สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 920

เขาเหลือบมองไปทางประตูห้อง

ดูเหมือนจะมีร่างที่แกว่งไปมาในเงามืด

หลินหยางส่ายหัว นั่งบนโซฟา หยิบหนังสือลับสองสามเล่มออกมาแล้วอ่านอย่างจริงจัง

คลิก!

ในเวลานี้มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อย

จากนั้นหน้าต่างของห้องพักก็เปิดออก และชายคนหนึ่งก็กระโดดเข้ามาจากด้านนอก

หลินหยางเหลือบมองนาฬิกาของเขา จากนั้นเหลือบมองชายคนนั้นและพูดว่า: "ได้เวลาอาหารเย็นพอดี คุณผู้หญิงของคุณอยู่ไหน?"

"คุณผู้หญิงของตระกูลพวกเราไม่ชอบให้คนอื่นชวนเธอไปกินข้าว เธอชอบที่จะชวนคนอื่นกินข้าว เธอจองห้องส่วนตัวในโรงแรมข้างๆ ไว้แล้ว เธอเตรียมจานรอไว้ให้คุณแล้ว" ผู้ชายพูดอย่างเรียบเฉย

"ตกลง ผมจะไปเดี๋ยวนี้" หลินหยางวางหนังสือลง

"คุณไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง คุณแค่เอาหัวของคุณไปก็พอแล้ว!"

ผู้ชายพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จากนั้นก็ดึงกริชออกมาจากเอวของเขาและเดินเข้าไปหาหลินหยาง

แต่เขาเพิ่งเดินไม่กี่ก้าว ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง

เห็นว่าข้างๆ หลินหยางมีร่างเงาในชุดเกาะสีดำถือกระบี่ยาวไว้ในมือปรากฏขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้

ร่างนั้นถูกปกปิดร่างกายไม่เห็นเนื้อด้านใน แม้แต่นิ้วเท้าก็ไม่มีโผล่มา มีเพียงดวงตาที่เย็นชาเพียงคู่เดียวที่มองเห็นได้ภายใต้หมวกเกราะ ราวกับดวงจันทร์ที่เย็นเยียบสองดวงในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด

ลมหายใจของเขามืดมนและหนักหน่วงเป็นพิเศษ

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและรู้สึกความกดดัน

"นี่น่าจะเป็นบอดี้การ์ดของคุณสินะ!"

หลินหยางหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดออกและพูดอย่างเรียบเฉย: "คุณอยากจะเอาหัวของผมไป ก็เอาชนะเขาให้ได้ก่อน!"

"เหอะ!"

ผู้ชายไม่กลัวเช่นกัน กระแทกเสียงและเดินเข้ามา

หลินหยางไม่ได้ต้องการการปกป้องตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงบอกให้หลิวหม่าถอนทหารยามทั้งหมดที่อยู่รอบๆ ตัวออกไป

อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้ไม่ใช่สิ่งที่หลิวหม่าสามารถสั่งได้

เขาคือเงาทรราชที่เชื่อฟังเทพเจ้านิกายตงหวงเท่านั้น!

การดำรงอยู่ของเขาในชีวิตนี้คือการปกป้องเทพเจ้าตงหวง

เงาทรราชมีทั้งหมดเจ็ดคน

พวกเขาปกป้องหลินหยางในความมืดตั้งแต่หลินหยางเข้ารับตำแหน่งเจ้านิกายตงหวง

แต่ครั้งนี้มีทั้งหมดหกคนที่ติดตามหลินหยางมายังหนานชวน

กัปตันของเงาทรราชเป็นพี่ใหญ่ของพวกเขาเช่นกัน เพราะเรื่องของเจ้านิกายคนก่อน เขาจึงนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงและไม่สามารถขยับได้มาเป็นเวลานาน

ทรราชคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา และทรราชอีกห้าคนก็ล้อมห้องเอาไว้

ผู้ชายคนนั้นปะทะกับทรราชในห้องสองสามครั้ง และสัมผัสได้ถึงออร่าที่น่าสะพรึงกลัวที่ล้อมเข้ามา เขาเข้าใจทันทีว่าตัวเองถูกล้อมเอาไว้

จู่ๆ ก็มียอดฝีมือหกคนที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏตัวขึ้นมา แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีความสามารถล้นฟ้า แต่ก็ไม่สามารถจัดการสิ่งต่างๆ ในเวลานี้ได้

ต้องหนี มิฉะนั้นตายสถานเดียว!

สีหน้าของผู้ชายตึงเครียด ไม่ลังเล เข้าหันหน้าและวิ่งไปทางหน้าต่างนั้น

แต่เมื่อเขาเข้าใกล้น้าต่าง จู่ๆ ร่างหนึ่งก็เข้ามาราวกับผี และชกหัวใจของเขาอย่างแรง

ผู้ชายตกใจ ยกมือขึ้นมาบังเอาไว้

คัง!

สภาพของเขาย่ำแย่ หน้าอกบุ๋มลงไป มุมปากของเขามีเลือดออกมา

เขากัดฟัน ทนความเจ็บปวดและยืนขึ้น พยายามที่จะหนีอีกครั้ง

แต่เมื่อเขาลุกขึ้นมาก็เห็นว่ามีคนหกคนในชุดเกราะสีดำสนิทราวกับเสาหกต้นล้อมรอบเขาเอาไว้

ครั้งนี้มีปีกก็คงหนีไม่พ้น

"คุณชื่ออะไร?" หลินหยางนั่งลงบนเก้าอี้ ไขว่ห้าง อ่านหนังสือและถามไปด้วย

เขาไม่แม้แต่จะมองผู้ชายคนนั้น

ไม่สนใจ!

"ชีเฉิง" ผู้ชายพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

"ชีเฉิงหรอ? คุณเป็นคนจากตระกูลหนานกงสินะ? บอกเรื่องเกี่ยวกับหนานกงให้ผมฟังหน่อยได้ไหม?"

"ถ้าคุณอยากฆ่าผมก็ลงมือเถอะ ถ้ากลัวตระกูลหนานกงก็ปล่อยผมกลับไป!" ชีเฉิงพูดอย่างเรียบเฉย

ใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่ความกลัวเลยสักนิด แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในกำมือของศัตรู

"ปล่อยคุณกลับไปหรอ? ทำไมหล่ะ? เพื่อให้โอกาสคุณกลับมาฆ่าผมอีกหรอ? แต่คุณคิดว่าคุณฆ่าผมได้หรอ?" หลินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมยอมรับว่า ลูกน้องของคุณแข็งแกร่งจริง แต่ตระกูลหนานกงของพวกเราก็มีฝีมือเช่นกัน! ให้โอกาสผมอีกครั้ง! ผมจะฆ่าคุณไม่ได้หรอ?" ชีเฉิงไม่พอใจและพูดอย่างเยือกเย็น