เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 123

บทที่ 122 งานชิ้นแรกที่ได้ทำคุณประโยชน์จริงๆ

ไม่มีความสุข?

เสิ่นเฉียวไม่รู้จะบรรยายยังไงดี

ถ้าบอกว่าเธอไม่มีความสุข บางครั้งเย่โม่เซินกลับปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าภายนอกเขาจะดูเหมือนร้าย แต่เขากลับช่วยเธออย่างจริงใจ

ถ้าบอกว่าเธอมีความสุข แต่เธอกลับจนมาก มีหลายเรื่องที่ทำได้ยาก

“ พี่? ”

เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา และยิ้ม: “ แกอย่าถามมาก ไม่ใช่ว่าเพื่อนแกกำลังรอแกอยู่หรอ? ไปสิ ”

เสิ่นโย่วถึงค่อยกระพริบตา: “ อือ พี่ งั้น……ฉันไปหาเพื่อนก่อนนะ ” เสิ่นโย่วเอาเงินหนึ่งพันบาทเก็บเข้าในกระเป๋าตังค์ของตัวเอง และพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ ไปเถอะ พี่ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน ”

ภายหลัง ทั้งสองคนก็แยกจากกัน เสิ่นโย่วรอจนเธอเดินจากไปแล้ว ถึงค่อยหยิบบัตรธนาคารออกมาจากในกระเป๋าตังค์ หล่อนมองแผ่นหลังของเธอ บนใบหน้าเผยรอยยิ้มเหน็บแนมขึ้น

“ โง่จริงๆ ”

หล่อนคีบบัตรธนาคารมาจูบที่มุมปาก หลังจากนั้นก็ยิ้มออกมา

“ เงินแค่สองพันบาทก็สามารถทำให้พี่ตื้นตันใจได้แล้ว เป็นคนโง่อย่างที่คิดไว้จริงๆด้วยสิ! ”

ภายหลัง เสิ่นโย่วเก็บบัตรธนาคารลง หลังจากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป

เสิ่นเฉียวถือเงินหนึ่งพันบาทกลับบ้าน เธอยังคงกลุ้มใจ ฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงผู้อำนวยการของบริษัทแห่งหนึ่ง ร้านอาหารที่เธอจองไว้ เงินหนึ่งพันบาทยังไม่พอกับค่าอาหารเริ่มต้นเลย เธอมีเงินเลี้ยงอาหารเขาซะที่ไหนละ? ”

แต่ภารกิจที่เย่โม่เซินได้มอบหมายให้กับเธอ……

เสิ่นเฉียวถอดรองเท้าและนอนคว่ำลงไปบนผ้าห่มของตัวเอง อารมณ์ของเธอตอนนี้ตกต่ำมาก

คิดอยู่สักพัก สุดท้ายเธอก็ส่งข้อความหาหานเส่โยวอย่างอดไม่ได้ แต่หลังจากที่พิมพ์ข้อความเสร็จแล้วนั้น การกระทำบนมือของเสิ่นเฉียวก็ได้หยุดลงอีกครั้ง

เส่โยวทำการหาคนแทนเธอ ก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว ถ้าหากว่าครั้งนี้เธอยังยืมเงินเส่โยวอีก……ก็เท่ากับว่ายิ่งรบกวนหล่อนขึ้นไปอีกน่ะสิ?

ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทกัน เธอก็ไม่ควรขอให้คนอื่นช่วยอยู่แบบนี้ไปตลอด

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวจึงกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ และฝังใบหน้าลงไปบนหมอน

“ ภารกิจล้มเหลวแล้ว? ”

เสียงของผู้ชายดังขึ้นมาอย่างเย็นชาจากทางด้านหลัง ตัวของเสิ่นเฉียวแข็งทื่อไปทันที เธอหันหัวกลับมาอย่างรวดเร็ว

เป็นอีกครั้งที่เย่โม่เซินโผล่มาที่ด้านหลังเธออย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง สีหน้าของเสิ่นเฉียวเกิดความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย: “ นี่นาย……ทำไมนายถึงชอบโผล่มาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้ด้วยละ? ”

เย่โม่เซินเคาะไปที่รถเข็นของตัวเอง: “ ไม่มีเสียง? ”

เสิ่นเฉียว: “ …… ”

ก็จริง ตอนรถเข็นของเขาเคลื่อนที่ก็มักจะเกิดเสียงขึ้น เป็นเธอเองที่คิดเรื่องเพลินไปหน่อย “ เมื่อสักครู่นายถามฉันว่าอะไรนะ? ”

“ ภารกิจที่มอบให้คุณ ดำเนินการไปถึงไหนแล้ว? ”

เสิ่นเฉียวชะงักไป เขาหมายถึงเรื่องที่ร่วมมือกับบริษัทตระกูลหานใช่ไหม? เสิ่นเฉียวมองเย่โม่เซินอย่างพิจารณา ไม่งั้น……ลองพูดขอเบิกเงินกับเขาก่อน หลังจากนั้นก็ให้เขาไปหักจากเงินเดือนของเธอ?

“ คือว่า……ฉันอยากยืมเงินนายก่อนสักเล็กน้อย! ”

เสิ่นเฉียวพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

เย่โม่เซินหรี่ตาลง เลิกคิ้วขึ้น: “ ยืมเงิน? ”

เขาค่อยๆยกริมฝีปากขึ้นช้าๆ ในตาปรากฏการณ์ถากถางขึ้นมา

ซ่อนไว้ได้ตั้งนาน ในที่สุดก็ปรากฏโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาสักที?