ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1197

ม่านแสงสีน้ำเงินมืดมัวเหมือนกับเหวลึกไร้สิ้นสุดบนพื้นดิน ไอความเย็นที่เย็นยะเยือกหายเข้าไปด้านใน ไม่มีการตอบกลับ เหมือนหินจมสู่มหาสมุทร

“ถึงแม้ภูมิประเทศของข้าจะหยาบ แต่ว่าชัยภูมิก็ยังนับว่าเป็นชัยภูมิ เหมือนที่สหายร่วมเส้นทางเฉินกล่าวเมื่อครู่ ท่านมีสะบั้นคลื่นเย็นเยือก ข้ามีพัดบดบังฟ้า” เสียงของกษัตริย์เร้นลับดังมา “ข้าผู้แซ่หยางขอนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ขอออกไปอีก หากสหายร่วมเส้นทางเฉินคิดเข้ามากลับต้องล้มเหลว โลกภายนอกกว้างใหญ่ไพศาล พวกท่านจะทำอะไรก็ทำไป ข้าผู้แซ่หยางเพียงเฝ้าฟ้าดินเล็กๆ แห่งนี้ก็พอ”

ปฏิกิริยาของกษัตริย์เร้นลับทำให้เยี่ยนจ้าวเกอกับกษัตริย์ดาราเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง

“หยางเซ่อ…” กษัตริย์ดาราขมวดคิ้ว กลับไม่คิดลงมือ เก็บดาบหักหยกขาว มองหุบเขาเซียนเร้นกาย “ท่านวางแผนอะไรอยู่กันแน่”

กษัตริย์เร้นลับหัวเราะเบาๆ กล่าว “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่คิดจะรอความช่วยเหลือ แม้ว่าพี่ร่วมเส้นทางเจี่ยงจะกลับมา ข้าและท่านถ้าหากสู้กัน ก็จะไม่ให้เขามายุ่งด้วย การต่อสู้นี้นับว่าข้าติดค้างท่าน ค่อยใช้คืนทีหลัง รอถึงตอนนั้นเมื่อเราท่านต้องสู้กัน ข้าผู้แซ่หยางจะสนองสหายร่วมเส้นทางเฉินจนพอใจ”

กษัตริย์ดารามองหุบเขาเซียนเร้นกาย ขมวดคิ้วไม่กล่าววาจา

“แต่ข้าเพียงรับประกันการต่อสู้ระหว่างข้ากับท่านว่าไม่ถูกคนก่อกวนเท่านั้น” กษัตริย์เร้นลับกล่าวอย่างราบเรียบ “เรื่องอื่นๆ ข้าผู้แซ่หยางไม่อาจรับประกันได้”

“กษัตริย์เร้นลับ” อยู่ๆ เยี่ยนจ้าวเกอก็ส่งเสียงถามขึ้น “หลังจากกษัตริย์ดารากลับโลกซ้อนโลก ท่านต้องการให้กษัตริย์ดินกลับมามากใช่หรือไม่”

หลังจากเงียบงันชั่วขณะ กษัตริย์ดินก็กล่าวพลางหัวเราะ “แน่นอน ไฉนจึงไม่เล่า”

กษัตริย์ดารามองหุบเขาเซียนเร้นกายที่อยู่ห่างออกไป สีหน้าค่อยๆ สงบนิ่งแล้ว “ข้าออกจากโลกซ้อนโลกมาหลายปี วันนี้อุตส่าห์กลับมาได้แล้ว เรื่องราวมากมายผันแปร วัตถุยังอยู่แต่ผู้คนไม่ ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนสหายร่วมเส้นทางหยางเอง ส่วนใดที่รับกวนต้องขอภัยด้วย”

ว่าแล้วเขาก็เหาะร่างขึ้น มาถึงกลางอากาศเหนือหุบเขาเซียนเร้นกาย

จากนั้นม่านน้ำสายหนึ่งก็แผ่ขยายออกไปรอบๆ โดยมีกษัตริย์ดาราเป็นศูนย์กลาง ก่อนจะสาดส่องทั่วฟ้าดิน กลายเป็นม่านที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิม ครอบคลุมหุบเขาเซียนเร้นกาย

ม่านน้ำจับตัวกันเป็นน้ำแข็งด้วยความเร็วสูง กลายเป็นธารน้ำแข็งขนาดมหึมา ผนึกฟ้าดินรอบๆ หุบเขาเซียนเร้นกายไว้

กษัตริย์ดารานั่งขัดสมาธิอย่างสงบนิ่งในน้ำแข็ง

การไหลเวียนของใยดินและปราณวิญญาณในเขาคุนหลุนเกิดการเปลี่ยนแปลง หุบเขาเซียนเร้นกายที่อยู่ตรงกลางเปลี่ยนจากสี่ฤดูล้วนเป็นวสันต์ฤดู เป็นเหมันต์ฤดูชั่วนาตาปี

“สหายร่วมเส้นทางเฉินต้องการเช่นนี้ หาเป็นไรไม่” เสียงของกษัตริย์เร้นลับดังมาจากในหุบเขา

จากนั้นหุบเขาเซียนเร้นกายก็เงียบสงบลง ไม่มีสุ้มเสียงใดอีก

“ขอบคุณกษัตริย์ดารา” เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงบนแผ่นน้ำแข็ง คำนับกษัตริย์ดาราในธารน้ำแข็ง

เมื่อเป็นแบบนี้ กษัตริย์เร้นลับนับว่าถูกรั้งตัวไว้ที่หุบเขาเซียนเร้นกายอย่างแท้จริงแล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอสงสัยอยู่ลึกๆ ว่าการเข้าฌานหลายครั้งก่อนหน้านี้ของกษัตริย์เร้นลับ มีอยู่ส่วนหนึ่งที่เป็นแผนลวง ถึงอย่างไรด้วยการฝึกปรือของเขา คิดจะลอบออกไปไม่ให้คนสัมผัสได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากแต่ประการใด

แม้ว่ากษัตริย์ดิน กษัตริย์ดารา กับกษัตริย์กระบี่ จะอยู่บนผากิเลน ยอดเขาเมฆมรกต และเขานครหยก แต่ก็เกรงว่ายากจะค้นพบเลศนัยที่อยู่ด้านใน

ตอนนี้กษัตริย์ดาราขวางอยู่หน้าประตูของหุบเขาเซียนเร้นกาย กษัตริย์เร้นลับคิดจะลอบออกมา กลับเป็นไปไม่ได้แล้ว

ความหมายของกษัตริย์ดาราชัดเจนยิ่ง

ท่านบอกว่าท่านเฝ้าฟ้าดินเล็กๆ แห่งนี้ก็มากพอแล้ว ไม่ขอออกไปไหนอีก แต่ข้าไม่เชื่อท่าน

เชื่อท่านมิสู้เชื่อตัวเอง

ท่านคิดซ่อนตัว เช่นนั้นก็อยู่อย่างเรียบๆ ร้อยๆ ห้ามคิดกลอุบายเหมือนก่อนหน้านี้

ไม่อย่างนั้น ข้าจะเอาจริงกับท่านทันที

ถ้อยคำที่บอกว่าเหม็นขี้หน้า จึงเล่นงานกษัตริย์ดาราที่กษัตริย์เร้นลับพูด เป็นแค่การปกปิดเท่นั้น