สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 919

ปี้เจินกัดฟัน พูดกับหลินหยาง: "น้องชาย รบกวนคุณช่วยพาศิษย์น้องของฉันคนนี้ไปที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม? ขอร้องแหละ!'

เมื่อพูดเสร็จ ปี้เจินก็หยิบธนบัตรกองหนึ่งออกมาแล้วผลักมันเข้าไปในมือของหลินหยาง

และการกระทำของเธอก็ทำให้หลินหยางบังเอิญไปเห็นสร้อมข้อมือของเธอ

"นี่คือสร้อยข้อมือเมี่ยวโช? พวกคุณเป็นคนจากหุบเขาเมี่ยวโชหรอ?" หลินหยางอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป

"คุณรู้จักหุบเขาเมี่ยวโชของพวกเราด้วยหรอ?" ปี้เจินแปลกใจ

"แน่นอน ตอนที่ผมเรียนแพทย์อยู่ได้บังเอิญได้รับคำแนะนำจากผู้เฒ่าเมี่ยวโช นับว่าพวกเรามีโชคชะตาต่อกัน" หลินหยางพูด

"ดีเลย สหาย โปรดช่วยศิษย์น้องของฉันด้วย ช่วยพาเธอไปโรงพยาบาลด้วยเถอะ" ปี้เจินดีใจและรีบพูด

"ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล แล้วคุณหล่ะ? คุณเอาชนะคนเหล่านั้นด้วยตัวคนเดียวไม่ได้หรอก"

หลินหยางเหลือบตามองคนกลุ่มนั้น ด้วยรูปร่างของหญิงสาวที่ชื่อปี้เจินคนนี้ ถ้าเธอยังอยู่ต่อคงมีแต่ตายสถานเดียว

"สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้ วิ่งหนีไม่ได้แล้ว! สหาย คุณรีบพาศิษย์น้องของฉันไปเถอะ ฉันจะถ่วงเวลาให้คุณ!"

"ถ่วงเวลาหรอ? ไม่จำเป็น! คุณผู้หญิง มากับผม!"

หลินหยางพูด พยุงอันหยวนไปด้วยและวิ่งเข้าไปในโรงแรมหัวเฟิง

ปี้เจินเห็นท่าเข้าก็กัดฟันและตามไป

ทั้งสามคนเข้ามาในประตูใหญ่ ขึ้นลิฟต์

คนเหล่านั้นเห็นท่าเข้าก็พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

"นี่ๆๆๆ? พวกคุณ...พวกคุณทำอะไร?"

ผู้จัดการล็อบบี้เข้ามาขวางพวกเขาเอาไว้

แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายถือทั้งมีดและดาบ เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นและไม่กล้าพูดอะไร

"ศิษย์พี่ พวกเขาขึ้นไปชั้นสามสิบ!" ชายคนหนึ่งมองไปที่ลิฟต์และพูด

"เหอะ ในเมื่อพวกเขามาหลบที่นี่ งั้นก็ไม่มีทางหนีแล้ว! แยกย้ายกันไป กลุ่มหนึ่งขึ้นลิฟต์ กลุ่มหนึ่งขึ้นบันได อีกกลุ่มหนึ่งคอยคุ้มกันที่นี่! วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับนังนั่นมาให้ได้!"

"รับทราบ ศิษย์พี่!"

ทุกคนตะโกนโห่ร้องและเริ่มเคลื่อนไหว

แต่เมื่อพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว ฝีเท้าของพวกเขาก็หยุดลงและยืนตกใจอยู่กับที่

ศิษย์พี่คนนั้นตัวสั่น มองไปรอบๆ

และพบว่ามีเงาหลายร่างปรากฏตัวขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ และล้มพวกเขาเอาไว้

"พวกคุณคือใคร? ใครให้พวกคุณมาอาละวาดที่นี่?"

หลิวหม่าเดินผ่านกลุ่มคนมาด้านหน้าคนเหล่านั้นและถาม

"ทุกคน พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ขุ่นเคือง! เป็นเพราะคนที่พวกเราต้องการจะตามหาหลบเข้ามาในโรงแรมแห่งนี้ พวกเราจึงต้องเข้าไปด้านใน ทุกคนสบายใจได้ เมื่อพวกเราจับตัวคนนั้นได้แล้วจะรีบออกจากที่นี่ทันที! โปรดหลีกทางด้วย!" ศิษย์พี่เห็นท่าไม่ดี จึงโค้งคำนับและพูดกับหลิวหม่าด้วยความเคารพ

"รีบไสหัวไป!"

หลิวหม่าไร้อารมณ์ จ้องศิษย์พี่คนนั้นและพูดออกมาสี่คำ

ในฐานะที่เป็นคนของนิกายตงหวง เขาไม่ค่อยได้ออกจากเขามานานแล้ว แม้แต่ในช่วงเวลาแห่งความขัดแย้งในนิกายตงหวง เขาเป็นคนที่มีอภิสิทธิ์ในการพูดมากที่สุด

เสียงนี้ดุอย่างมก

กลุ่มคนเหล่านั้นผงะ

พวกเขามองหลิวหม่า ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และพวกเขาก็ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

แต่เนื่องจากคนนิกายตงหวงมากเกินไป หมดหนทาง ทำได้เพียงหันหน้าและเดินออกไป

หลิวหม่าเห็นท่าเข้าก็เดินขึ้นไปด้านบน

"เจ้านิกาย พวกเขาไปแล้ว"

หลิวหม่าเดินมาด้านนอกห้องของหลินหยางและพูดด้วยความเคารพ

"เข้าใจแล้ว"

หลินหยางตอบกลับมา ถือน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินไปยังขอบเตียง

ในขณะนี้ ปี้เจินที่กำลังคุ้มกันข้างเตียง มองหญิงสาวที่อ่อนแรงอย่างสุดขีดที่กำลังนอนอยู่บนเตียง

"ศิษย์น้อย ทนไว้นะ ศิษย์พี่จะรีบรักษาแผลให้!"

ปี้เจินพูดด้วยความรีบร้อน หยิบเข็มเงินออกมา

หลินหยางผงะ

"น้องชาย รบกวนด้วย โปรดวางน้ำไว้ข้าง จากนั้นก็ออกไป ฉันจะรักษาบาดแผลให้ศิษย์น้องของฉัน!" หางตาของปี้เจินมีน้ำตาไหลออกมา