สยบรัก นิยาย บท 93

"ไอ้เสกมึงจะฆ่าแม่หรือไง" พ่อรีบเข้ามาในครัวเมื่อได้ยินเสียง

"ผมฆ่าแม่ตอนไหน"

"ก็เรื่องที่มึงกำลังพูดอยู่เมื่อกี้ไง!"

"พ่อได้ยินแล้วเหรอ"

"กูได้ยินตั้งแต่คำแรกที่มึงพูดแล้ว" ที่พ่อของเขาได้ยินเพราะท่านอยู่แถวหน้าต่าง ตรงที่เขาคุยกับแม่พอดี

"นะพ่อนะ..ไปขอเมียให้ผมหน่อยนะ"

ผู้เป็นพ่อไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปเก็บของที่ภรรยาทำตกหล่น

"พ่อกับแม่จะไปคุยให้ผมไหมเนี่ย"

"มึงจำได้ไหมก่อนที่มึงจะหนีเข้ากรุงเทพฯ มึงก็พูดคำนี้แหละ แต่มึงให้พวกกูไปถอนคำพูด จนเสียค่าสินไหมไปกี่แสน"

"เรื่องนั้นผมขอโทษ ผมรับรองว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกแล้ว"

"กูไม่เชื่อมึงหรอกไอ้เสก"

"เชื่อผมเถอะพ่อ" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาหน้าบ้าน เพราะตอนนี้พ่อเอาขยะออกมาทิ้ง

"ถูกตีเลยเหรอวะ" จังหวะนั้นป้าร้านค้ากำลังคุยกับตั๊กแตนอยู่พอดี

"จะเหลือเหรอป้า"

"เรื่องปกติของแม่มันอยู่แล้ว เอะอะอะไรก็ตีลูก"

"สมน้ำหน้าน่ะสิไม่ว่า เดี๋ยวก็ท้องไม่มีพ่อเข้าสักวัน"

"กำลังพูดถึงเรื่องใครอยู่" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาได้ยินคำนี้พอดี

"จะพูดถึงใครล่ะ ก็พูดถึงเรื่องผู้หญิงที่พี่ไม่เอาแล้วไง" ตั๊กแตนหันไปพูดกับเสกสรรแบบได้ใจ เหมือนกับว่าหาแนวร่วมเพราะยังไงเสกสรรก็เขี่ยจั๊กจั่นทิ้งไปแล้ว

"เธอหมายความว่ายังไง?!"

"อะไรของพี่" ตั๊กแตนตกใจเพราะอยู่ดีๆ เสกสรรก็เดินตรงเข้ามาเหมือนจะเอาเรื่อง

"ไอ้เสกมึงอย่าหาเรื่องนะ" พ่อรีบเข้ามาห้ามปราม

"แสดงว่าเรื่องที่ชาวบ้านพูดกัน..มาจากปากเธอใช่ไหมตั๊กแตน"

"พี่เอาอะไรมาพูด" ตั๊กแตนเริ่มกลัวเพราะดูท่าเสกสรรแล้วคงไม่เข้าข้างเธอแล้ว

"อย่าให้กูรู้นะว่าใครเป็นคนพูด ไม่ว่าชายหรือหญิง กูจะเลาะฟันมันออกให้หมด"

"พี่พูดเหมือนกับว่าผู้ชายเมื่อคืนนี้คือพี่"

"ก็เออสิวะ!"

สายๆ ของวันเดียวกัน

ขันธ์ 5 ถูกจัดเรียงไว้ที่พานอย่างสวยงาม เพื่อที่จะมาขอขมาพ่อและแม่ของฝ่ายหญิง พร้อมกับญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาย พอชาวบ้านเริ่มพูดกันหนาหู พ่อกับแม่ของเสกสรรก็เลยต้องได้ทำตามพิธีรีตองที่เคยมีมา

"ผมอยากจะมาขอขมาเรื่องที่เกิดขึ้น ผมพร้อมจะรับผิดชอบ" เสกสรรนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น แล้วยกพานนั้นส่งไปให้พ่อกับแม่ของจั๊กจั่น

"มึงออกไปจากบ้านกูเลยไอ้เสก" มันคือคำพูดของพ่อจั๊กจั่น เพราะเสกสรรเคยโลเลมาแล้วครั้งหนึ่ง ก็เลยกลัวว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย

"ผมพูดจริง เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก ขอร้องทางผู้ใหญ่เถอะนะครับ" เสกสรรยกขันธ์ 5 ส่งให้พ่อกับแม่ของเธออีกครั้ง ประเพณีทางชนบท ก็จะขอขมากันแบบนี้ ถ้าอีกฝ่ายรับขันธ์ 5 นั่นก็แสดงว่าได้อภัยให้ แต่พ่อกับแม่ของจั๊กจั่นไม่ยอมรับเลย

"ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง แล้วแต่ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงแล้วกัน" อรอนงค์แม่ของเสกสรร ก็ได้เอ่ยขึ้นเพราะสงสารลูกชาย ..ส่วนพ่อมาพอให้เป็นพิธี

"ก็ได้ถ้าอยากจะแต่ง แต่ค่าสินสอดกูขอเรียกสิบเท่าของค่าเสียหายงวดก่อน"

"สิบเท่า??" มันคือคำที่พ่อกับแม่ของเสกสรรพูดขึ้นพร้อมกัน

"กลับเถอะ" พอตั้งหลักได้พ่อเสกสรรลุกขึ้นก่อนใคร เพราะดูท่าทางแล้วทางฝ่ายหญิงคงไม่อยากจะเจรจาด้วยถึงได้ไล่ทางอ้อมแบบนี้

"ผมไม่กลับครับ ผมขอเจอจั๊กจั่นก่อน"

"ไม่!" อัมพรยืนกราน ไม่ให้เสกสรรเข้าพบลูกสาวของนาง

"จั๊กจั่นพี่มาแล้วนะ พี่จะไม่ยอมแพ้" ถึงแม้พวกท่านจะไม่ให้เข้าพบ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เธอคงกำลังฟังอยู่ เพราะตรงที่เขาพูดคุยกับผู้ใหญ่ อยู่ใกล้ห้องของเธอมาก ซึ่งมันก็เป็นแบบที่เขาคิดไว้ คนที่อยู่ด้านในร้องไห้จนไม่มีเสียงสะอื้นอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงให้ใครได้ยิน

"ถ้าทำตามที่พูดไม่ได้ก็เอาขันธ์ 5 กลับไป" พอผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงพูดขึ้น พ่อกับแม่ของเสกสรรก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เพราะค่าสินสอดแพงขนาดนี้พวกท่านไม่ยอมจ่ายอยู่แล้ว

"พ่อกับแม่เชื่อลูกชายเลวๆ คนนี้อีกสักครั้งได้ไหมครับ" เขาพูดขึ้นก่อนที่พวกท่านจะเดินออกไป "ตอนนั้นผมอาจจะยังไม่รู้ตัว ถึงทำเรื่องแบบนั้นลงไป แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว"