ตำนานฉือฮั่ว นิยาย บท 17

“อะไรที่เจ้าคิดจะทำเครื่องประทินผิวหรือเจ้าลูกหก”  น้ำเสียงที่ตำหนิติเตียนเชิงดูถูกออกจากปากของฮูหยินใหญ่ ร่างตรงหน้าก้มหน้าเม้มริมฝีปาก นางคิดเปิดร้านเครื่องประทินผิวนางเอาความกล้าที่ไหนคิดกัน

“คือข้า…!!”

“เจ้ามีความรู้เรื่องของเหล่านั้นหรือ วิธีการปรุงมันขึ้นมาเจ้าทำได้หรือ แล้วเจ้าเอาความมั่นใจว่าตนเองจักทำสำเร็จได้”  เสียงของฮูหยิงดังขึ้นเรื่อยๆตามแรงของอารมณ์ และสายตาที่ดูถูก (หึ ลูกของป๋ายอี๋เหนียงนางนี้ช่างอวดเสียเหลือเกิน)

“เรียนฮูหยิน ข้าผู้น้อยมีความรู้เรื่องเครื่องประทินบ้างเจ้าค่ะ หากว่าของที่ข้าผู้น้อยปรุงเสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะนำมาให้ท่านได้ทดลองใช้ แต่ของบางอย่างยังมีไม่ครบ เพราะข้าเองเพิ่งตัดสินใจว่าจะทำอะไร ก็คือตอนที่ข้าผู้น้อยออกไปสำรวจตลาดเท่านั้น”  ยังไม่ทันเริ่มก็เกิดเรื่องแล้วโถ้วเวรกรรมจริงๆ ดีนะที่คิดเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าฮูหยินเพียงแค่สงบศึกชั่วคราวเพราะตนเองได้ช่วยเรื่องยึดการดูแลจวนคืนให้เท่านั้น 

“ได้ ข้าจะเชื่อเจ้า หากปรุงสำเร็จเอามาให้ข้าได้ทดลองใช้ด้วยข้าจะรอ”

“เจ้าคะ ข้าทราบแล้ว”

              เมท่อกล่าวเรียบร้อยตัวของฉันถึงได้เดินออกมาจากเรือนของฮูหยิน กำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปนั้น ได้ยินเสียงโวยวายของพวกบ่าวไพร่ดังขึ้น ด้วยความที่อยากรู้จึงได้เดินไปดู เห็นบ่าวไพร่กำลังทำท่าปัดแมลงอยู่ตรงหน้า 

“พวกเจ้าเป็นอันใดรึ”  เอ่ยถามด้วยความสนใจ ถ้าดูไม่ผิดนั้นคือผึ้ง ตาของฉันโตขึ้นดีใจที่ได้เจอของที่ตนเองต้องการอยู่พอดี ความตื่นเต้นฉายออกมาถึงดวงตา

“พวกเจ้าไปจุดคบไฟมาสิ แล้วเอาไปลนไว้ใต้รังของมัน ควันไฟพวกนั้นจักช่วยให้ผึ้งสงบลง อ้อแล้วเจ้า ไปเอาไม้มาทำกล่องให้ข้าจะใช้ไม้ไผ่หลังเรือนตรงนู้นก็ได้ รับเข้า ข้าอยากทำรังเลียงผึ้ง ส่วนเจ้าแบ่งรังออ่นให้ข้าเพื่อที่ข้าจะได้ให้นางพญาผึ้งมาทำรังที่ข้าตั้งใจจะเลี้ยงไว้รีบเข้าหน่อยล่ะ เดี๋ยวจักค่ำก่อนมองไม่เห็น”  นางยืนคุมอยู่จนพวกบ่าวไพร่พากันงง คุณหนูหกตั้งใจจะเลี้ยงผึ้ง ผึ้งนี่นะ สงสัยนางคงป่วยแล้วไข้ขึ้นสมองเป็นแน่ แต่ถึงแม้พวกบ่าวจะบ่นกันในใจ แต่ยังทำตามสิ่งที่คุณหนูต้องการ และไม่คิดว่าวิธีที่คุณหนูบอกมันได้ผล ผึ้งพวกนี้สงบลงทิ้งตัวตรงพื้น แต่พวกบ่าวไม่กล้าที่จะเหยียบตัวพวกผึ้งเหล่านี้ มันยังคงมีเหล็กในอยู่ !!"

                เมื่อได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการหันไปยิ้มบอกขอบ อกขอบใจพวกบ่าวไพร่ที่ช่วยเหลือ แต่มันยังไม่เสร็จ เพราะนางอยากได้น้ำผึ้งด้วยนี่สิ และรังผึ้งหลังจากบีบนำ้ผึ้งออกมาแล้วจะเอาไปทำขี้ผึ้งทันที  

“ใช่ทำอย่างนั้นแหละ ดีมาก รังใหญ่มากเลยนะเนี่ย พวกเจ้าระวังเหล็กในด้วย”  หันซ้ายทีหันขวาทีสั่งการ 

“เดี๋ยวๆ เจ้าตัดรังอ่อนนี้ไปให้แต่ละเรือนนะ แจ้งว่าทานได้เลยมันมีผลดีมากกับร่างกาย และแจ้งว่าหากกลั่นน้ำผึ้งเรียบร้อยข้าจะให้แบ่งไปอีกในแต่ล่ะเรือนผสมน้ำดื่มตอนเช้าดียิ่งนัก ไปเถอะ”  แบ่งรังอ่อนให้แต่ล่ะเรือนได้สัมผัสกับรังผึ้ง

“เจ้าเอาผึ้งที่ตายแล้วติดกับรังเอาออกนะข้าอยากได้ขี้ผึ้งไว้ใช้เป็นส่วนผสมเครื่องประทินผิวของข้า ตรงนั้นยังคงมีตัวผึ้งอยู่เอาออกด้วย”  ชี้นิ้วสั่งการลงไปตามที่สายตาเห็น

“อ๊ากล่องดูดีเชียว เอาไม้นั้นมา เสียบรังนี้ให้ข้า ข้าจะเอาไว้เลี้ยงผึ้ง พวกเจ้าโกยผึ้งพวกนั้นที่เมาควันอยู่ใส่เข้าในนี้ซะ ก่อนที่มันจะหายรับเอาไปไว้ใกล้เรือนข้าตรงนั้นมีสวนดอกไม้อยู่ พวกมันจะได้ตอมเกสรดอกไม้”

                ฉือฮั่ววุ่นวายอยู่กับการสั่งการบ่าวไพร่ให้จัดการผึ้งตรงหน้า และคือช่วงเวลานั้น ซ่งเฟยหม่ากลับมาพอดี มองไปที่พวกบ่าวไพร่กำลังสาระวนกับสิ่งตรงหน้า

“ท่านพ่อบ้าน ตรงนั้นทำอะไรกัน” ซ่งเฟยหม่าหันไปถามพ่อบ้านของตนเองทันที

“เรียนท่าโหวขอรับ บ่าวไพร่พวกนั้นเก็บผึ้งได้และคุณหนูหกอยากได้น้ำผึ้งและรังผึ้งขอรับ”

“หืม เจ้าหกนั้นหรือ นางไม่กลัวผึ้งต่อยหรือไร ไป เราไปดูกัน”