ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1203

เยี่ยนจ้าวเกอนำทางสือจวินมาถึงเขาเกิ่นซานซึ่งเป็นหนึ่งในแปดยอดเขากว่างเฉิง

ในแปดยอดเขากว่างเฉิง ยอดเขาที่สูงที่สุดคือยอดเขากานเทียนอันเป็นยอดเขาหลัก แต่ตอนนี้ยามมองไป ยอดเขากานเทียนกลับไม่โดดเด่น เป็นเพราะว่าบนยอดเขาเกิ่นซานปักไว้ด้วยต้นไม้ขนาดมหึมาต้นหนึ่ง

กิ่งใบของต้นไม้ใหญ่เปล่งแสงสีเขียวจางๆ ลำต้นสูงชะลูดไปถึงฟากฟ้า ยิ่งใหญ่ตระการตา

ในความจริงแล้วขนาดจริงๆ ของมันยังใหญ่กว่าที่เห็นในตอนนี้ เป็นต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่งที่ค้ำฟ้ายันดินได้

สืบเนื่องจากเยี่ยนตี๋ได้จัดการปรับพื้นที่และระยะห่างรอบๆ ยอดเขาเกิ่นซาน ดังนั้นต้นไม้ใหญ่ต้นนี้จึงไม่ได้ดูโดดเด่นอะไรขนาดนั้น

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังคงใหญ่โตสุดเปรียบปราณ แค่เห็นครั้งเดียวก็ยากลืมเลือน

แต่ว่าต้นไม้สูงเทียมฟ้าต้นนี้กลับมอบความรู้สึกเบาบางชนิดหนึ่งแก่ผู้คน

ไม่ได้แห้งเหี่ยว แต่มองดูไร้ชีวิตชีวา

มองออกได้ไม่ยากว่าถ้าหากปล่อยให้มันเติบโตแบบนี้ต่อไป นานวันเข้าก็จะมีวันที่แห้งตายในที่สุด

‘จักรพรรดิเอกภพมีวิชาลับที่สืบทอดกันมาในอารามอู่จวงก่อนมหาพิบัติ จึงเพาะปลูกต้นไม้ต้นนี้ได้ไม่ยาก ส่วนคนอื่นๆ จะต้องเปลืองสมองแล้ว’

เยี่ยนจ้าวเกอพิจารณาต้นไม้ใหญ่ขึ้นลง ตอนนี้ยืนยันได้ว่าไม่ใช่เพราะเยี่ยนตี๋กดอัดพื้นที่จึงทำให้ต้นไม้วิเศษไม่อาจเติบโตได้ตามปกติ การปลูกถ่ายเมื่อเปลี่ยนสภาพแวดล้อมก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องมากนัก

เขากว่างเฉิงออกตามหา จับตัวลูกศิษย์ในสำนักของจักรพรรดิเอกภพซึ่งหนีออกจากยอดเขาอนัตตาในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเพิ่งทำลายสำนักได้ แล้วได้ทราบจากปากของคนผู้นี้ว่าพวกเขาไม่ทราบวิธีเพาะปลูกต้นไม้วิเศษ

ที่แล้วมาล้วนเป็นจักรพรรดิเอกภพสั่งอะไรก็ทำเช่นนั้น

ตอนนั้นจักรพรรดิเอกภพจะให้น้ำแร่ส่วนหนึ่งกับพวกเขา เพื่อใช้ราดรดต้นไม้วิเศษ แต่ว่าน้ำแร่นั้นพวกเขาไม่ทราบว่าต้องไปหาที่ไหน

“อาจารย์อาเจ้าสำนักได้เชิญให้อาจารย์อาเฟิงมาจากโลกแปดพิภพเพื่อศึกษาการจัดการเพาะปลูกต้นไม้วิเศษต้นนี้” สือจวินมองต้นไม้สูงเทียมฟ้า ทำท่าปวดศีรษะ “แต่ตอนนี้ยังไม่มีผลลัพธ์”

“ฮ่า ข้าทายถูกว่าท่านพ่อจะต้องเรียกศิษย์น้องเฟิงมา” เยี่ยนจ้าวเกออดหัวเราะขึ้นไม่ได้

เขากวาดมองส่วนยอดของยอดเขาเกิ่นซาน เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยสายหนึ่งด้านล่างต้นไม้วิเศษอย่างที่คิดไว้

กลับเป็นสหายที่คบหากันมานาของเยี่ยนจ้าวเกอ เฟิงโม่หยาง

คนผู้นี้ถึงแม้จะยังอายุน้อย แต่ค่อนข้างมีส่วนสำเร็จบนมรรคาหลอมโอสถ ในบรรดาคนหนุ่มสาวของเขากว่างเฉิงเป็นรองเพียงเยี่ยนจ้าวเกอเท่านั้น

หากไม่ดูระดับพลังฝึกปรือ เพียงมองระดับการหลอมโอสถ เขาเป็นยอดฝีมือด้านการหลอมโอสถที่จัดอยู่ในชั้นแถวหน้าของทั่วทั้งสำนัก

นอกจากนี้แล้ว เพื่อเก็บรวบรวมยา คนผู้นี้จึงมีการวิจัยด้านการเพาะปลูกพืชพรรณมากมาย เดิมทีก็มีพรสวรรค์ในด้านนี้น่าทึ่งอยู่แล้ว ต่อมายังเชี่ยวชาญมากกว่าเดิม

ถึงแม้ระดับพลังฝึกปรือจะไม่สูง ไม่ได้โดดเด่นบนโลกซ้อนโลก แต่เฟิงโม่หยางเป็นผู้อาวุโสผู้เชี่ยวชาญที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเขากว่างเฉิงแล้ว

ตอนนี้เขากำลังเพ่งมองดูต้นผลคนที่นำมาติดตาต่อกิ่งต้นนั้น

เยี่ยนจ้าวเกอตบไหล่ของเฟิงโม่หยาง อีกฝ่ายสะดุ้งก่อนจะหมุนกายมา สายตาเลื่อนลอยอยู่บ้าง

วินาทีถัดมาเฟิงโม่หยางค่อยได้สติ “ท่านกลับมาแล้วหรือ”

“กลับมาดูสำนักเท่านั้น อีกเดี๋ยวต้องออกเดินทางแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฟังว่าต้นไม้ต้นนี้มีปัญหา ข้าย่อมมาสักเที่ยวหนึ่ง สิ่งที่ข้านำกลับมาด้วยไม่อาจปล่อยทิ้งเสียเปล่า”

เฟิงโม่หยางพอฟังก็กล่าวอย่างจนปัญญา “ยังดีที่ท่านจำได้ว่าต้นไม้ต้นนี้เป็นท่านให้คนส่งกลับสำนัก”

เขาหันไปมองต้นไม้วิเศษสูงเทียมฟ้าตรงหน้า “ผู้เชี่ยวชาญในสำนักไปกลับเขาคุนหลุนมาหลายรอบ นำต้นน้ำที่อยู่บริเวณที่อยู่เก่าของยอดเขาอนัตตากลับมาหมดสิ้น แต่ไม่ประสบผลใด ไม่เข้าใจว่าจักรพรรดิเอกภพกำเนิดเอาน้ำแร่มาจากที่ใด หากขอบเขตมากเกินไป แหล่งน้ำก็จะมีมากเกินไป ต่อให้มีกำลังพอจะนำน้ำแต่ละแหล่งกลับมาทดสอบดู เวลาก็เกรงว่าจะไม่พอ”

รอบๆ เพียงยังมีลูกศิษย์เขากว่างเฉิงส่วนหนึ่ง ตอนนี้ต่างรวมตัวกันเข้ามา แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้

ทุกคนแอบซุบซิบ “นั่นคือ…นั่นคือศิษย์พี่เยี่ยน เซียนผู้ถูกเนรเทศไม่ใช่หรือ”

“เหมือนจะใช่ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นจากภาพเหมือนเงาแสง”

เฟิงโม่หยางมองมาด้วยความสงสัย

เยี่ยนจ้าวเกอหยิบกาหยกใบเล็กออกมาใบหนึ่ง

“นี่เป็นสิ่งของใด” เฟิงโม่หยางกับสือจวินมองกาหยกด้วยความใคร่รู้

เยี่ยนจ้าวเกอโยนกาหยกขึ้นไปกลางอากาศ จากนั้นก็รับไว้ในตอนที่ร่วงลงมา “นี่เป็นสิ่งของที่จักรพรรดิเอกภพเหลือไว้ในตอนที่เขามาบุกมาในพิธีเปิดสำนักครั้งแรกบนทะเลหวงเจีย ข้าอาศัยประกายกระบี่ของอาจารย์ลุงเยว่แห่งยอดเขานครหยกสร้างความเสียหายแก่มัน”

“อ้อ?” เฟิงโม่หยางสายตาพลันเป็นประกาย “หรือว่า…”

“ลองดูก็รู้เองไม่ใช่หรือ ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำจากเขาคุนหลุนโดยเฉพาะ” เยี่ยนจ้าวเกอพูดกับสือจวิน “จวินเอ๋อร์ เจ้าส่งน้ำแร่กานั้นให้ข้า”

สือจวินสีหน้าฉายแววกระตือรือร้น ส่งกาเคลือบไปให้

เยี่ยนจ้าวเกอรับไว้ จากนั้นก็เทน้ำในกาเคลือบใส่กาหยกใบนั้น

กาเคลือบของสือจวินสั่งทำพิเศษ มีความสามารถของถุงย่อส่วน แม้จะดูเล็ก แต่น้ำที่บรรจุไว้กลับมีมหาศาล เหมือนกับห้าทะเลสาบสี่ทะเลไหลเข้าไปอยู่ด้านใน

ส่วนกาหยกในมือของเยี่ยนจ้าวเกอเห็นได้ชัดว่าเป็นเช่นเดียวกัน ต่อให้เทน้ำใส่เท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะเต็ม

เยี่ยนจ้าวเกอไม่คิดจะเทจนหมดกา หลังจากเทน้ำส่วนหนึ่งลงด้านในกาหยกเสร็จก็หยุดลง จากนั้นค่อยปิดฝากาแล้วเขย่าๆ ก่อนหยุดนิ่งลงสักพัก

ทุกคนต่างกลั้นหายใจ

สักพักต่อมาเยี่ยนจ้าวเกอก็เหวี่ยงแขน กาหยกลอยขึ้นด้านบนภายใต้การควบคุมจากระยะไกลของเขาไปถึงส่วนยอดของต้นไม้วิเศษ ก่อนจะกลายเป็นพิรุณพร่างพรม

น้ำแร่เหมือนกับฝนห่าใหญ่กระทบถูกกิ่งใบ แล้วไหลลงไปยังรากและดินโคลนที่อยู่ด้านล่าง

………………..