สยบรัก นิยาย บท 73

"กูขึ้นไปนอนก่อนแล้วกัน" คุยกับเสกสรรอยู่แบบนั้นเพียงไม่นานเหนือตะวันก็ลุก

"ทำไมมึงไม่อยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยวะ"

"ก็ในเมื่อมึงสุขสมหวังไม่ใช่เหรอ มึงไม่ได้อกหักสักหน่อย ที่จะต้องการเพื่อน"

"สุขสมหวังก็ต้องการเพื่อนเหมือนกัน"

"ไม่เอากูง่วงขับรถมาทั้งวัน" ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ เดินขึ้นบ้านไป

ส่วนเสกสรรทิ้งตัวลงนอนที่แคร่ไม้เหมือนเดิม ..ในใจก็คิดแต่ว่าพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะต้องให้พ่อกับแม่ไปถอนคำพูด และต้องเสียค่าสินไหมให้ฝ่ายหญิงที่เคยกระทำล่วงเกิน เพราะผู้ใหญ่เห็นกับตา ก็เลยไม่ต้องมีหลักฐานอะไร

"จุ๊จุ๊"

เหนือตะวันเปิดมุ้งเข้ามาก็ได้ยินเสียงภรรยา

"มีอะไร"

"จั๊กจั่นนอนอยู่"

"อะไรนะ?.. นอนหลับนานหรือยัง"

"เพิ่งหลับมั้ง เพราะเพิ่งเงียบไป"

"ถ้างั้นแสดงว่า..?" เขาอยากจะพูดว่าถ้างั้นก็ได้ยินหมดแล้วน่ะสิ

"ก็ใช่ไง"

แต่ที่จริงจั๊กจั่นยังไม่หลับหรอก ใครจะไปหลับได้ เจอเรื่องหนักขนาดนี้ รวมทั้งร่างกายที่บอบช้ำเพราะไม้เรียวของแม่

"เราก็ช่วยได้เท่าที่ช่วยนี่แหละ อย่าคิดอะไรมากนะ" เหนือตะวันได้แต่ปลอบใจภรรยา แล้วเขาก็นอนลงอีกฝั่งหนึ่ง

เช้าวันต่อมา..

จั๊กจั่นรีบลงมาจากบ้านของเพื่อน เพราะวันนี้เป็นวันที่ผู้ใหญ่จะคุยกัน พอลงมาถึงข้างล่าง สายตาก็แอบมองไปดูที่แคร่ไม้ เพราะดูเหมือนว่ามีใครนอนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่สว่างมาก เธอก็ดูออกว่าเป็นใครที่นอนอยู่ ..หญิงสาวพยายามจะไม่สนใจแล้วแต่ว่าเห็นเขานอนขด เธอก็เลยไปหยิบผ้ามาคลุมร่างนั้นไว้ให้ แล้วก็รีบเดินตรงเข้าไปในหมู่บ้าน

สายๆ วันเดียวกันนั้น

ผู้ใหญ่ของฝ่ายชายได้มาเข้าพบผู้ใหญ่ฝ่ายหญิง ซึ่งมีผู้นำหมู่บ้านรอเพื่อเจรจาด้วย

"สองแสนเลยเหรอ!??" แม่ของเสกสรรถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่ถูกเรียก

"ลูกฉันเป็นสาว ถ้าแต่งงานฉันว่าจะเรียกแค่แสนเดียว แต่นี่ทำให้ลูกฉันเสียหาย ทำไมฉันจะเรียกอีกเท่าตัวไม่ได้"

"แบบนี้เขาเรียกขายลูกกินแล้ว" ทางผู้ใหญ่ฝ่ายชายก็ไม่ยอม

"ถ้าไม่งั้นเรื่องคงถึงตำรวจ จะยอมจ่ายเงินหรือจะให้ขึ้นศาล "

เรื่องเริ่มบานปลาย จนทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันแทบไม่ติด ส่วนจั๊กจั่นได้แต่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งแบบเงียบๆ รอฟังผู้ใหญ่พูดกัน ใจจริงเธอไม่อยากจะเรียกเงินจากเขาสักบาท แต่ด้วยเพราะหน้าตาของพ่อแม่

เย็นวันเดียวกัน.. ทุกอย่างจบลงไปด้วยเงินแสนห้า เพราะต่อรองกันได้

"อาหารฝีมือป้าอร่อยที่สุดเลย" จั๊กจั่นมานั่งร่วมทานข้าวกับมิลานเหมือนเช่นเคย เธอทำเหมือนว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อร่อยก็กินเข้าไปเยอะๆ" ทุกคนที่อยู่บ้านปลายนาไม่ได้ไปร่วมฟังเรื่องนั้นด้วย แต่ก็ไม่มีใครถาม เพราะกลัวมันจะทำร้ายจิตใจของจั๊กจั่น ก็เลยพากันพูดเรื่องอื่นไป

ในขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้นก็ได้มีใครบางคนเดินเข้ามา

"น้าพรให้มาตามกลับบ้าน" คนที่พูดก็คือตั๊กแตน

"มากินข้าวด้วยกันสิแตน จั๊กจั่นมันยังกินข้าวไม่อิ่มเลย"

"ไม่กินหรอกป้า น้าพรให้มาตามน้อง จะกลับหรือไม่กลับจั๊กจั่น"

"เดี๋ยวถ้าจั๊กจั่นอิ่มแล้วฉันจะเข้าไปส่ง" เหนือตะวันอาสา