สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 954

ที่แผ่นหลังของเขามีคลื่นพลังสายหนึ่งระเบิดออกมา หลังจากนั้นร่างกายกระเด็นลอยถอยล้างออกไปเหมือนลูกศร สุดท้ายกระแทกใส่กำแพงที่อยู่ด้านหลังจนพังทลาย ร่างกายจมอยู่ในซากปรักหักพัง ไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใดอีก

"ท่านบรรพบุรุษ!"

คนของตระกูลหนานกงรีบพุ่งเข้าไปขุดซากประหลักหักพังเพื่อนำตัวของหนานกงธงออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ใบหน้าของหนานกงธงสกปรกมอมแมม ลมหายใจอ่อนแรง ดูจากท่าทางเหมือนอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

สถานที่เกิดเหตุเงียบสนิท

ไม่มีใครเคยคาดคิดว่าการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือสองคนจะจบลงเร็วขนาดนี้…

หมอเทวดาหลิน…แข็งแกร่งจนเว่อร์เกินไปแล้วมั้ง?

"ดูเหมือนผมชนะแล้ว"

หลินหยางดึงลมปราณของตนเองกลับมา พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ยัง…ไม่แน่…"

มีเสียงพูดที่อ่อนแรงดังขึ้น

เห็นเพียงหนานกงธงลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน ผลักคนที่อยู่ด้านข้างออก พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"หืม?" หลินหยางมองไปทางเขา ขมวดคิ้วแน่น "ผู้อาวุโส ผมเห็นแก่ที่คุณอายุมาก แต่ยังยอมทำเพื่อลูกหลานของตัวเองมากขนาดนี้ก็เลยฆ่าคุณไม่ลง! ไม่อย่างนั้น ด้วยหมัดเมื่อกี้คุณคิดว่าคุณจะรอดเหรอ? ผมหยิบยื่นโอกาสให้คุณแล้ว ทำไมคุณต้องดึงดันอีกด้วย? หรือคุณต้องการบีบบังคับผมฆ่าคุณถึงจะพอใจ?"

"ความเมตตาของหมอเทวดาหลิน ผม…จำเอาไว้แล้ว แต่ถ้าหากจะให้ผมยอมแพ้ทั้งแบบนี้ เกรงว่าผมคงทำไม่ได้ เพราะ…ผมยังไม่ได้…แสดงความสามารถที่แท้จริง…" หนานกงธงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ความสามารถที่แท้จริง?"

หลินหยางรู้สึกอึ้ง

"แม้ใช้กระบวนท่านี้ต้องจ่ายด้วยราคาที่สูงมาก แต่ตอนนี้ ดูเหมือนผมจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!"

หนานกงธงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง หยิบวัตถุทรงกลมออกจากตรงเอวใส่เข้าไปในปากอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกัดนิ้วมือของตนเอง ต่อด้วยเริ่มดูดเลือดโดยไม่สนใจคนอื่น

"เขากำลังทำอะไร?"

"ไม่รู้"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกตกตะลึง

หลินหยางก็รู้สึกอึ้งเช่นกัน ไม่เข้าใจพฤติกรรมของชายชรา

ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นอายที่อยู่บนตัวของหนานกงธง…เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง!

ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่เกินสามวินาที กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของหนานกงธงพลุ่งพล่านจนถึงขีดสุด…

"นี่คือวิชาต้องห้าม!"

ทันใดนั้น จินซื่อหมิงที่อยู่ด้านล่างเข้าใจอะไรบางอย่าง อุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ มีเสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

วิชาต้องห้าม!

ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกคนในวงการศิลปะการต่อสู้เห็นด้วยกับการห้ามใช้

ศิลปะการต่อสู้มีความลึกซึ้งอย่างยิ่ง สามนิกายเก้าพรรคมีวิชาทุกอย่างที่คาดเดาไม่ถึง ในขณะเดียวกันก็ย่อมมีคนคิดค้นวิชามารขึ้น

คนพวกนี้เพื่อต้องการไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการศิลปะการต่อสู้ พวกเขายอมทำทุกวิถีทางเพื่อแลกกับความแข็งแกร่ง ทักษะการต่อสู้ที่ละเมิดศีลธรรมและหลักการประเภทนี้ โดยทั่วไปแล้วทุกคนเรียกว่าวิชาต้องห้าม

ทักษะที่หนานกงธงใช้ก็คือวิชาต้องห้าม!

"วิชาต้องห้าม?"

"มัน…มันยังไงกันแน่?"

"คนของตระกูลหนานกงฝึกวิชาต้องห้าม?"

"ทำลายกฎเกณฑ์ของยุทธภพ!"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอุทานด้วยความตกใจอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนรู้สึกไม่พอใจ

คนของตระกูลใหญ่บางส่วนเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว รีบตะโกนถาม "เจ้าคฤหาสน์จิน! หนานกงธงใช้วิชาต้องห้ามอะไร? แล้วคุณรู้ได้ยังไง?"

ถ้าหากวิชาต้องห้ามที่หนานกงธงใช้บรรลุถึงมาตรฐานที่กำหนดไว้ พวกเขาสามารถร่วมมือกับตระกูลอื่นเพื่อลงทัณฑ์ตระกูลหนานกง

แน่นอน การลงทัณฑ์ที่ว่าก็คือการฉวยโอกาส เรื่องที่มีผลประโยชน์ต่อพวกเขา พวกเขาย่อมต้องใส่ใจเป็นเรื่องธรรมดา

จินซื่อหมิงจ้องร่างกายของหนานกงธงไม่กระพริบตา หลังจากนั้นส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "วิชาต้องห้ามของเขา…ยังไม่บรรลุถึงมาตรฐานที่สามารถลงทัณฑ์ เพราะวิชาต้องห้ามแขนงนี้ฝึกด้วยกันเสียสละร่างกายของตัวเอง ไม่ได้ใช้ร่างกายของคนอื่นมาฝึก ถ้าหากผมเดาไม่ผิด! วิชาต้องห้ามนี้น่าจะเป็นวิชาโล่แปดทิศในตำนาน!"

"ถูกต้อง!"