาเพียงแค่สิบกว่าวินาที หลังจากนั้นคนที่สอง คนที่สาม…

ในเวลาเพียงแค่หนึ่งนาที มีคนห้าคนที่ได้รับการรักษา

บนใบหน้าของลูกศิษย์ตำหนักป๋ายฉ่าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ความเร็วระดับนี้ถือว่าน่าทึ่งมาก

ส่วนพวกลูกศิษย์ที่ได้รับการรักษาก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

"สวรรค์ บาดแผลของผมไม่เจ็บแล้ว"

"ผมรู้สึกว่ามือของผมก็หายดีแล้ว"

"นี่ก็คือทักษะการแพทย์ของอาวุโสเฟิงเหรอ?"

"วิเศษมาก! อาวุโสเฟิงคือฮัวโต๋ยุคปัจจุบัน!"

"โชคดีที่พวกเรามีอาวุโสเฟิง!"

แต่ละคนรู้สึกซาบซึ้งมาก หันไปคำนับขอบคุณเฟิงซิ้นจื่อ

เฟิงซิ้นจื่อส่งเสียงฮึ่ม ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ทุกคนเงียบหน่อย อย่าส่งเสียงดัง มันส่งผลกระทบต่อกันตรวจชีพจรของฉัน!"

ทุกคนจึงหุบปากของตนเอง

หลังจากนั้นรักษาผู้บาดเจ็บไปอีกสิบกว่าคน เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกได้ใจมาก

เธอคิดว่าความเร็วระดับนี้ของตนเองก็ถือว่าน่าทึ่งมากแล้ว

ถ้าจะให้เร็วกว่านี้ก็คงมีแต่ฮัวโต๋ที่ทำได้!

ทว่าก่อนที่เธอจะทันหันไปมอง มีเสียงอุทานดังขึ้นจากด้านข้าง

"สวรรค์!"

"เขา…เขากำลังทำอะไร?"

เป็นเสียงอุทานของลูกศิษย์ตำหนักป๋ายฉ่าว

เฟิงซิ้นจื่อรู้สึกอึ้ง รีบหันไปมองตามทิศทางของเสียง