สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 912

เมืองเจียงเฉินในปัจจุบันไม่สงบอย่างมาก

มีข่าว ‘อุบัติเหตุ’ ออกอากาศทุกวันอย่างต่อเนื่อง

คนบางกลุ่มพบว่าข่าวอุบัติเหตุที่ว่าส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับคนของหยางหัวและรวมไปถึงบริษัทหยางหัว

เพราะเหตุนี้บนโลกอินเตอร์เน็ตจึงเกิดการถกเถียงกันไม่น้อย ทุกคนรู้สึกว่ามีคนกำลังเล่นงานหยางหัว

หลังจากหยางหัวผ่านเป็นการของเลิ้นกุย แบรนด์และชื่อเสียงของพวกเขาเป็นที่รู้จักกันไปทั่ว เพราะเหตุนี้หลังจากที่มีการคาดเดา มีชาวเน็ตจำนวนมากให้การสนับสนุนหยางหัว หรือแม้กระทั่งมีการส่งผลการตรวจสอบของชาวเน็ตไปให้หน่วยงานบางหน่วย

ทว่าผลสรุปที่ได้มันไร้ประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นคำค้นหาแนะคำถกเถียงก็ถูกชะงัก

ทำให้ผู้คนมากมายเข้าใจว่าคนที่กำลังเล่นงานหยางหัว…ไม่ใช่คนธรรมดา

"ลูกแม่!"

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาราวกลับเป็นบ้า

กงซีหยุนที่อยู่ในห้องสะดุ้งตกใจ เตรียมตัวชักปืนออกจากเอวโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่รู้ว่าผู้มาเป็นใคร จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ที่แท้จางชิงหยูเอง

ซูกวงก็มาด้วย เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

ช่วงนี้คนทั้งสองมักจะมาเยี่ยมซูเหยียนอยู่บ่อยครั้ง

หลังจากที่รู้ว่าซูเหยียนเกิดเรื่อง คนทั้งสองรู้สึกกังวลมาก

"ลูกแม่ ทำไมเธอถึงโง่แบบนี้? ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้? ตาของเธอก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก จะให้แม่อยู่ต่อไปได้ยังไง?" จางชิงหยู่กอดซูเหยียนแน่น พูดทั้งน้ำตาโดยตรง

"แม่ หนูก็ทำอะไรไม่ได้ หนูไม่มีทางเลือกอีกแล้ว…" ซูเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะสะอื้นเช่นกัน

"เธอทำเหมือนที่แม่บอกไม่ได้เหรอ?" จางชิงหยู่กดไหล่ของเธอ พูดพร้อมกับร้องไห้

น้ำตาของซูเหยียนไหลออกมา ไม่พูดอะไรสักคำ

"คุณกง คุณช่วยออกไปก่อนได้หรือเปล่า? ฉันอยากคุยกับเสี่ยวเหยียนเป็นการส่วนตัว" จางชิงหยู่เช็ดน้ำตา หันไปพูดกับกงซีหยุน

กงซีหยุนลังเลสักพัก พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

ประตูถูกปิด

กงซีหยุนยืนอยู่ด้านนอก ซูกวงก็ไม่ได้เข้าไป เพียงแค่ยืนอยู่ตรงที่เดิมด้วยสีหน้าที่มืดมน

"คุณซู ไม่จำเป็นต้องกังวล ช่วงนี้พวกเราดูแลคุณซูเหยียนอย่างดี รับรองว่าไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเธออีกแน่นอน" กงซีหยุนพูดปลอบใจ

"คุณกง ลำบากคุณแล้ว"

"นี่เป็นสิ่งที่ฉันสมควรทำ"

"ต้องขอให้คุณขอบคุณประธานหลินแทนพวกเราด้วย ถ้าหากไม่มีเขา เสี่ยวเหยียนคงกลายเป็นคนตาบอดไปแล้ว" ซูกวงถอนหายใจแล้วพูด

"คุณซูพูดหนักเกินไปแล้ว" กงซีหยุนยิ้มแล้วยิ้มอีก ไม่ได้พูดอะไรมาก

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที จางชิงหยู่เช็ดน้ำตาของตนเองแล้วเดินออกมาจากในห้อง

เธอไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ดึงมือของซูกวงเตรียมตัวไปจากที่นี่

ซุกวงรีบถามเสียงเบา "เธอตอบตกลงหรือเปล่า?"

แต่จางชิงหยู่ไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแค่ลากซูกวงไปจากที่นี่

กงซีหยุนทำหน้าประหลาดใจ ตอนที่กลับเข้าไปในห้อง พบว่าซูเหยียนนอนตัวแข็งอยู่บนเตียง

น้ำตาของเธอหยุดไหลแล้ว

แต่สีหน้าซีดขาวจนน่าตกใจ

นิ้วมือทั้งสิบประสานเข้าด้วยกัน ออกแรงเล็กน้อยราวกับต้องการหักนิ้วของตนเอง

ในเบ้าตาของเธอนองไปด้วยน้ำตา

"คุณซูเหยียน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" กงซีหยุนรู้สึกถึงความผิดปกติ ถามด้วยความระมัดระวัง

"ฉัน…ฉันไม่เป็นอะไร…" ซูเหยียนเบือนหน้าหนี

"คุณซูเหยียน ไม่ว่าคุณมีเรื่องทุกข์ร้อนใจอะไร คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรมากตอนนี้ หลังจากประธานหลินมา คุณค่อยคุยกับประธานหลิน ประธานหลินต้องคิดหาวิธีช่วยคุณจัดการปัญหาแน่นอน คุณอย่าคิดสั้นเด็ดขาด!" กงซีหยุนพูดเกลี้ยกล่อม

ซูเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าเล็กน้อย

"คุณกง ฉันรู้แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก แค่ช่วงนี้ก็ทำให้คุณลำบากแย่แล้ว"

"คุณซูเหยียนเกรงใจเกินไปแล้ว"

หลังจากพูดคุยกันไม่กี่ประโยค กงซีหยุนนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง

ภารกิจของเธอคือปกป้องซูเหยียน

เฝ้าจับตาดูเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง ห้ามห่างแม้แต่ก้าวเดียว

แต่ไม่รู้ทำไม เธอมีความรู้สึกเหมือนซูเหยียนมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ

หลังจากที่จางชิงหยู่ไป…มันยิ่งรู้สึกผิดปกติมากขึ้น

แต่เธอก็บอกไม่ได้ว่ามันมีปัญหาตรงไหน…

ช่างเถอะ ไม่สนใจแล้ว

กงซีหยุนหลับตา ตั้งใจจะพักสายตาสักพัก

"ไฟไหม้ ไฟไหม้! รีบไปช่วยกันดับไฟเร็ว!"