ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1183

“จงมากับข้าเสียเถอะเสวียนจง รอพวกเรากลับจากนพยมโลก ทุกอย่างจะเริ่มต้นจากโลกซ้อนโลก!”

“เป็นไปไม่ได้ชั่วนิรันดร์”

แสงสว่างในอากาศตัดสลับ ชั่วพริบตาเดียว พื้นที่นับร้อยล้านลี้ถูกแช่แข็ง จักรวาลในอนาธการกลายเป็นแผ่นดินน้ำแข็งนิรันกาล

สุดท้าย แสงสว่างก็มอดดับตลอดกาล

กษัตริย์ดาราเฉินเสวียนจงตั้งฝ่ามือประดุจดาบ ยังคงรักษาท่วงท่าฟันไปด้านหน้า

ภายใต้ฝ่ามือของเขา เป็นเกล็ดแก้วที่กระจายอยู่ในมิติไร้สิ้นสุด

ท่อนบนของรูปสลักน้ำแข็งรูปหนึ่งแตกสลายโดยสิ้นเชิง ท่อนร่างเองก็สลายหายไป

เฉินเสวียนจงสีหน้าไม่มีความยินดีและไม่มีความโศกเศร้า มองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างสงบ

มารน้ำกุ่ยกลายเป็นมารน้ำแข็งคืนชีพขึ้นมา เวลาผ่านไปไม่นาน

ถึงร่างสถิตจะเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นประมุข และจะสามารถผลักเปิดประตูเซียนได้อย่างอย่างรวดเร็ว พลังพุ่งทะยานหลังจากคืนชีพเป็นมาร แต่ถึงอย่างไรเวลาก็มีจำกัด

เฉินเสวียนจงลงมือด้วยตัวเอง สังหารเขาซึ่งพึ่งกลายเป็นมารได้ไม่นาน นับว่ายังไม่สายไป

แต่ในใจของเฉินเสวียนจงไม่มีความยินดีแม้แต่น้อย เพราะเขาสังหารสหายที่สนิทที่สุดด้วยมือตัวเอง

สหายสนิทคนสุดท้าย หลังจากราชันพระศุกร์เยี่ยนซิงถางจากไป

เฉินเสวียนจงสีหน้าไร้อารมณ์ ยืนอยู่ตรงกลางจักรวาล ไม่เคลื่อนไหวเหมือนกับรูปปั้น

เนิ่นนานให้หลัง เขาสายตาเป็นประกาย หันไปมองที่ไกลออกไป แล้วเคลื่อนที่ไปด้านนั้น

ภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่งลอยเงียบๆ อยู่กลางมิติที่คลื่นการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้ของทั้งสองฝ่ายมาไม่ถึง

บนภูเขาน้ำแข็งเต็มไปด้วยศาลาและตัวตึก และตำหนักอันวิจิตรที่สร้างขึ้นจากน้ำแข็งหลังหนึ่ง

เฉินเสวียนจงก้าวเข้าไปด้านใน เดินอยู่ด้านในตำหนัก จู่ๆ ก็มีสัตว์ประหลาดตัวเล็กหลายตัวพุ่งออกมา จากนั้นเด็กสาวคนหนึ่งก็ไล่ตามมาด้านหลัง เล่นกับสัตว์ประหลาดเหล่านั้น

พอเห็นเฉินเสวียนจง นางนิ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วค่อยคารวะด้วยท่าทางของผู้ใหญ่ตามการสั่งสอนของผู้ปกครอง

“…ไม่ต้องมากมารยาท” เฉินเสวียนจงริมฝีปากขยับ สุดท้ายได้แต่กล่าวเพียงหกพยางค์

เด็กสาวเอียงคอเล็กน้อย มองเฉินเสวียนจงด้วยความฉงน

เฉินเสวียนจงสีหน้าพลันเปลี่ยนแปลง เดินเข้าไปจับมือข้างหนึ่งของเด็กสาว จากนั้นก็ม้วนแขนเสื้อนางขึ้น ลวดลายอาคมที่เปล่งแสงสีฟ้าบัดเดี๋ยวปรากฏบัดเดี๋ยวสูญหายบนแขนของนาง

ด้านในไม่ได้เผยกลิ่นอายพิเศษอันใด แต่แสงสว่างกะพริบเหมือนกับคนที่กำลังหายใจ

การหายใจต่อเนื่องและสม่ำเสมอ เหมือนกับคนที่อยู่ในห้วงหลับใหล

“เสียสติแล้ว เจ้าเสียสติไปแล้วจริงๆ แม้แต่บุตรีของเจ้ายัง…” เฉินเสวียนจงรู้สึกได้แค่ความโมโห

เด็กหญิงยังคงสับสน “ท่านอาเฉิน ท่านพ่อเล่า”

“…” เฉินเสวียนจงเงียบงันไปสักพัก ก่อนจะกล่าวเสียงเบาว่า “บิดาของเจ้าไปที่ที่ไกลมาก ไม่อาจมาหาเจ้าได้ในเวลาสั้นๆ”

“ท่านพ่อบอกว่าจะพาข้าไปด้วย” เด็กหญิงกล่าวอ้ำอึ้ง

ในความทรงจำของนาง บิดาเคยบอกว่าจะไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง เพียงแต่ว่าที่แห่งนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนละที่กับ ‘ที่ที่ไกลมาก’ ซึ่งเฉินเสวียนจงว่า

เด็กหญิงไม่เข้าใจ ทว่าเฉินเสวียนจงไม่อาจอธิบายได้

“ท่านอาเฉินท่านพาข้าไปหาท่านพ่อได้หรือไม่” เด็กหญิงมองคนหนุ่มผมขาวตรงหน้าด้วยสีหน้าคาดหวัง

เฉินเสวียนจงมองลวดลายอาคมบนแขนของเด็กสาว เนิ่นนานไม่กล่าววาจา