ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1110

ถึงอย่างไรจิตกระบี่ที่ตี๋ชิงเหลียนเหลือไว้บนยอดเขาเมฆาสีชาดก็ผ่านเวลามาหลายปีแล้ว

แม้จะมีคนตั้งใจรักษาไว้ไม่ให้มันสลายไปไหน แต่คิดจะขุดค้นหลักการที่อยู่ด้านในออกมาศึกษาหลัได้มากเท่าไร ก็ยังคงเป็นเรื่องลำบากเรื่องหนึ่ง

ไม่เพียงแต่ต้องมีพรสวรรค์ด้านวรยุทธ์ที่ล้ำเลิศเท่านั้น ขณะเดียวกันก็ต้องมีสติปัญญาความเฉลียวฉลาดในด้านมรรคากระบี่มากพอด้วย

เวลาที่เยี่ยนจ้าวเกอใช้ศึกษามรรคาอยู่บนเขา เห็นได้ชัดว่าน้อยกว่าเวลาที่พวกเกาเสวี่ยโพกับหลงเสวี่ยจี้คาดไว้มาก

นี่จะไม่ทำให้จอมกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองถอนใจชมเชยได้อย่างไร

ยังไม่เอ่ยถึงเกาเสวี่ยโพสองพี่น้องได้รับข่าวก็ประหลาดใจ แม้แต่ตัวเยี่ยนจ้าวเกอที่ลงมาจากยอดเขาเมฆาสีชาด ระหว่างทางก็ยังคงใคร่ครวญถึงผลลัพธ์ที่ได้มาเมื่อก่อนหน้าอยู่เช่นกัน

‘การศึกษาและความเข้าใจที่ท่านย่ามีต่อกระบี่ลงทัณฑ์เซียนโดดเด่นกว่าผู้ใดจริงๆ มีรายละเอียดที่ควรค่าแก่การครุ่นคิดทบทวน และสามารถไตร่ตรองได้อย่างต่อเนื่องอีกมากมาย’ เยี่ยนจ้าวเกอจุ๊ปากชมเชย ‘เห็นความจริงในสิ่งที่ดูธรรมดา ส่วนที่เป็นรายละเอียกลับเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้’

ขณะผ่านสระปลดกระบี่ตรงสันเขา เยี่ยนจ้าวเกอได้เก็บกระบี่วิเศษที่ตนได้หย่อยเอาไว้เมื่อก่อนหน้าขึ้นมา

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายเยี่ยนจ้าวเกอก็ทิ้งกระบี่บึงมรกตไว้ ไม่ได้นำติดตัวไปด้วย

ตั้งแต่เยี่ยนจ้าวเกอออกท่องยุทธจักร กระบี่เล่มแรกก็คือกระบี่วิญญาณมังกรมรกต ต่อมาได้ส่งต่อให้แก่อิงหลงถูหรือฮานหลงเอ๋อร์ซึ่งเป็นศิษย์น้อง

ฮานหลงเอ๋อร์ปัจจุบันสำเร็จเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ กระบี่วิญญาณมังกรมรกตที่อยู่ในระดับอาวุธวิญญาณชั้นต่ำไม่เหมาะมืออีกต่อไปแล้ว

แต่ว่าเขาก็ทะนุถนอมราวชีวิต พกติดตัวตลอดเวลา แม้ปัจจุบันจะมีอาวุธอื่นๆ ให้ใช้ ทว่ากระบี่วิญญาณที่เยี่ยนจ้าวเกอมอบให้แก่เขาก็ยังคงไม่เคยออห่างจากตัวแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากกระบี่วิญญาณมังกรมรกต กระบี่ที่เยี่ยนจ้าวเกอใช้บ่อยที่สุดก็คือกระบี่บึงมรกต อันเป็นอาวุธวิญญาณชั้นสูง

กระบี่เล่มนี้หยวนเจิ้งเฟิง อาจารย์ปู่ของเยี่ยนจ้าวเกอเซ่นหลอมด้วยตัวเอง ต่อมามันติดตามเขาตลอดเวลา จนกระทั่งเขาเลื่อนสู่ระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากเปลี่ยนมาใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์แล้ว เขาก็ไม่ได้ใช้มันอีก

ทว่ากระบี่วิเศษเล่มนี้ก็ยังคอยอยู่ข้างกายเยี่ยนจ้าวเกอ

ตอนที่เขาหลอมสร้างกระบองไม้ไผ่สีเขียวขี้ม้าท่อนนั้นของตัวเอง ได้ใส่ศาตราเทพอาวุธวิเศษจำนวนนับไม่ถ้วนเข้าไปด้วย อาวุธวิญญาณชั้นสูงที่มีอยู่ในตอนนั้นแทบกลายเป็นฟืน ต่อมาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกใช้ไปมากมาย แต่ว่ากระบี่บึงมรกตเล่มนี้เขาก็ยังคงรักษาไว้

ในอนาคต ถ้าหากจำเป็น ต่อให้เขาจะต้องหลอมตรากระบี่กาลเวลา กระบี่ประกายฟ้าเมฆาเคลื่อน หรือแม้แต่กระบี่ปีศาจเทาเที่ยก็ไม่มีทางปวดใจ

แต่กระบี่บึงมรกตเล่มนี้แตกต่างกัน เหมือนกับกระบี่วิญญาณมังกรมรกตในตอนนั้น

เยี่ยนจ้าวเกอมองสระบัวที่มีบัวสีขาวมากมายเบ่งบาน สุดท้ายก็ทิ้งกระบี่บึงมรกตไว้ที่ก้นบ่อ

‘ในอดีตท่านมีฉายาว่า ‘ตาชั่งกระบี่’ น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้รับการทดสอบชี้แนะจากท่านด้วยตัวเอง กลับไม่ทราบว่าตัวเองจะผ่านด่านหรือไม่’

ชายหนุ่มถอนใจคำหนึ่ง คารวะไปทางสระบัว “ข้าไม่สามารถพักที่มรกตท่องฟ้าได้นาน ขอทิ้งกระบี่บึงมรกตไว้ที่นี่ตลอดกาล”

เขาลงจากเขา ผู้สืบทอดของเกาเสวี่ยโพรออยู่ก่อนแล้ว

พอเห็นเยี่ยนจ้าวเกอ ลูกศิษย์ยอดเขาขาวเรืองหลายคนต่างก็แตกตื่นตะลึงลาน ถึงขั้นที่ไม่รู้สึกตัว

ก่อนหน้านี้เขาได้รับคำสั่งว่าให้คอยอยู่ที่นี่ ผู้อาวุโสกล่าวอย่างคลุมเครือว่า เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่บนเขากำลังศึกษามรรคา อย่าไปรบกวน

ถึงแม้ยอดเขาเมฆาสีชาดจะว่างเปล่ามานาน แต่ว่าสำหรับจอมยุทธ์กระแสตรงสายเหนือพิสุทธิ์ ย่อมรู้ว่าที่นี่เป็นสถานที่ใด

สำหรับพวกเขาแล้ว การศึกษามรรคาในที่อยู่เดิมของจักรพรรดิแพร ต่อให้กินเวลาหลายเดือนหลายปีก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

ผู้ใดหาทราบไม่ว่าผ่านไปแค่ไม่กี่วันเท่านั้น เยี่ยนจ้าวเกอก็ลงจากเขาแล้ว

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ลูกศิษย์ยอดขาวเรืองรองเหล่านั้นคงสงสัยว่าเยี่ยนจ้าวเกอคว้าน้ำเหลว ยากจะมีผลสำเร็จ สุดท้ายจำเป็นต้องยอมเลิกล้ม ยอมแพ้อย่างรวดเร็ว จึงลงเขามาเร็วถึงเพียงนี้

แต่ว่าในฐานะผู้สืบทอดกระแสตรงของสายเหนือพิสุทธิ์ และลูกศิษย์ของยอดเขาขาวเรืองบนเขาแหนเขียว และยังเป็นลูกศิษย์ที่ได้รับคำสั่งให้มารออยู่ที่นี่โดยเฉพาะ พวกเขาจึงมีความเข้าใจเยี่ยนจ้าวเกออยู่บ้าง