ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1086

“อินสือหยาง…” เยี่ยนจ้าวเกอทวนชื่อนี้

จักรพรรดิไร้จำกัดมองเยี่ยนจ้าวเกอแวบหนึ่ง คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนทะเลสาบสะท้อนดาราก็ไม่กริ่งเกรงอีก “ว่ากันว่ามารกระบี่อินสือหยางเดิมทีเป็นจอมยุทธ์ที่อยู่ใต้การปกครองของโถงเซียน คนผู้นี้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ เป็นอัจฉริยะแห่งมรรคากระบี่ที่หาตัวจับยากผู้หนึ่ง น่าเสียดายที่ตอนยังเป็นเด็กเขากราบจอมยุทธ์โถงเซียนเป็นอาจารย์เพื่อศึกษาวิชา บูชาเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ มาถึงภายหลัง แม้ได้ผลักเปิดประตูเซียน แต่ว่าการศึกษามหามรรคาไม่สมูบรณ์ รากฐานไม่มั่นคง”

เขาส่ายหน้าเล็กน้อย “สมควรบอกว่าเขาเสียเวลาเปล่า ถ้าหากร่ำเรียนวิชาจากสำนักเต๋าสายหลักของพวกเรา เกรงว่าจะมีความสำเร็จไร้ขีดจำกัด”

ขณะที่พูดนั้น เขาตั้งใจจำกัดเสียงของตนเองไม่ให้เมิ่งหว่านได้ยิน

ถ้าเมิ่งหว่านรู้เรื่องของโถงเซียนและเทวกษัตริย์ไร้ประมาณมากเกินไป ย่อมเข้าใจว่าในตอนที่จักรพรรดิแพรพูดถึงเรื่องนี้บนทะเลสาบสะท้อนดารา เขาไม่ได้สนใจการดำรงอยู่ของนาง

จักรพรรดิแพรไม่กลัวว่าคนอื่นๆ จะรู้เรื่องที่เขาถูกธาตุไฟเข้าแทรก แต่เมิ่งหว่านไม่เหมือนกัน

หากบอกให้นางทราบเรื่องราวจริงๆ จักรพรรดิแพรจะมีปฏิกิริยาอย่างไรก็คาดเดาได้ยากเกินไป

ดังนั้นถึงแม้ว่าจะกล่าวกับเยี่ยนจ้าวเกอตรงๆ แต่จักรพรรดิไร้จำกัดก็ยังใช้วิธีส่งกระแสเสียง เพื่อไม่ให้เมิ่งหว่านได้ยิน

จักรพรรดิแพรกล่าวอย่างเรียบเฉยอยู่ด้านข้าง “เล่ากันว่าแม้อินสือหยางจะกำเนิดจากโถงเซียน แต่ว่าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าจอมยุทธ์ซึ่งเป็นผู้สืบทอดสำนักเต๋าสายหลักของพวกเราที่อยู่ในระดับเดียวกันเท่าไรนัก ถึงขั้นที่แข็งแกร่งกว่าคนจำนวนไม่น้อย”

เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง “นั่นน่าตกตะลึงจริงๆ”

จักพรรดิไร้จำกัดเล่าต่อ “ในอดีต เขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบในการต่อสู้ครั้งแรกกับผู้อาวุโสเยี่ยน ปู่ของท่านเสียดายคนมีความสามารถ จึงฆ่าเขาไม่ลง ไม่ได้เอาชีวิตเขา ทว่าเขากลับไม่พอใจ ท้าสู่กับปู่ของท่านเป็นคำรบสอง กระนั้นสุดท้ายก็ยังพ่ายแพ้อราบคาบเช่นเดิม สุดท้าย เพื่อเสริมข้อบกพร่องของตัวเอง จึงได้สู้ตัดสินกับปู่ของท่านอีกครั้ง ก่อนที่อินสือหยางจะออกจากโถงเซียนเต๋านอกรีต สวามิภักดิ์กับนพยมโลก กลายเป็นมาร”

ชายหนุ่มฟังถึงตรงนี้แล้ว ก็มองจักรพรรดิไร้จำกัดเหมือนมีความคิดบางอย่าง

ฝ่ายจักรพรรดิไร้จำกัดพยักหน้า “จอมยุทธ์โถงเซียนให้กำเนิดแสงศรัทธาในร่าง ยากจะขจัดทิ้ง ปัญหาตกค้างทั้งหมดขึ้นอยู่กับความนึกคิดของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ แม้จะทราบความจริง แต่คิดจะเริ่มใหม่แต่ต้นก็เปล่าประโยชน์ เรื่องราวในโลกไร้ความแน่นอน ไม่ใช่ว่าไร้วิธีการโดยสิ้นเชิง วิชาสองชนิดที่ข้าทราบ หนึ่งในนี้คือการให้ศาสนาพุทธชำระล้าง ความจริงเป็นแค่การเปลี่ยนเป้าหมายที่บูชาเท่านั้น”

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินก็เอ่ยอย่างใคร่ครวญ “วิธีที่สองคือการเข้าสู่นพยมโลกเพื่อเปลี่ยนร่างเป็นมาร”

จักรพรรดิไร้จำกัดเอ่ย “เป็นเส้นทางที่หวนกลับไม่ได้เช่นเดียวกัน แต่ก็เป็นตัวเลือกที่รับได้ ดังนั้นอินสือหยางจึงได้เข้าสู่นพยมโลก มารกระบี่ผู้หนึ่งจึงกำเนิดขึ้นมานับแต่นั้น”

จักรพรรดิแพรกล่าวต่อ “อินสือหยางกลายเป็นมาร ใช้วีถีมารศึกษาหลักการแห่งฟ้าดิน พลังรุดหน้าขึ้นอย่างใหญ่หลวง ความสามารถของเขาไม่ได้ถูกกลบฝังอีก แต่สุดท้ายแล้วมารกระบี่ก็ยังสู้เทพกระบี่ไม่ได้ ถูกปู่ของเจ้าใช้กระบี่สังหาร ปู่ของเจ้าปราบมาร กระบี่ไม่ยั้งไมตรี แต่ยังคงเสียดายความสามารถของอินสือหยาง ว่ากันว่าเขายังเคยเอาไว้ ว่าการไม่ได้สู้กับอินสือหยางที่มาจากสามพิสุทธิ์สายหลัก เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากเรื่องหนึ่ง ไม่อย่างนั้นแพ้ชนะยังยากจะตัดสิน”

จักรพรรดิไร้จำกัดจิตใจล่องลอย “ในยุคสมัยนั้น ท่ามกลางยอดฝีมือที่ปรากฏตัวขึ้นหลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ คนบนมรรคาแห่งวิชากระบี่ที่ได้รับการวิจาร์ณเช่นนี้จากปู่ของเจ้า นอกจากจักรพรรดิกระบี่ภรรยาของเขาเองแล้ว ก็มีแค่อินสือหยางเท่านั้น”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า ไม่ได้กล่าวมากความ เพียงเดินทางต่อไป ร่อนเร่อยู่ในมิติต่างแดนแห่งนั้น

ตอนที่เขาเข้าใกล้ประกายกระบี่สองสายที่เกี่ยวกระหวัดกัน และสัมผัสประกายกระบี่สีดำนั้น จิตใจของเขาพลันสั่นไหว

เย็นเยือก โดดเดี่ยว คมกล้า รุนแรง ดุร้าย เด็ดขาด

จิตกระบี่ที่แข็งกร้าวดิ้นรนใต้การสะกดของกระบี่หยกเบิกนภาไม่หยุดยั้ง ไม่ยอมศิโรราบ

หลังจากผ่านการเคี่ยวกรำของกาลเวลา จิตกระบี่นี้คล้ายปลอมคล้ายจริง เป็นเพียงแค่ร่องรอยอย่างหนึ่ง คนไม่อาจศึกษาจิตแห่งหลักการของวิชากระบี่ที่อยู่ด้านในได้

แต่จากการสัมผัสร่องรอยที่อยู่ด้านใน ยังทำให้เยี่ยนจ้าวเกอเข้าใจถึงความน่าอัศจรรย์ในอดีต ฉากเหตุการณ์มากมายเหมือนกับลอยขึ้นในห้วงสมองของเขา