ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1120

ในหอหนังสือของวังเทพก่อนวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่มีวิธีหลอมเปลี่ยนน้ำวิเศษผนึกมาร แต่จนปัญญาที่ปัจจุบันเยี่ยนจ้าวเกอไม่มีวัตถุดิบหลัก ดั่งคำพูดสตรีที่ดีไร้ข้าวก็ไม่อาจหุง ดังนั้นจึงไม่เคยคิดถึงของสิ่งนี้

ต่อให้ไม่ใช้มันรับมือกับมารร้ายจากนพยมโลก น้ำทว่าก็ยังคงเป็นวัตถุดิบสำหรับหลอมอาวุธที่ยอดเยี่ยมได้อยู่แล้ว

มันเอามาใช้หลอมสร้างอาวุธเซียนได้เหมือนกับผ้าหยกสหัส

ถ้าหากใช้สู้กับมารได้เท่านั้น ก็ดูไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไรนัก

สรรพคุณไม่ได้มีเพียงหนึ่ง และทุกๆ สรรพคุณก็เรียกได้ว่าล้ำเลิศ คุณค่าของมันจึงเพิ่มระดับขึ้นเป็นเส้นตรง

โดยเฉพาะสิ่งที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอพอใจก็คือ น้ำวิเศษผนึกมารหายากเหลือเกิน ขวดโหลตรงหน้าแม้ดูมีปริมาณไม่มาก แต่ความจริงนับว่าเยอะปานมหาสมุทรแล้ว

“ขอบคุณผู้อาวุโสฉู่” เยี่ยนจ้าวเกอเองก็ไม่เกรงใจ เก็บขวดโหลผลึกแก้ว จากนั้นก็ประสานมือให้แก่ฉู่หลีหลี “เพียงแต่ข้าผู้แซ่เยี่ยนไร้ความสามารถ มักจะเถลไถล ถ้าหากว่ามีการตอบกลับ อาจส่งกลับไม่ทันเวลา ถึงตอนนั้นต้องไหว้วานคนอื่น ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสฉู่จะว่าอะไรหรือไม่”

ฉู่หลีหลีคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ถ้าหากเจ้าเป็นคนจัดการย่อมประเสริฐสุด แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้ก็ให้พวกพี่ใหญ่เยว่ตัดสินใจแล้วกัน”

“ตามแต่ผู้อาวุโสจะฝากฝัง” เยี่ยนจ้าวเกอประสานมือ

การสนทนาต่อจากนั้นผ่อนคลายลงมาก ส่วนใหญ่แล้วเป็นการถกกันในด้านวิชาเต๋า

ฉู่หลีหลีได้ผลักเปิดประตูเซียน ไม่ต้องพูดถึงประสบการณ์

แต่ว่าในตอนที่คุยกัน นางก็ค้นพบอย่างแตกตื่นสงสัยว่าเยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่ในระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ มีความรู้มากมาย ดูไม่ธรรมดา สุดที่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปจะเทียบเคียงได้

คนทั้งสองคุยกันไปคุยกันมา สุดท้ายกลับเริ่มสัพยอกเกาฉิง ทำเอาเกาฉิงขุ่นเคืองจนกระทืบเท้า

เมื่อบทสนทนาจบลง ฉู่หลีหลีก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้ดีใจจริงๆ แต่ก็ทำพวกเจ้าเสียเวลามากไปแล้ว ฉิงเอ๋อร์น้อยกลับไปพร้อมอาจารย์อาของเจ้าเถอะ ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งมามรกตท่องฟ้าเป็นครั้งแรก”

พวกเยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้นก็บอกลา เกาฉิงยังกล่าวอีกว่า “หลังจากข้ากลับเขาแหนเขียวแล้ว จะมาคุยกับแม่เฒ่าอีก”

“ไปเถอะๆ” ฉู่หลีหลีโบกมือให้พวกเขา

รอจนสองคนออกจากตัวเรือน ฉู่หลีหลีก็ถอนใจ มองท้องฟ้าด้านบนอย่างเหม่อลอย ใบหน้าฉายแววโดดเดี่ยว

เฝยเฝยที่เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวน้อยกระโดดขึ้นหัวไหล่ของนาง หางปุกปุยปัดแก้มนางเบาๆ “หลีหลี อย่าเศร้าไปเลย กษัตริย์ดาราจะต้องไม่เป็นไรแน่ เมื่อได้รับข้อความจากท่าน ก็คงจะตอบกลับท่านเอง”

“ผิงผิง ข้าจะต้องกลับไปพบอาจารย์ให้ได้” สายตาที่เลื่อนลอยของฉู่หลีหลีเปลี่ยนเป็นแน่วแน่ นางกล่างย้ำชัดทุกคำ

…

เยี่ยนจ้าวเกอออกจากหุบเขานาวาสมัยพร้อมกับเกาฉิง จากนั้นก็กลับเขาแหนเขียวบนดินแดนสุขี

ระหว่างทาง เขาหันไปมองเขาฟ้าไพศาลอันเป็นที่อยู่ของหุบเขานาวาสมัย

“อาจารย์อาเล็ก เป็นอะไรไปหรือ” เกาฉิงเห็นการเคลื่อนไหวของเยี่ยนจ้าวเกอ จึงกล่าวถามอย่างสงสัย

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้ม พลางส่ายหน้า “ไม่มีอะไร พวกเราไปเถอะ”

เกาฉิงแม้ว่าจะค่อนข้างสนิทสนมกับฉู่หลีหลี แต่เห็นได้ชัดว่านางไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉู่หลีหลีกันแน่ เหตุใดถึงต้องออกจากโลกซ้อนโลก มาแอบซ่อนตัวอยู่ในมรกตท่องฟ้า

ถึงขั้นที่ว่ายอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ระดับสุดยอดของมรกตท่องฟ้าก็ยังรู้สึกสงสัย คาดว่าพวกเขาเองก็จับตาดูฉู่หลีหลีเป็นระยะเวลานานเช่นกัน ต่อให้ปัจจุบันก็ยังไม่ได้ผ่อนคลายอย่างแท้จริง

เหมือนที่มีคนลองหยั่งเชิงเยี่ยนจ้าวเกอซึ่งมาจากโลกซ้อนโลก จนก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวขึ้น

ฉู่หลีหลีแทบจะไม่ออกมาด้านนอก และยากจะได้รับข้อมูลที่สำคัญของมรกตท่องฟ้า ดังนั้นจึงไม่กลัวว่านางจะส่งข่าว

แต่เกรงว่าข้อความในหยกอู้ปี้ในมือของเยี่ยนจ้าวเกอนั้น แม้แต่เกาเสวี่ยโพกับหลงเสวี่ยจี้สองพี่น้องก็รู้สึกสนใจ

“ไม่ทราบว่าเหล่าสหายของสำนักท่านที่ติดอยู่ในมิติเมื่อครั้งนั้น ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว” เขาถามเกาฉิง “มีข่าวคราวแล้วใช่หรือไม่”

เกาฉิงตอบ “ยังไม่มีข่าวคราวของพวกอาจารย์ปู่น้อยถัง แต่ว่าอาจารย์อาเล็กก่อนหน้าพบเบาะแสส่วนหนึ่งนี้อยู่ในมิติ คล้ายชี้ไปที่ตำหนักโอสถของโถงเซียนในตำนาน”

นางรู้สึกเป็นห่วง “ผ่านไปตั้งสิบกว่าปี แม้จะเจอตำหนักโอสถ แต่เกรงว่าพวกอาจารย์ปู่น้อยถังคงจะ…”

“ขอให้ฟ้าคุ้มครองพวกเขา” ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอไม่สมควรพูดอะไรอีก

มรกตท่องฟ้ามีเบาะแสใหม่แล้วย่อมเป็นเรื่องดี แต่เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกว่าตนควรจะสังเกตการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ ไปก่อน

ตำหนักโอสถของวังเทพรอดพ้นจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ได้รับการเก็บรักษาไว้อย่างสมบูรณ์ แต่ว่าตอนนี้คล้ายกับแฝงความประหลาดอยู่หลายส่วน

คนทั้งสองกลับถึงยอดเขาขาวเรือง ไม่เห็นร่องรอยของหลงเสวี่ยจี้ เหลือแค่เกาเสวี่ยโพกับหลงฮั่นหัว

เยี่ยนจ้าวเกอไม่ปิดบังเรื่องที่สองฝ่ายได้เจอ บอกเล่าให้ฟังคร่าวๆ

“ส่งให้กษัตริย์กระบี่กับกษัตริย์เร้นลับ แต่ไม่พูดถึงจักรพรรดินี…” เกาเสวี่ยโพครุ่นคิด ครู่ต่อมาค่อยพูดว่า “เรื่องนี้เจ้าอยากจะรับไว้ก็รับเถอะ ถ้าหากว่าลำบาก ข้าหาคนมาทำแทนก็ได้เหมือนกัน ไม่เกิดความผิดพลาดแน่นอน”

เขารู้สึกว่าเรื่องนี้จะเป็นอันตรายมากกว่าวาสนาต่อเยี่ยนจ้าวเกอ ถ้าหากว่าล่วงเกินจักรพรรดินีเจี่ยหมิงคงย่อมได้ไม่คุ้มเสีย หากให้มรกตท่องฟ้าส่งคนมาทำแทนก็ไม่มีข้อกริ่งเกรงนี้อีก

“หาเป็นไรไม่ อาจารย์ลุงเกาไว้ใจข้าเถอะ” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มกล่าว แต่ไม่ได้มีเจตนาล้อเล่น

เกาเสวี่ยโพเห็นดังนั้นก็พยักหน้า จากนั้นเขาเปลี่ยนหัวข้อพูด “เพิ่งมีข่าวหนึ่งส่งมาจากโลกซ้อนโลก”

“เช้าวันนี้ ประมุขทิศบนเฉินเฉียนหัวบุกผาบัวแดงบนยอดเขาอัศจรรย์”

………………..