สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 913

"ไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการพบใครทั้งนั้น! อารมณ์ของฉันกำลังแปรปรวน คุณอย่าเข้ามากระตุ้นฉันอีกเลย" ซูเหยียนรีบตะโกนตอบกลับ เสียงกำลังสั่นเหมือนกลัวหลินหยางเดินเข้ามา

หลินหยางครุ่นคิดแล้วพูด "หรือไม่เรียกหลินหยางสามีของคุณมา ว่ายังไง?"

"หลินหยาง? ได้ บอกให้เขารีบมาเลย" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงเล็กน้อย

หลินหยางขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

เขาตะโกนตอบกลับ "คุณรอก่อน"

พูดจบ เขาเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องด้านข้าง ทำให้หน้าตากลับมาเป็นหลินหยาง หลังจากนั้นเดินเข้าไปในห้อง

ทว่าหลังจากที่เดินเข้าไปในห้อง พบว่าซูเหยียนเอาแต่ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ไม่ยอมเผยให้เห็นหน้า

เธอกำลังทำอะไร?

กงซีหยุนรู้สึกประหลาดใจ

"เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" หลินหยางถาม

"คุณ…คุณมาแล้วเหรอ…" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน ทำไมคุณถึงไม่ยอมพบหมอเทวดาหลิน? ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินลึกซึ้ง และยังเป็นถึงประธานของหยางหัว ถ้าหากคุณมีปัญหาอะไร เขาช่วยคุณได้แน่นอน" หลินหยางพูดเสียงเบา

"ช่วยฉัน? หลินหยาง คุณไม่กลัวว่าพวกเราไม่สามารถใช้คืนเหรอ?"

"ใช้คืน?"

"พวกเราติดค้างประธานหลินมามากพอแล้ว หรือพูดอีกอย่างคือฉันติดค้างประธานหลินมามากพอแล้ว ฉันไม่ต้องการติดค้างเขาอีก" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

"แต่ตอนนี้คุณต้องรักษาอาการบาดเจ็บให้หายก่อน ที่ติดค้างเขา พวกเราค่อยใช้คืนทีละนิดก็ได้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"เรื่องพวกนั้นค่อยว่ากันทีหลัง หลินหยาง ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ"

"เรื่องอะไร?"

"เกี่ยวกับเรื่องของบริษัท อีกอย่าง…ฉันมีความในใจอยากพูดกับคุณด้วย…" ซูเหยียนพูด

แต่น้ำเสียงของเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งอ่อนแรงลง

ตอนที่พูดเริ่มหอบหายใจเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน คุณเป็นอะไร?" หลินหยางรู้สึกถึงความผิดปกติ ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ฉัน…ฉันไม่เป็นอะไร"

"ไม่ คุณต้องเป็นแน่นอน คุณออกมาจากผ้าห่มก่อน"

"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ฉันก็แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย อยากพักผ่อน" ซูเหยียนรีบพูด

ทว่ายิ่งอยู่ก็ยิ่งหอบหายใจแรงขึ้น

หลินหยางยื่นมือออกไปจับผ้าห่ม เตรียมตัวกระชากออก

"อย่า…" ซูเหยียนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

แต่แรงของเธอหรือจะสู้แรงของหลินหยาง? ผ้าห่มถูกกระชากลง เผยให้เห็นใบหน้าของซูเหยียน

ตอนที่หลินหยางเห็นใบหน้าของซูเหยียน เขาแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

"หา?"

กงซีหยุนมองตาค้าง ตกใจจนทรุดทิ้งก้นนั่งลงบนพื้น

ซูเหยียนที่อยู่ใต้ผ้าห่มผมของเธอกลายเป็นสีขาว ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าของเธอก็ซีดขาวจนถึงขีดสุด ขาวจนแทบจะสามารถมองเห็นเส้นเลือดและเส้นเอ็นบนใบหน้าได้อย่างชัดเจน

หลินหยางเบิกตากว้าง

กงซีหยุนตกใจจนไม่สามารถลุกขึ้นยืน

ซูเหยียนตั้งสติได้ รีบเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองหลินหยาง

แต่หลินหยางกลับจับมือของเธออย่างกะทันหัน ต้องการตรวจชีพจรให้เธอ

"อ๊าก…"

ซูเหยียนร้องด้วยความเจ็บปวด

หลินหยางรู้สึกอึ้ง รีบมองไปที่ข้อมือของเธอ พบว่าตรงข้อมือของเธอกลายเป็นสีแดง และเริ่มผิดรูปเล็กน้อย

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณซู มือของคุณได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อไหร่?" กงซีหยุนถามเสียงสั่น

"เรื่องนี้พวกคุณไม่ต้องสนใจ หลินหยาง คุณออกไป พวกคุณออกไปให้หมด!"