ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1022

ในอดีต เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋รับคำเชิญของจักรพรรดิแพร เดินทางไปเป็นแขกที่ที่บำเพ็ญหลีเฮิ่นน้อย แต่ผลลัพธ์สุดท้ายช่างน่ากระอักระอ่วน เพราะเจ้าบ้านไม่อยู่

อีกทั้งการไปในครั้งนั้นก็ไม่ได้เห็นตัวคน ทำให้คนอื่นๆ ในยอดเขาอัศจรรย์เช่นพวกฟู่ถิงรู้สึกร้อนใจ

สุดท้ายจักรพรรดิแพรไม่มา แต่ทวนพระอังคารกลับมาแทน นี่จึงทำให้พวกเยี่ยนจ้าวเกอและฟู่ถิงพลัดหลงเข้าไปในโถงเซียน ส่วนเยี่ยนตี๋ได้รับเมฆแปลงกำเนิด

พอเรื่องนี้จบลง ฟู่ถิงก็รู้สึกละอายใจมาโดยตลอด

แต่ว่าในเหตุใดตอนนั้นจักรพรรดิแพรจึงผิดสัญญา ที่แล้วมาล้วนไม่มีคำอธิบาย เรื่องราวได้แต่จบลงโดยไร้ข้อสรุป

คาดไม่ถึงว่า ครั้งนี้จะเกิดสถานการณ์ที่คล้ายกันขึ้น

จักรพรรดิแพรมักจะทำอะไรตามใจชอบ ไร้ข้อผูกมัด แต่ว่าที่แล้วมาล้วนให้ความสำคัญกับคำมั่นสัญญา

การผิดสัญญาเช่นครั้งก่อน ถือว่าผิดปกติ ครั้งนี้ถ้าเกิดขึ้นอีก ยิ่งบันดาลให้ผู้คนเกิดความสงสัย

ถ้าหากบอกว่าจงใจเล่นงานเยี่ยนจ้าวเกอและเขากว่างเฉิง เขาก็คล้ายกับไม่ต้องเคลื่อนไหวในลักษณะนี้

ด้วยฐานะตำแหน่งของเขา ถ้าหากไม่คิดมา แค่พูดให้ชัดเจนก็พอ ไม่จำเป็นต้องทำผิดสัญญาหลังจากที่แต่งเรื่องหลอกลวงแม้แต่น้อย

แต่เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เรื่องราวก็แสดงให้เห็นถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน

เยี่ยนจ้าวเกอได้กลิ่นแผนร้ายอย่างหนึ่งจากด้านใน

‘ทวนพระอังคารลงมือท้าสู่ ปรากฏตัวขัดขวางจักรพรรดิแพรงามอีกแล้วหรือ’ เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิด ‘หรือว่าครั้งนี้เขาถูกพัวพันไว้เหมือนกับครั้งที่สถานบำเพ็ญหลีเฮิ่นน้อย’

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน เมื่อเกิดเรื่อกแทรกซ้อนเช่นนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เหมือนมีคนคอยหนุนหลัง

เยี่ยนจ้าวเกอเหมือนนึกอะไรออก กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถึงแม้จักรพรรดิแพรจะไม่มา แต่พวกเราสามารถเริ่มพิธีตามกำหนดการได้ บางทีจักรพรรดิแพรอาจมาถึงช้าหน่อยกระมัง”

เหมือนกับในตอนที่นัดสู้กับทวนพระอังคาร

ประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ยไม่คัดค้าน “จักรพรรดิแพรไม่มีทางถือสา”

เยี่ยนตี๋พยักหน้า ติดต่อกับตัวแทนของยอดเขาอัศจรรย์ที่มาถึง

อีกฝ่ายรู้สึกประดักประเดิดอยู่บ้าง ทว่าก็ไม่ได้คัดค้านความคิดของเขากว่างเฉิง

คุณชายดินเฉินคุนหัวนั่งอยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อ รินสุรารับประทานอาหาร สายตากวาดมองระหว่างคนของเขากว่างเฉิงกับยอดเขาอัศจรรย์เล็กน้อย

สุดท้ายสายตาหยุดอยู่บนตัวจอมยุทธ์ยอดเขาอัศจรรย์

‘จักรพรรดิแพรงาม…ผิดนัดแล้ว?’ เฉินคุนใช้นิ้วถูกขอบแก้ว ตาเป็นประกายเล็กน้อย ‘ครั้งนี้มีความหมายนัก’

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา เยี่ยนจ้าวเกอก็มองมา

เฉินคุนหัวละสายตา ยิ้มพร้อมกับชูแก้วให้กับเยี่ยนจ้าวเกออย่างเป็นมิตร

เยี่ยนจ้าวเกอเลิกคิ้วขึ้น มองเขาครั้งหนึ่ง สุดท้ายยิ้มขึ้น ไม่ได้กล่าวอะไร หมุนกายจากไป

“หือ?” เฉินคุนหัวเห็นดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางลงหลายส่วน

ตาเขาเป็นประกายอยู่บ้าง จับจ้องเงาหลังของเยี่ยนจ้าวเกอคล้ายคิดทำอะไร แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดใจ

ร่างของเฉินคุนหัวผ่อนคลายลง รินสุราให้กับตัวเอง ยกขึ้นดื่มอย่างยินดี

ประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ยกับแม่เฒ่ากระบี่อาคเนย์ตั้งแต่ทักทายกันบนที่นั่ง ตอนนี้ก็สงบจิตใจ คอยดูการเปลี่ยนแปลงอย่างเยือกเย็น

ตอนนี้เขาโถงทองกับเขากว่างเฉิงหนึ่งร่วงทุกคนล่มหนึ่งโรจน์ทุกคนรุ่ง ศัตรูที่บุกเขากว่างเฉิง ก็เท่ากับบุกเขาโถงทองด้วย

เยี่ยนจ้าวเกอยืนเยื้องมาทางด้านของหลังเยี่ยนตี๋ บนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ยอดฝีมือระดับสูงของเขากว่างเฉิงเช่นหยวนเจิ้งเฟิงและฟางจุ่นต่างนั่งอยู่ที่นั่นเงียบๆ

เวลาเริ่มพิธีอย่างเป็นทางการสุดท้ายก็มาถึง เยี่ยนตี๋ยืนนิ่งอยู่กับที่ กวาดสายตามองรอบๆ

ไม่ได้กล่าววาจา สายตาเองก็ไม่ได้ดุร้าย