ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ ยุติการแปลเนื่องจากสิ้นสุดระยะสัญญา นิยาย บท 935

ระหว่างที่เวินเจิงติดตามฉิวหลงจื่อไปหาสมบัติก็ถูกผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจลึกลับทำร้ายจนบาดเจ็บหนัก เขากินโอสถสลายภัยระดับพสุธาที่นิกายมอบให้ถึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้แต่ก็สลบมาจนถึงวันนี้

แววตาของหลิ่วหมิงสั่นไหว เขาเคยประมือกับเวินเจิงมาก่อน รู้จักพลังของเขาดี เขาเผชิญหน้ากับผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจเหล่านั้นกลับพ่ายแพ้ยับเยินขนาดนี้เชียวหรือ?

นี่ทำให้สมองของเขาอดไม่ได้ปรากฏเงาร่างงามของหญิงสาวที่เคยอภิรมย์ชั่วข้ามคืนกับเขาผู้นั้น! หลิ่วหมิงเคยได้ยินชื่อแผ่นดินหมานฮวงตั้งแต่ตอนที่อยู่บนเกาะอวิ๋นชวน แผ่นดินแห่งนี้เป็นแผ่นดินที่เผ่าปีศาจเป็นประชากรหลัก ผู้แข็งแกร่งเผ่าปีศาจบนนั้นจะเหนือกว่าแผ่นดินจงเทียนก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดแม้แต่น้อย

หรือผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจที่ฉิวหลงจื่อพบจะเหมือนเหยาจี เป็นผู้ฝึกฝนเผ่าปีศาจของแผ่นดินหมานฮวง

หลิ่วหมิงคิดสะระตะไปพักหนึ่งก็ยังไม่ได้คำตอบจึงโยนความสงสัยประการนี้ทิ้งไป

หลังจากจินเทียนชื่อตรวจสภาพบาดแผลของเวินเจิงเสร็จก็ช่วยรักษาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดังว่า

“ศิษย์น้องเวินไม่เป็นอะไรมากแล้ว ตอนนี้ทุกคนล้วนบาดเจ็บ พักอยู่ที่นี่ก่อนสักระยะค่อยคิดแผนต่อไปเถิด”

พวกฉิวหลงจื่อกับหลิ่วหมิงย่อมไม่เห็นต่าง

หลังจากนั้นจินเทียนชื่อก็ไปที่ปากถ้ำวางค่ายกลไว้หลายค่ายกล เมื่อแน่ใจว่าทุกสิ่งไม่มีปัญหาถึงหาที่นั่งขัดสมาธิแล้วล้วงแผนที่ของเศษซากแห่งโลกบนมาตั้งใจศึกษา

ศิษย์ทั้งหลายแยกย้ายกันอีกครั้ง พวกเขาต่างนั่งขัดสมาธิรักษาอาการบาดเจ็บตามที่ต่างๆ ในถ้ำ

เมื่อเห็นพี่น้องโอวหยางนั่งลงตรงริมผนังถ้ำแห่งหนึ่งแล้ว หลิ่วหมิงก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปหา

“ทั้งสองท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ข้าไม่เป็นไร แค่เสียลมปราณไปบ้างเท่านั้น แต่ตอนต่อสู้กับหลงเซวียน ฉินเอ๋อร์ถูกไอปีศาจที่มีพลังกัดกร่อนจำนวนหนึ่งแทรกเข้าไปในเส้นลมปราณ ข้าใช้สารพัดวิธีแล้วแต่ก็ขับมันออกมาได้ไม่หมด” โอวหยางเชี่ยนมองหลิ่วหมิง ในดวงเนตรงามมีแววตากังวลอยู่เล็กน้อย

“พี่เชี่ยน ข้าไม่เป็นไร ไอปีศาจถูกข้าใช้วิชาขับออกไปเกินครึ่งแล้ว หากใช้เวลาอีกสักหน่อยจะต้องขับออกไปได้หมดแน่” บนใบหน้าของโอวหยางฉินมีสีหน้าทุกข์ทรมานอยู่เลือนราง แต่นางก็ฝืนยิ้มเอ่ยออกมา

โอวหยางเชี่ยนได้ยินก็กัดฟันแน่น ดวงตาแดงระเรื่อ

“ให้ข้าดูอาการบาดเจ็บของแม่นางโอวหยางหน่อยได้หรือไม่” หลิ่วหมิงได้ยินว่าไอปีศาจ ในใจก็คิดอะไรได้จึงเอ่ยขึ้นมา

“ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนพี่หลิ่วแล้ว” โอวหยางเชี่ยนได้ยินหลิ่วหมิงพูดคำนี้ก็เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกขอบคุณ

หลิ่วหมิงโบกมือ สะบัดมือส่งพลังเวทสายหนึ่งเข้าไปในร่างของโอวหยางฉิน หลังจากล่องไปในเส้นลมปราณอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง เขาก็พบตำแหน่งที่อยู่ของไอปีศาจสายนั้นที่ทั้งสองสาวเอ่ยถึง เป็นเช่นที่โอวหยางเชี่ยนว่ามันกำลังรัดเส้นลมปราณหลายเส้นไว้แน่น

ไอปีศาจสายนี้เปล่งแสงสีเขียวอยู่เลือนราง แม้ไม่ใช่ไอปีศาจแท้แต่ก็คล้ายคลึงอยู่เล็กน้อย อีกทั้งยังมีพลังกัดกร่อน มันแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกับเส้นลมปราณหลายเส้นนั้น มิน่าโอวหยางเชี่ยนจึงไม่อาจขับมันออกไปได้จนหมด

“พี่หลิ่ว มีวิธีหรือไม่?” โอวหยางเชี่ยนเห็นหลิ่วหมิงไม่พูดจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

แม้โอวหยางฉินไม่พูด แต่เวลานี้นางก็มองหลิ่วหมิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บ้างเช่นกัน

“ข้าอาจลองวิธีหนึ่งได้” หลังจากหลิ่วหมิงครุ่นคิดเล็กน้อยก็พลิกมือเรียกวงแหวนสีดำขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือวงหนึ่งออกมา มันก็คือวงแหวนสะกดมารวงนั้นที่แสดงผลงานโดดเด่นในศึกใหญ่กับมนุษย์ปีศาจที่ผสานร่างเมื่อครู่นั่นเอง

หลิ่วหมิงยังค้นประโยชน์ของวงแหวนนี้ไม่พบทั้งหมด แต่ของสิ่งนี้มีประโยชน์ในการดูดซับและกลืนกินไอปีศาจอย่างมาก จุดนี้เคยพิสูจน์มามากมายหลายครั้งแล้ว

“แม่นางฉิน ล่วงเกินแล้ว” หลิ่วหมิงกล่าวขออภัยก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นมือหนึ่งจับวงแหวนกลมไว้ ส่วนมืออีกข้างกุมมืองามที่เย็นอยู่บ้างของโอวหยางฉิน

บนใบหน้าซีดเผือดของโอวหยางฉินปรากฏริ้วสีแดงก่ำอยู่เลือนราง แต่ปากไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

หลิ่วหมิงไม่ได้สนใจสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของสตรีนางนี้ เวลานี้เขากำลังถ่ายทอดพลังเวทเข้าไปในวงแหวนสีดำอย่างช้าๆ

วงแหวนสีดำราวกับหลุมไร้ก้น ไม่ว่ากรอกพลังเวทเข้าไปเท่าไรก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

หลิ่วหมิงคิ้วขมวด กลางหว่างคิ้วมีแสงเจิดจ้าสายหนึ่งพุ่งออกมาผสานเข้าไปในวงแหวนสีดำ จากนั้นวงแหวนกลมจึงมีลวดลายประหลาดตัวแล้วตัวเล่าทอแสงขึ้นมาอย่างเชื่องช้า แสงสีดำสนิทชั้นหนึ่งลอยออกมา

หลิ่วหมิงสัมผัสได้ถึงแรงดูดกลืนสายหนึ่งที่แผ่ออกมาจากวงแหวนกลมสีดำได้ในทันที เขาจึงเพ่งสมาธิชักนำพลังสายนี้มาไว้บนมือซ้าย

ใบหน้าของโอวหยางฉินฉับพลันเผยสีหน้าทุกข์ทรมานเล็กน้อยออกมา แขนที่ถูกหลิ่วหมิงจับไว้มีไอปีศาจสีดำสายหนึ่ง มันเพิ่งปรากฏออกมาก็หมุนคว้างถูกวงแหวนสีดำกลืนกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว