สยบรัก นิยาย บท 93

"ไอ้เสกมึงจะฆ่าแม่หรือไง" พ่อรีบเข้ามาในครัวเมื่อได้ยินเสียง

"ผมฆ่าแม่ตอนไหน"

"ก็เรื่องที่มึงกำลังพูดอยู่เมื่อกี้ไง!"

"พ่อได้ยินแล้วเหรอ"

"กูได้ยินตั้งแต่คำแรกที่มึงพูดแล้ว" ที่พ่อของเขาได้ยินเพราะท่านอยู่แถวหน้าต่าง ตรงที่เขาคุยกับแม่พอดี

"นะพ่อนะ..ไปขอเมียให้ผมหน่อยนะ"

ผู้เป็นพ่อไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปเก็บของที่ภรรยาทำตกหล่น

"พ่อกับแม่จะไปคุยให้ผมไหมเนี่ย"

"มึงจำได้ไหมก่อนที่มึงจะหนีเข้ากรุงเทพฯ มึงก็พูดคำนี้แหละ แต่มึงให้พวกกูไปถอนคำพูด จนเสียค่าสินไหมไปกี่แสน"

"เรื่องนั้นผมขอโทษ ผมรับรองว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกแล้ว"

"กูไม่เชื่อมึงหรอกไอ้เสก"

"เชื่อผมเถอะพ่อ" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาหน้าบ้าน เพราะตอนนี้พ่อเอาขยะออกมาทิ้ง

"ถูกตีเลยเหรอวะ" จังหวะนั้นป้าร้านค้ากำลังคุยกับตั๊กแตนอยู่พอดี

"จะเหลือเหรอป้า"

"เรื่องปกติของแม่มันอยู่แล้ว เอะอะอะไรก็ตีลูก"

"สมน้ำหน้าน่ะสิไม่ว่า เดี๋ยวก็ท้องไม่มีพ่อเข้าสักวัน"

"กำลังพูดถึงเรื่องใครอยู่" เสกสรรเดินตามพ่อออกมาได้ยินคำนี้พอดี

"จะพูดถึงใครล่ะ ก็พูดถึงเรื่องผู้หญิงที่พี่ไม่เอาแล้วไง" ตั๊กแตนหันไปพูดกับเสกสรรแบบได้ใจ เหมือนกับว่าหาแนวร่วมเพราะยังไงเสกสรรก็เขี่ยจั๊กจั่นทิ้งไปแล้ว

"เธอหมายความว่ายังไง?!"

"อะไรของพี่" ตั๊กแตนตกใจเพราะอยู่ดีๆ เสกสรรก็เดินตรงเข้ามาเหมือนจะเอาเรื่อง

"ไอ้เสกมึงอย่าหาเรื่องนะ" พ่อรีบเข้ามาห้ามปราม

"แสดงว่าเรื่องที่ชาวบ้านพูดกัน..มาจากปากเธอใช่ไหมตั๊กแตน"

"พี่เอาอะไรมาพูด" ตั๊กแตนเริ่มกลัวเพราะดูท่าเสกสรรแล้วคงไม่เข้าข้างเธอแล้ว

"อย่าให้กูรู้นะว่าใครเป็นคนพูด ไม่ว่าชายหรือหญิง กูจะเลาะฟันมันออกให้หมด"

"พี่พูดเหมือนกับว่าผู้ชายเมื่อคืนนี้คือพี่"

"ก็เออสิวะ!"

สายๆ ของวันเดียวกัน

ขันธ์ 5 ถูกจัดเรียงไว้ที่พานอย่างสวยงาม เพื่อที่จะมาขอขมาพ่อและแม่ของฝ่ายหญิง พร้อมกับญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาย พอชาวบ้านเริ่มพูดกันหนาหู พ่อกับแม่ของเสกสรรก็เลยต้องได้ทำตามพิธีรีตองที่เคยมีมา

"ผมอยากจะมาขอขมาเรื่องที่เกิดขึ้น ผมพร้อมจะรับผิดชอบ" เสกสรรนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น แล้วยกพานนั้นส่งไปให้พ่อกับแม่ของจั๊กจั่น

"มึงออกไปจากบ้านกูเลยไอ้เสก" มันคือคำพูดของพ่อจั๊กจั่น เพราะเสกสรรเคยโลเลมาแล้วครั้งหนึ่ง ก็เลยกลัวว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย

"ผมพูดจริง เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก ขอร้องทางผู้ใหญ่เถอะนะครับ" เสกสรรยกขันธ์ 5 ส่งให้พ่อกับแม่ของเธออีกครั้ง ประเพณีทางชนบท ก็จะขอขมากันแบบนี้ ถ้าอีกฝ่ายรับขันธ์ 5 นั่นก็แสดงว่าได้อภัยให้ แต่พ่อกับแม่ของจั๊กจั่นไม่ยอมรับเลย

"ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไง แล้วแต่ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงแล้วกัน" อรอนงค์แม่ของเสกสรร ก็ได้เอ่ยขึ้นเพราะสงสารลูกชาย ..ส่วนพ่อมาพอให้เป็นพิธี

"ก็ได้ถ้าอยากจะแต่ง แต่ค่าสินสอดกูขอเรียกสิบเท่าของค่าเสียหายงวดก่อน"

"สิบเท่า??" มันคือคำที่พ่อกับแม่ของเสกสรรพูดขึ้นพร้อมกัน

"กลับเถอะ" พอตั้งหลักได้พ่อเสกสรรลุกขึ้นก่อนใคร เพราะดูท่าทางแล้วทางฝ่ายหญิงคงไม่อยากจะเจรจาด้วยถึงได้ไล่ทางอ้อมแบบนี้

"ผมไม่กลับครับ ผมขอเจอจั๊กจั่นก่อน"

"ไม่!" อัมพรยืนกราน ไม่ให้เสกสรรเข้าพบลูกสาวของนาง

"จั๊กจั่นพี่มาแล้วนะ พี่จะไม่ยอมแพ้" ถึงแม้พวกท่านจะไม่ให้เข้าพบ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เธอคงกำลังฟังอยู่ เพราะตรงที่เขาพูดคุยกับผู้ใหญ่ อยู่ใกล้ห้องของเธอมาก ซึ่งมันก็เป็นแบบที่เขาคิดไว้ คนที่อยู่ด้านในร้องไห้จนไม่มีเสียงสะอื้นอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าส่งเสียงให้ใครได้ยิน

"ถ้าทำตามที่พูดไม่ได้ก็เอาขันธ์ 5 กลับไป" พอผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงพูดขึ้น พ่อกับแม่ของเสกสรรก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู เพราะค่าสินสอดแพงขนาดนี้พวกท่านไม่ยอมจ่ายอยู่แล้ว

"พ่อกับแม่เชื่อลูกชายเลวๆ คนนี้อีกสักครั้งได้ไหมครับ" เขาพูดขึ้นก่อนที่พวกท่านจะเดินออกไป "ตอนนั้นผมอาจจะยังไม่รู้ตัว ถึงทำเรื่องแบบนั้นลงไป แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว"

"มึงรู้อะไร" ผู้เป็นพ่อหันกลับมาถามลูกชาย

"รู้ว่าผมรักจั๊กจั่นไงครับ"

เย็นวันเดียวกัน..

พอผู้ใหญ่ได้ยินคำยืนยันจากปากของเสกสรร ต่างก็หันหน้ากลับมาคุยกันอีกครั้ง และตกลงกันว่า จะให้พวกเขาถามใจตัวเองให้แน่ใจมากกว่านี้ กลัวว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยเดิม เดี๋ยวเป็นขี้ปากชาวบ้านเปล่าๆ

สิ่งที่ผู้ใหญ่ตกลงกันไว้ก็คือ ไม่ให้พวกเขาเจอหน้ากันเป็นเวลาหนึ่งเดือน ถ้าภายในหนึ่งเดือนทั้งสองยังคงคิดถึงกันอยู่ ค่อยมาคุยเรื่องนั้นกันอีกที

เสกสรรซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน กำลังนั่งทบทวนตัวเอง คำตอบที่ได้ก็ยังเหมือนเดิม และตอนนี้คิดถึงเธอมากด้วย ไม่รู้ว่าถูกแม่ตีหนักไหม เพราะผู้ใหญ่ไม่ให้เขาเจอหน้าเธอเลย

ในขณะที่เสกสรรกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นก็ได้มีรถคันหรูวิ่งเข้ามาจอด

"มาแล้วเหรอ" เสกสรรหันไปถามคนที่เป็นเจ้าของรถคันนั้น

"มึงเป็นอะไรมานั่งทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลกอยู่ตรงนี้ทำไมคนเดียว" ใช่แล้วคนที่เป็นเจ้าของรถก็คือเหนือตะวัน พอเคลียร์งานเสร็จเขาก็พาภรรยาคนสวยมาฮันนีมูนกันที่หมู่บ้าน

"มึงอย่าเพิ่งรู้เลย"

"ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด มาขนของลงไปช่วยกูหน่อยสิวะ"

เสกสรรก็เลยลุกขึ้นไปขนของที่เหนือตะวันเอามาด้วยเพื่อที่จะไปส่งบ้านปลายนา

ทั้งสามเดินต่อแถวกันลงมา และตอนนี้ตะวันก็รับขอบฟ้าไปแล้ว บรรยากาศเริ่มจะมืดครึ้ม

"จั๊กจั่น" เสกสรรรีบวางของไว้ เมื่อเห็นจั๊กจั่นนั่งเล่นอยู่กับป้าวรรณี "มานานหรือยัง"

"มันมาได้เป็นชั่วโมงแล้ว" คนที่ตอบก็คือป้า

"ไหนพี่ดูซิ" เสกสรรรีบเข้าไปเปิดชายเสื้อของเธอดู เพราะได้ยินว่าถูกแม่ตี และเขาก็เห็นรอย

"เป็นอะไร" มิลานก็เดินเข้ามาดูด้วย

"ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ด้วย" เสกสรรเริ่มโมโหให้ตัวเองที่ไม่รู้เรื่อง คิดว่าแม่ของเธอจะไม่ลงโทษหนักขนาดนี้

"คิดถึงเธอนะ" จั๊กจั่นหันไปกอดเพื่อน โดยที่ไม่คุยกับเสกสรรเลย

"เธอเจ็บไหม"

"เจ็บสิ" ตอบเพื่อนด้วยเสียงออดอ้อน

"ทายาหรือยัง มียากินไหม" เสกสรรซึ่งยืนมองอยู่ ก็ได้ถามขึ้นบ้าง

"เรากลับก่อนนะ เดี๋ยวแม่รู้ว่าหนีออกมาก็จะว่าให้อีก" จั๊กจั่นยังคงไม่พูดกับเสกสรร แต่หันไปพูดกับมิลาน ที่จริงจั๊กจั่นออกมารอรับมิลานนั่นแหละ เพราะได้ยินว่าจะมากันวันนี้ แต่ตอนที่เธอออกมาไม่ได้บอกใครที่บ้านไว้

"พี่ไม่ให้กลับ" จังหวะที่จั๊กจั่นกำลังจะเดินไปเสกสรรก็คว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้ต่อหน้าทุกคน โดยที่ไม่สนใจสายตา

"เจ็บ" หญิงสาวไม่ได้ห้ามไม่ได้ปฏิเสธ แต่มือที่เขากอดมันไปโดนรอยที่แม่ตี

"พี่ขอโทษ เราจะไปหาผู้ใหญ่กันอีกครั้งนะ"

"ไม่ต้องหรอก พวกท่านให้เวลาก็ทำตามพวกท่านเถอะ"

"เวลาอะไร" มิลานสงสัยก็เลยถามออกไป

"ผู้ใหญ่ให้พวกเขาแยกกันอยู่ก่อนหนึ่งเดือน เพื่อถามใจตัวเองให้แน่ใจ" คนที่ตอบก็คือป้าวรรณี เพราะจั๊กจั่นไม่รู้ว่าจะคุยกับใครก็เลยคุยกับป้า

"ผมว่าผู้ใหญ่ก็ทำถูกนะป้า"

"อะไรของมึงไอ้เหนือ"

"ก็มึงใจโลเลไง คราวก่อนกูยังจำได้อยู่เลยว่ามึงทำยังไง"

"มึงไม่ต้องพูดเรื่องคราวก่อนได้ไหม" เสกสรรหันมองกลับมาที่เธอ เพราะครั้งก่อนเขาทำกับเธอไว้เจ็บแสบมาก มากจนเธอเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย

"ปล่อย..ฉันต้องกลับแล้ว ถ้ามืดกว่านี้ พ่อกับแม่ต้องสงสัยแน่"

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างก็มอง เพราะเห็นแค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าทั้งสองมีความรักให้กันมากขนาดไหน

"ให้พี่ไปส่งนะ"

"ไม่ต้องหรอก ถ้ามีคนเห็นเดี๋ยวก็เกิดเรื่องอีก" จริงๆ จั๊กจั่นอยากจะเอ่ยชื่อขึ้นมาเลยด้วย ว่าถ้าตั๊กแตนเห็นเดี๋ยวก็เกิดเรื่อง

แต่เสกสรรก็ไม่ฟัง เขายังเดินตามหลังเธอมาแบบห่างๆ เพื่อที่จะไปส่งเธอให้ถึงบ้าน

"นั่นไงน้ามันกลับมาแล้ว"

"แม่พูดแกไม่เคยฟังเลยใช่ไหม พูดยังไม่ข้ามวันแกก็เริ่มจะเหลวไหลอีกแล้ว"

"ตั๊กแตนมันมาฟ้องอะไรแม่อีกล่ะ"