ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1109

เยี่ยนจ้าวเกอหลับตา ในทะเลความคิดอันมืดมิดบังเกิดเงาแสงขึ้น

สตรีสวมอาภรณ์ขาวผู้หนึ่งถือกาสุราใบเล็ก ทางหนึ่งดื่มสุรา ทางหนึ่งใช้นิ้วต่างกระบี่สะบัดใส่ความว่างเปล่า

การเคลื่อนไหวของนางดูสบายๆ เป็นธรรมชาติ แต่ว่ายามที่ออกกระบี่ จิตกระบี่กลับดุร้ายถึงขีดสุด

เยี่ยนจ้าวเกอบรรลุกระบี่สังหารเซียน กระบี่ลวงเซียน และกระบี่ผนึกเซียน ทั้งหมดต่างดุร้ายที่สุดในใต้หล้า ทว่าตอนที่สตรีอาภรณ์ขาวผู้นั้นออกระบี่ ก็ยังคงให้ความรู้สึกสั่นสะท้านจิตใจยิ่งกว่า

นั่นเป็นความน่าพรั่งพรึงเหมือนกับมหามรรคาพังทลาย ฟ้าดินสูญสลาย

ทุกสิ่งที่ประกอบกันเป็นโลกใบนี้ พื้นฐานที่เกิดจากการประสานรวมกันเป็นหนึ่งของเวลา มิติ สสาร จิตใจ รวมถึงหลักการมากมาย ต่างสูญสลายไป

‘ช่วยสังหารเซียน ผนึกเซียน ลวงเซียน เกิดแสงสีชาดสี่ทิศ

สังหารเซียนเปลี่ยนแปลงไร้สิ้นสุด เหล่าเทพเซียนโลหิตย้อมอาภรณ์’

ลำนำนี้เผยให้เห็นความสามารถของสี่กระบี่รัตนาอย่างชัดเจนยิ่ง

สามารถลงทัณฑ์เซียน ทุกสิ่งไม่อาจต้านทาน หนึ่งกระบี่ทำลายสรรพวิชา

ในโลกนี้มีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วนบรรยายถึงหลักการมากมาย ด้านในนี้ย่อมมีวิชาซึ่งมีพลังป้องกันกล้าแข็ง

ความแข็งแกร่งในการป้องกันของมัน แม้จะใช้อีกสามกระบี่ในสี่กระบี่รัตนา ก็มีบางครั้งที่ทำอะไรไม่ได้ แต่วิชาเหล่านี้เมื่อต้องเผชิญกับกระบี่ลงทัณฑ์เซียน ต่างเหมือนกับของประดับที่ทำขึ้นจากกระดาษสา

ยามเผชิญกับกระบี่สังหารเซียน ลวงเซียน และผนึกเซียน กระบี่ลงทัณฑ์เซียนล้วนก่อให้เกิดผลกดข่ม

ตัวตนระดับสุดยอดในสี่กระบี่รัตนา เป็นรองเพียงการทำลายความโกลาหลในวรยุทธ์สายเหนือพิสุทธิ์ มีชื่อสมกับความเป็นจริง

พูดถึงความสามารถในด้านกานจู่โจม มันยังเป็นหนึ่งในวรยุทธ์ระดับสุดยอดของโลกทั้งหลาย

เมื่อสตรีอาภรณ์ขาวผู้นั้นใช้วรยุทธ์ที่ดุร้ายเช่นนี้ออกมา มีอานุภาพล้ำเลิศยิ่ง เพียงแต่ตัวนางแสดงความผ่อนคลายออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งสองสิ่งดูขัดกันอย่างรุนแรง แต่ว่ามองไปกลับสอดคล้องกันเป็นพิเศษ ทำให้ผู้คนยากจะไม่เกิดความรู้สึกขัดแย้งกัน

‘ได้สามรส ในวิชากระบี่มาอย่างแท้จริง คนอื่นๆ ไม่อาจเอาอย่างได้ มิน่าจึงได้ฉายา ‘จักรพรรดิกระบี่’ มาครอง’ เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้นก็พยักหน้าติดต่อกัน

เขาถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ฝึกกระบี่ขนานแท้ แต่ก็ใช้กระบี่เช่นกัน ขณะเดียวกันยังฝึกฝนวรยุทธ์มรรคากระบี่สายเหนือพิสุทธิ์ และสร้างวิชากระบี่สังหารมังกรเขียวขึ้นมาด้วยตัวเอง

ทว่าตอนนี้พอได้เห็นสตรีอาภรณ์ขาวผู้นั้นร่ายรำกระบี่ เยี่ยนจ้าวเกอก็เกิดความรู้สึกไม่เสียดายที่ได้มา เพราะได้เห็นนางแล้วจิตใจก็ได้รับการจุดประกาย

ไม่ต้องกล่าวมากความ สตรีอาภรณ์ขาวผู้นี้ย่อมเป็นจักรพรรดิหลินจือม่วงแห่งมรกตท่องฟ้า มารดาของเยี่ยนตี๋ ย่าของเยี่ยนจ้าวเกอ จักรพรรดิกระบี่ตี๋ชิงเหลียน

ผู้ปกครองยอดเขาเมฆาสีชาด ยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยทำให้ผู้ฝึกกระบี่ของมรกตท่องฟ้าต้องยอมศิโรราบ ยินยอมปลดกระบี่

หนึ่งในอัจฉริยะมรรคากระบี่ที่โดดเด่นที่สุดของสำนักเต๋าหลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่

จนกระทั่งเทพกระบี่เยี่ยนซิงถาง ปู่ของเยี่ยนจ้าวเกอใช้กระบี่สะกดมรกตท่องฟ้า ตี๋ชิงเหลียนจึงนับว่าได้พบคู่ต่อสู้ที่มีมรรคากระบี่ในระดับเดียวกัน

แม้ว่านางจะยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้ไปครึ่งกระบวนท่า แต่สำหรับเยี่ยนซิงถางแล้ว อีกฝ่ายเป็นคนเพียงคนเดียวในโลกที่มีมรรคากระบี่เทียบกับตนได้

อินสือหยางจากโถงเซียนมีพรสวรรค์น่าทึ่งเช่นกัน แต่ว่าสุดท้ายรากฐานก็ยังอ่อนแอไปเล็กน้อย ต้องเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ทำให้เยี่ยนซิงถางทอดถอนใจด้วยความเสียดาย

คนเช่นนี้ถ้าไม่ได้เสียชีวิตไปเร็ว คาดว่าคงจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งมรรคากระบี่ที่มีโอกาสกลายเป็นตำนานของสำนักเต๋าอีกคนหนึ่งเหมือนกับเยี่ยนซิงถาง เทียบเคียงได้กับเทวกษัตริย์วิเศษคณานับ หยกโปหยิน จักรพรรดิจื่อเวย จอมกระบี่แห่งสำนักเต๋าทั้งหลายในประวัติศาสตร์

อาจจะเป็นคลื่นลูกหลังไล่กลบคลื่นลูกหน้าก็ได้ ใครเล่าจะรู้ได้

เยี่ยนจ้าวเกอคิดถึงตรงนี้ก็ลอบถอนใจ ถึงจะไม่ได้มีความผูกพันล้ำลึก และไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนก็ตาม เพราะบุคคลที่มีความสามารถมากมายสองคนนี้กลับเสียชีวิตก่อนวัยอันควร เยี่ยนจ้าวเกอในฐานะจอมยุทธ์สำนักเต๋าย่อมรู้สึกเสียดาย

วันเวลาต่อมา เขาอยู่ในที่อยู่ของตี๋ชิงเหลียนบนยอดเขาเมฆาสีชาด ศึกษาจิตกระบี่ที่เหลืออยู่ในตอนที่ตี๋ชิงเหลียนฝึกกระบี้นี้ยามที่มีชีวิต