ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1203

เยี่ยนจ้าวเกอนำทางสือจวินมาถึงเขาเกิ่นซานซึ่งเป็นหนึ่งในแปดยอดเขากว่างเฉิง

ในแปดยอดเขากว่างเฉิง ยอดเขาที่สูงที่สุดคือยอดเขากานเทียนอันเป็นยอดเขาหลัก แต่ตอนนี้ยามมองไป ยอดเขากานเทียนกลับไม่โดดเด่น เป็นเพราะว่าบนยอดเขาเกิ่นซานปักไว้ด้วยต้นไม้ขนาดมหึมาต้นหนึ่ง

กิ่งใบของต้นไม้ใหญ่เปล่งแสงสีเขียวจางๆ ลำต้นสูงชะลูดไปถึงฟากฟ้า ยิ่งใหญ่ตระการตา

ในความจริงแล้วขนาดจริงๆ ของมันยังใหญ่กว่าที่เห็นในตอนนี้ เป็นต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่งที่ค้ำฟ้ายันดินได้

สืบเนื่องจากเยี่ยนตี๋ได้จัดการปรับพื้นที่และระยะห่างรอบๆ ยอดเขาเกิ่นซาน ดังนั้นต้นไม้ใหญ่ต้นนี้จึงไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรขนาดนั้น

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังคงใหญ่โตสุดเปรียบปราณ แค่เห็นครั้งเดียวก็ยากลืมเลือน

แต่ว่าต้นไม้สูงเทียมฟ้าต้นนี้กลับมอบความรู้สึกเบาบางชนิดหนึ่งแก่ผู้คน

ไม่ได้แห้งเหี่ยว แต่มองดูไร้ชีวิตชีวา

มองออกได้ไม่ยากว่าถ้าหากปล่อยให้มันเติบโตแบบนี้ต่อไป นานวันเข้าก็จะมีวันที่แห้งตายในที่สุด

‘จักรพรรดิเอกภพมีวิชาลับที่สืบทอดกันมาในอารามอู่จวงก่อนมหาพิบัติ จึงเพาะปลูกต้นไม้ต้นนี้ได้ไม่ยาก ส่วนคนอื่นๆ จะต้องเปลืองสมองแล้ว’

เยี่ยนจ้าวเกอพิจารณาต้นไม้ใหญ่ขึ้นลง ตอนนี้ยืนยันได้ว่าไม่ใช่เพราะเยี่ยนตี๋กดอัดพื้นที่จึงทำให้ต้นไม้วิเศษไม่อาจเติบโตได้ตามปกติ การปลูกถ่ายเมื่อเปลี่ยนสภาพแวดล้อมก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องมากนัก

เขากว่างเฉิงออกตามหา จับตัวลูกศิษย์ในสำนักของจักรพรรดิเอกภพซึ่งหนีออกจากยอดเขาอนัตตาในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเพิ่งทำลายสำนักได้ แล้วได้ทราบจากปากของคนผู้นี้ว่าพวกเขาไม่ทราบวิธีเพาะปลูกต้นไม้วิเศษ

ที่แล้วมาล้วนเป็นจักรพรรดิเอกภพสั่งอะไรก็ทำเช่นนั้น

ตอนนั้นจักรพรรดิเอกภพจะให้น้ำแร่ส่วนหนึ่งกับพวกเขา เพื่อใช้ราดรดต้นไม้วิเศษ แต่ว่าน้ำแร่นั้นพวกเขาไม่ทราบว่าต้องไปหาที่ไหน

“อาจารย์อาเจ้าสำนักได้เชิญให้อาจารย์อาเฟิงมาจากโลกแปดพิภพเพื่อศึกษาการจัดการเพาะปลูกต้นไม้วิเศษต้นนี้” สือจวินมองต้นไม้สูงเทียมฟ้า ทำท่าปวดศีรษะ “แต่ตอนนี้ยังไม่มีผลลัพธ์”

“ฮ่า ข้าทายถูกว่าท่านพ่อจะต้องเรียกศิษย์น้องเฟิงมา” เยี่ยนจ้าวเกออดหัวเราะขึ้นไม่ได้

เขากวาดมองส่วนยอดของยอดเขาเกิ่นซาน เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยสายหนึ่งด้านล่างต้นไม้วิเศษอย่างที่คิดไว้

กลับเป็นสหายที่คบหากันมานาของเยี่ยนจ้าวเกอ เฟิงโม่หยาง

คนผู้นี้ถึงแม้จะยังอายุน้อย แต่ค่อนข้างมีส่วนสำเร็จบนมรรคาหลอมโอสถ ในบรรดาคนหนุ่มสาวของเขากว่างเฉิงเป็นรองเพียงเยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้น

หากไม่ดูระดับพลังฝึกปรือ เพียงมองระดับการหลอมโอสถ เขาเป็นยอดฝีมือด้านการหลอมโอสถที่จัดอยู่ในชั้นแถวหน้าของทั่วทั้งสำนัก

นอกจากนี้แล้ว เพื่อเก็บรวบรวมยา คนผู้นี้จึงมีการวิจัยด้านการเพาะปลูกพืชพรรณมากมาย เดิมทีก็มีพรสวรรค์ในด้านนี้น่าทึ่งอยู่แล้ว ต่อมายังเชี่ยวชาญมากกว่าเดิม

ถึงแม้ระดับพลังฝึกปรือจะไม่สูง ไม่ได้โดดเด่นบนโลกซ้อนโลก แต่เฟิงโม่หยางเป็นผู้อาวุโสผู้เชี่ยวชาญที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเขากว่างเฉิงแล้ว

ตอนนี้เขากำลังเพ่งมองดูต้นผลคนที่นำมาติดตาต่อกิ่งต้นนั้น

เยี่ยนจ้าวเกอตบไหล่ของเฟิงโม่หยาง อีกฝ่ายสะดุ้งก่อนจะหมุนกายมา สายตาเลื่อนลอยอยู่บ้าง

วินาทีถัดมาเฟิงโม่หยางค่อยได้สติ “ท่านกลับมาแล้วหรือ”

“กลับมาดูสำนักเท่านั้น อีกเดี๋ยวต้องออกเดินทางแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฟังว่าต้นไม้ต้นนี้มีปัญหา ข้าย่อมมาสักเที่ยวหนึ่ง สิ่งที่ข้านำกลับมาด้วยไม่อาจปล่อยทิ้งเสียเปล่า”

เฟิงโม่หยางพอฟังก็กล่าวอย่างจนปัญญา “ยังดีที่ท่านจำได้ว่าต้นไม้ต้นนี้เป็นท่านให้คนส่งกลับสำนัก”

เขาหันไปมองต้นไม้วิเศษสูงเทียมฟ้าตรงหน้า “ผู้เชี่ยวชาญในสำนักไปกลับเขาคุนหลุนมาหลายรอบ นำต้นน้ำที่อยู่บริเวณที่อยู่เก่าของยอดเขาอนัตตากลับมาหมดสิ้น แต่ไม่ประสบผลใด ไม่เข้าใจว่าจักรพรรดิเอกภพกำเนิดเอาน้ำแร่มาจากที่ใด หากขอบเขตมากเกินไป แหล่งน้ำก็จะมีมากเกินไป ต่อให้มีกำลังพอจะนำน้ำแต่ละแหล่งกลับมาทดสอบดู เวลาก็เกรงว่าจะไม่พอ”

รอบๆ เพียงยังมีลูกศิษย์เขากว่างเฉิงส่วนหนึ่ง ตอนนี้ต่างรวมตัวกันเข้ามา แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้

ทุกคนแอบซุบซิบ “นั่นคือ…นั่นคือศิษย์พี่เยี่ยน เซียนผู้ถูกเนรเทศไม่ใช่หรือ”

“เหมือนจะใช่ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นจากภาพเหมือนเงาแสง”