ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1116

จดหมายต้องส่งให้ใคร คำถามนี้ดูเหมือนปกติ แต่ในสภาพปัจจุบันกลับค่อนข้างสำคัญ

หากว่ามอบให้กษัตริย์ดารา เช่นนั้นก็จะแก้ไขข้อข้องใจในใจของทุกคน

ตอนนี้อดีตราชันพระพุทธ กษัตริย์ดาราหนึ่งในสามกษัตริย์ยังอยู่บนโลกซ้อนโลก!

เพียงแต่ไม่ทราบเป็นเพราะเหตุใดเขาจึงเร้นกาย เก็บตัวเงียบยิ่งกว่ากษัตริย์เร้นลับ

ถ้าหากต้องส่งจดหมายให้คนอื่นๆ เช่นนั้นปริศนาก่อนหน้าก็ยังคงอยู่ต่อไป ถึงขั้นพร่าเลือนกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ทางนั้นไม่ได้บอก คิดว่าต้องให้เจ้าตอบรับและไปที่นั่นก่อน ถึงจะบอกผู้ส่งสารเช่นเจ้าได้” เกาเสวี่ยโพตอบ

เยี่ยนจ้าวเกอคล้ายนึกถึงอะไรบางอย่าง

ในเมื่อลูกศิษย์ของกษัตริย์ดาราที่แฝงตัวอยู่ในมรกตท่องฟ้าท่านนี้ไม่เคยถามไถ่เรื่องทางโลก เช่นนั้นใครเป็นคนส่งข้อมูลที่ตนมาเยือนมรกตท่องฟ้าให้แก่อีกฝ่ายกันเล่า

คนของมรกตท่องฟ้าดูท่าจะสนใจที่อยู่และสถานการณ์ของกษัตริย์ดารามาก เพราะถึงอย่างไรนั่นก็เป็นกษัตริย์ผู้หนึ่ง ในอดีตได้รับการขนานนามเทียบเท่ากับกษัตริย์ดิน กษัตริย์เร้นลับ และกษัตริย์ลี้ลับแห่งมรกตท่องฟ้า

พวกเกาเสวี่ยโพก็คงจะอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน แต่เลือกมอบอำนาจในการตัดสินใจให้แก่เยี่ยนจ้าวเกอ

สำหรับเยี่ยนจ้าวเกอแล้วเป็นอย่างที่เกาเสวี่ยโพว่า เรื่องนี้อาจเป็นวาสนา และอาจเป็นความยุ่งยากประการหนึ่ง

ประเด็นก็คือ ข้อมูลที่อยู่ในมือตอนนี้มีน้อยไป ไม่อาจตัดสินคนได้

“ไม่ทราบว่าตอนนี้ท่านผู้นั้นอยู่ที่ใด” เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิดครู่หนึ่ง ยังคงรับงานนี้

เกาเสวี่ยโพตอบ “สถานที่ที่คนผู้นี้เร้นกายมีชื่อว่าหุบเขานาวาสมัย อีกเดี๋ยวข้าจะให้ฉิงเอ๋อร์พาเจ้าไป ฉิงเอ๋อร์กับนางถูกชะตากัน”

สักพักต่อมาสตรีนางหนึ่งก็ปรากฏตัว เป็นเกาฉิงซึ่งไม่ได้เจอกันนาน และเคยพบกับเยี่ยจ้าวเกอมาก่อนครั้งหนึ่ง

นางสมกับเป็นอัจฉริยะสะท้านฟ้าที่สูสีกับฟู่ถิง ไม่เจอกันมาหลายปีก็ได้เลื่อนสู่ระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้า ขั้นสะพานเซียนระยะกลางแล้ว

นอกจากนี้เยี่ยนจ้าวเกอยังทราบว่านางห่างจากระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นหกแค่ครึ่งก้าว พร้อมจะก้าวข้ามได้ตลอดเวลา

“อา…จารย์อาเยี่ยน?” เกาฉิงมองเยียนจ้าวเกอ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่เจอกันตั้งสิบปี เจ้ามีพัฒนารวดเร็วมาก”

“อาจารย์อาเยี่ยนกำลังชมตัวเองหรือ” เกาฉิงหัวเราะชอบใจ “ตอนนั้นระดับพลังฝึกปรือของพวกเราแทบจะเท่ากัน มาวันนี้ท่านได้ปีนขึ้นสะพานเซียนแล้ว รวดเร็วกว่าข้าอีก”

เยี่ยนจ้าวเกอหน้าไม่แดง ใจไม่เต้น “ทุกคนพยายามไปด้วยกัน”

“ฉิงเอ๋อร์” เกาเสวี่ยโพมองเกาฉิง ฝ่ายเกาฉิงหดคอ รู้สึกขลาดกลัว

บิดาของนางที่แล้วมามีนิสัยเอาจริงเอาจรัง อยู่ในกฎระเบียบ

วันนี้เห็นเยี่ยนจ้าวเกอผ่อนคลายกว่าก่อนหน้ามาก นางจึงโล่งใจ ทว่าสุดท้ายก็ยังคงถูกกดดัน

เยี่ยนจ้าวเกอมองนาง อดยิ้มขึ้นไม่ได้

คนทั้งสองบอกลาพวกเกาเสวี่ยโพ จากนั้นก็ออกเดินทางทันที

เยี่ยนจ้าวเกอติดตามเกาฉิง ผ่านไปนานจึงค่อยพบบางอย่าง “หุบเขานาวาสมัยแห่งนี้ดูเหมือนไม่ได้อยู่ในเขาแหนเขียวสินะ”

“ถูกต้อง หุบเขานาวาสมัยที่แม่เฒ่าหลีอาศัยอยู่ อยู่บนเขาฟ้าไพศาลในดินแดนทมิฬ” เกาฉิงตอบอย่างฉะฉาน

ดินแดนทมิฬในที่นี้แตกต่างกับดินแดนทมิฬที่เยี่ยนจ้าวเกอได้รู้จักบนโลกแปดพิภพ

กษัตริย์ดารากับจักรพรรดินีนับว่าเป็นศิษย์อาจารย์ต่างเพศที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง และประสบความสำเร็จสูงสุดหลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่

ตอนนี้กษัตริย์ดาราไม่เพียงมีลูกศิษย์เพิ่มมาอีกคนหนึ่ง แต่ลูกศิษย์คนนี้ยังเป็นสตรีอีก

แม้จะไม่ได้บอกว่าไม่ได้ แต่เยี่ยนจ้าวเกอก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ดี เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังทำให้จิตใจแห่งความอยากรู้อยากเห็นของเขาลุกโชน เกิดความคิดอย่างอื่น

‘จิตใจข้าสกปรกเกินไปกระมัง’ เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง

ขณะกำลังขบคิด เขาได้ยินเกาฉิงถามว่า “อาจารย์อาเล็ก ข้าได้ยินสหายในสำนักคนอื่นๆ บอกว่าท่านไม่เพียงเอาชนะเหวินวายุอุดรจากถ้ำประกายม่วงแห่งยอดเขางามเลิศได้ ยังได้ทิ้งตัวหนังสือไว้บนหลังของคนจากหุบเขาธุลีวิญญาณ โดยที่พวกเขาสัมผัสไม่ได้หรือ”

กระบี่สะท้านวายุอุดรเป็นฉายาของเหวินไต้หง เทียบกับเขาเหมือนลมกรรโชก รุนแรงไม่หวนคืน

กระนั้นก็มีคนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นพูดกันในที่ลับ ว่าฉายานี้เป็นการถากถางนิสัยดื้อด้านชนิดหากไม่ชนกำแพงไม่ยอมหันหลังกลับ และความเถรตรงทึ่มทื่อของเหวินไต้หง

แน่นอนว่าเป็นเพราะพลังของเหวินไต้หงและจักรพรรดิอุรุผู้ปกครองถ้ำประกายม่วงแห่งยอดเขางามเลิศ จึงไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้อย่างเปิดเผย

“เรื่องที่ข้าทำได้ สหายร่วมเส้นทางเหวินทำไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงแพ้แล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างไม่สนใจ “แต่พลังของสหายร่วมเส้นทางเหวินผู้นี้ไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง ถึงแม้จะเถรตรง แต่ก็เปิดเผยไร้เล่ห์เหลี่ยม ไม่ทราบว่านอกจากเขาแล้ว ในหนึ่งร้อยปีมานี้มรกตท่องฟ้ายังมีคนที่โดดเด่นคนไหนอีก อืม…อาจารย์ลุงหลงกับศิษย์พี่หลงสองพ่อลูกไม่ต้องพูดถึงก็ได้ ข้าทราบอยู่แล้ว”

เกาฉิงได้ยินก็ตอบโดยไม่ครุ่นคิด “มีสิ ลูกพี่ลูกน้องของข้าและเฮ่อเก้าสวรรค์โด่งดังเท่ากับนาง ทางโลกซ้อนโลกไม่ใช่มีคำพูดว่า ‘คุนหลุนสะท้านเทพมังกร คนหนุ่มชี้แนะแปดนำสัก’ หรอกหรือ ในมรกตท่องฟ้าของพวกข้าก็มี ‘หนึ่งกระเรียนทะยานสวรรค์ วีรสตรีครองดินแดนเทพ’ เช่นกัน”

ว่าแล้วเกาฉิงก็เสียดาย “แต่ครั้งนี้อาจารย์อาเล็กมาอาจจะไม่ได้เจอแม้แต่คนเดียว เฮ่อเก้าสวรรค์ฟังว่ากำลังเข้าฌาน ลูกพี่ลูกน้องของข้าก็ออกท่องโลกเมื่อหนึ่งปีก่อน”

“ถ้าเจ้าเรียกว่าลูกพี่ลูกน้อง เช่นนั้น…” เยี่ยนจ้าวเกอสงสัยเล็กน้อย

สีหน้ายินดีในตอนแรกของเกาฉิงหม่นหมองลง “เป็นบุตรีท่านย่ารอง ข้าย่อมเรียกเป็นลูกพี่ลูกน้อง น่าเสียดายที่ท่านย่ารองลาโลกไปแล้ว…”

………………..