ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 16

              เมื่อตนเองได้อยู่คุยกับท่านแม่ครู่หนึ่งจึงขอตัวไปพักผ่อน ที่จริงหาได้เป็นอย่างที่ตนเองได้บอกแม่ไม่ ฉือฮั่วเดินไปยังโต๊ะที่เขียนหนังสือ วาดแบบร่างขึ้นมาตามความคิด ร้านที่อยากจะให้ออกแบบออกมาอย่างที่ตนเองได้คิดไว้

                ชั้นล่างที่นางออกแบบนั้น ทางเข้าเป็นเคาน์เตอร์คิดเงินลูกค้า  มีประตูบานพับไว้ให้เถ้าแก่ได้เดินเข้าออกได้ง่ายๆ ด้านหลังทำเป็นช่องต่างๆไว้โชว์ และมีรูปที่นางทำเองขึ้นมาและโชว์สินค้าและของตกแต่ง ด้านบนนางอยากให้มีเชิงเทียนร้านของนางจะให้ได้สว่างขึ้น  และผนังที่เหลือนางคิดทำเป็นช่องๆไว้วางสินค้าตัวอย่าง และผนังตรงข้ามอยากให้ลูกค้าได้เห็นสินค้าแปลกใหม่ ถ้าเรียกในชาติที่แล้วคือตู้โชว์สินค้านั้นเอง แบบแต่ล่ะสวนออกมาด้วยปลายนิ้วมือที่จับพู่กัน ค่อยๆร่างรายละเอียดต่างๆ ที่อยากจะให้เป็นพร้อมทั้งชี้แจงส่วนที่ใช้อะไรชนิดไหน และวางที่ใดทุกๆสิ่งบอกหมด หากทางช่างไม่เข้าใจก็นับว่า……เต็มทน เพราะในนั้นบอกละเอียดมากทีเดียว

“ดีล่ะ พี่เสี่ยวชุ่ย พี่มาได้สักที เป็นไงแบบของข้า สวยไหม” ฉือฮั่วที่เงยหน้าขึ้มมามองผู้มาใหม่ เป็นสาวใช้นามเสี่ยวชุ่นนี้เอง

“คุณหนู บ่าวไม่คิดเลยว่าคุณหนูจะวาดภาพได้สวยขนาดนี้” เสี่ยวชุ่ยที่ตะลึง เลิกคิ้วถามคุณหนูหกของนางทันที

“หืมมม !! อะไรตลอดมาข้าไม่เคยวาดภาพเลยหรือ ไม่จริงมั้ง”  นางกล่าวทีเล่นทีจริง นางจำได้ว่าความทรงจำนี้วาดรู้ได้แต่ไม่ค่อยสวยเท่านั้น

“คุณหนูไม่เคยเจ้าค่ะ ทำแต่ปักผ้าฝึกเขียนอักษรเท่านั้น และที่เหลือไม่เคยเจ้าค่ะ”

“เยี่ยงนั้นรึ”  นางพยักหน้าเข้าใจคำพูดของสาวใช่

“อ้าวแล้ว หลันฮวาละ” เอ่ยถามถึงสาวใช้ที่จะเอาไว้ข้างกาย 

“บ่าวให้นางอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งตอนนี้ทั้งสองคนกำลังกินอาหารกันอยู่ คุณหนูหากมีอะไรรีบเรียกใช้ก็โปรดบอกบ่าวถเถอะเจ้าค่ะ บ่าวจักทำให้ก่อน”

“ไม่มีอะไร อืม… (นางเอามือรองคางไว้แล้วปลายนิ้วชี้เคาะที่แก้ม ช่างดูน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน) ถ้างั้นพี่เสี่ยวชุ่ยรอข้าสักครู่”  จากนั้นนางเดินไปยังโต๊ะแล้วขีดเขียนบางสิ่งบางอย่างอยู่บนโต๊ะ เมื่อเสร็จแล้วนางใช้ปากเล็กๆเป่าหมึกให้แห้งหลังจากนั้นส่งให้สาวใช้ทันที

“พี่ไปร้านค้าซื้อของพวกนี้มาให้ข้าด้วย ทางที่ดีให้เถ้าแก่เสียเวลาลงรายละเอียดมาด้วยว่าอะไรเท่าไหร่ยังไง มันเป็นผลดีกับข้าที่จะทำบัญชี เพราะข้าเองอยากรู้ต้นทุนทุกอย่างเวลาข้าเอามาใช้จักได้คำนวนได้ง่ายๆ” หลังจากส่งกระดาษให้สาวใช้คนสนิท ท่าทางเมียงมองอย่างฉงน ทำให้นางเอ่ยถามอีกครั้ง

"มีอะไรหรือพี่เสี่ยวชุ่ย เหตุใดท่านถึงทำหน้าเยี่ยงนั้น

“ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูนั้นจะเอาขี้ผึ้งไปทำอะไรเจ้าค่ะ เพราะไม่มีร้านไหนเขาขายกัน อีกทั้งน้ำผึ้งช่างหายากด้วย ไม่ค่อยมีใครเอามาขายกัน นี่อีก เยียจึ[มะพร้าว] ไม่ค่อยมีใครนำมาขาย”  ได้ฟังสิ่งที่สาวใช้เอ่ยมาต้องกุมขมับอีก หายากหรือ หึ ข้าผู้นี้แหละหาเองไม่ง้อ

“ได้ พี่ซื้อเท่าที่ได้แล้วกันหากอะไรไม่มี เราค่อยหากันอีกครั้ง อ้อ นี่เอาแบบร้านไปให้ช่างด้วย แล้วพาช่างไปดูสถานที่จริงด้วย ทิ้งกุญแจไว้ให้ช่างได้เลย บอกเถ้าแก่ด้วยว่าหากข้าว่างข้าจะไปดูการก่อสร้างด้วยตัวเอง พี่รีบไปเถอะจักมืดค่ำเสียเปล่า”

“ลูกหก เจ้ามีเหตุใดหรือป่านนี้มาหาแม่ใหญ่ได้”  เสียงออกติติงเด็กสาวตรงหน้า

“เรียนฮูหยิน ข้าผู้น้อยได้ซื้อสาวใช้และดูร้านค้าที่ได้รับแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยขึ้นมาทันทีหลังที่ฮูหยินใหญ่นางกล่าวจบ

“เช่นนั้น”  เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าแล้วยังไงต่อ

“ข้ามาแจ้งให้ท่านทราบว่าข้าผู้น้อยดูเรียบร้อยและสำรวจตลาด คิดเรื่องการค้าที่จะทำได้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าจักคิดทำอะไรล่ะ” ผู้ใหญ่เช่นนางหากไม่ถามเลยคงได้เป็นที่ครหาเป็นแน่ ซึ่นนั้นไม่ใช่ภาพที่นางคิดไว้ว่าดี

“ข้าผู้น้อยคิดจะทำร้านขายเครื่องประทินผิวเจ้าค่ะ”

“หืมมมม……!!!!”