ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1204

บนกิ่งใบของต้นไม้วิเศษเกาะด้วยหยาดน้ำ หักเหแสงสีเขียวของใบไม้กลายเป็นขมุกขมัว

ทุกคนช้อนตาขึ้นมองดู ต่างจับจ้องต้นไม้สูงเสียดฟ้าต้นนั้นด้วยความสงสัย ครู่ต่อมาสีหน้าของเฟิงโม่หยางก็เปลี่ยนแปลงก่อน

ในบรรดาคนที่อยู่รอบๆ มีคนที่มีระดับพลังฝึกปรือค่อนข้างสูงอยู่ด้วย สายตาเป็นประกายขึ้นมาเช่นกัน ทว่าคนที่พลังฝึกปรือต่ำไม่มีการค้นพบอันใด แต่พวกเขาไม่ได้วู่วามถาม ต่างมองสหายร่วมสำนักที่สีหน้าเปลี่ยนแปลงอยู่ด้านข้างด้วยความฉงน

ในที่สุด เมื่อเวลาผ่านไปนาน คนที่เหลืออยู่ทั้งหมดสีหน้าเริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลง

“เป็นความรู้สึกหลอนของข้าหรือไม่” ทุกคนมองหน้ากัน “รู้สึกว่าพลังชีวิตของต้นไม้ต้นนี้คล้ายเข้มข้นขึ้นส่วนหนึ่ง”

“มาจากผลทางจิตใจหรือไม่ เป็นเพราะว่าเชื่อมั่นศรัทธาอาจารย์อาเยี่ยนเกินไปจึงทำให้ตาลายไปบ้าง” ทุกคนไม่ค่อยแน่ใจอยู่บ้าง

เพราะว่าการเปลี่ยนแปลงของต้นไม้วิเศษตรงหน้าไม่ได้ชัดเจน

แต่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นแล้วจริงๆ!

“เป็นมันไม่ผิดแล้ว!” เฟิงโม่หยางปรบมือถอนใจชมเชยก่อน มองกาหยกในมือเยี่ยนจ้าวเกอ “ดูเหมือนหลังจากเทน้ำใส่แล้วจะต้องให้มันอยู่นิ่งเพื่อเตรียมใช้สักระยะ จากนั้นค่อยเอามารดต้นไม้”

ทุกคนพอฟังต่างกระจ่างแจ้ง

“อาจารย์อาเยี่ยนถึงกับมีวิธีแก้ไขจริงๆ!” มีคนอุทานขึ้น

“ไม่ต้องแตกตื่น ที่แล้วมาศิษย์พี่เยี่ยนเชี่ยวชาญการแก้ไขปัญหาทุกประเภท ยังไม่เคยเห็นเรื่องที่ทำให้เขาลำบากมาก่อน!” จอมยุทธ์เขากว่างเฉิงคนหนึ่งด้านข้างเขาที่มีอายุมากกว่าเล็กน้อยพูดด้วยความภูมิใจ

ดรุณีงดงามคนหนึ่งในกลุ่มไม่สนใจเรื่องของคนอื่น เพียงจับจ้องเยี่ยนจ้าวเกอ สายตาร้อนเร่า ไม่ทราบว่าคิดอะไรอยู่ แต่ว่าไม่ใช่มีแค่นางเพียงคนเดียว ลูกศิษย์สตรีที่มีอายุเหมาะสมแล้วซึ่งอยู่รอบๆ ล้วนมีท่าทางไม่ต่างกันนัก เพียงแต่ส่วนใหญ่แล้วแอบพิจารณาเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่กล้ามองตรงๆ

เยี่ยนจ้าวเกอถูกคนรุมล้อมจนเคยชินมานาน ใบหน้าไม่แปรเปลี่ยน กลับรู้สึกดียิ่ง

เขาปล่อยให้คนมองด้วยความเคารพอย่างสงบนิ่ง ชั่งน้ำหนักกาหยกในมือแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก่อนหน้านี้ข้ากำลังใคร่ครวญความสามารถของกาหยกใบนี้อยู่ กลับมีความสามารถนี้นี่เอง”

“ต้นผลคนเป็นของวิเศษแห่งเจิ้นจวงจากอารามคงมายาในตำนาน คิดจะเพาะปลูกจะต้องพิถีพิถันจริงๆ” เฟิงโม่หยางพยักหน้า

เยี่ยนจ้าวเกอเงยมองต้นไม้สูงเทียมฟ้าต้นนั้น กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผลคนเป็นของดี ถึงแม้ว่าต้นไม้ต้นนี้จะไม่ได้เป็นต้นแท้ ติดตาต่อกิ่งมา แต่ถ้าจะออกผลจริงๆ ก็คุ้มค่าให้พวกเรารอคอย”

“ผลคนในตำนาน สามพันปีออกดอกครั้งหนึ่ง อีกสามพันปีออกผลครั้งหนึ่ง อีกสามพันปีถึงจะสุกงอม ไม่ทราบว่าพวกเราจะมีชีวิตอยู่จนเห็นหรือไม่” สือจวนพูดอย่างคาดหวัง

เฟิงโม่หยางว่า “ต้นผลไม้ที่ติดตาต่อกิ่ง ปราณวิญญาณของผลไม่ได้เต็มอิ่มขนาดนั้น การออกดอกออกผลและสุกงอมบางทีอาจเร็วกกว่าเล็กน้อย”

“ดูท่าทางเคยออกดอกมาแล้ว รอเพียงผลสุกงอมเท่านั้น” เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง

ขณะคนทั้งสามคุยกัน อาหู่ตอนนี้ก็เดินมาแต่ไกล สีหน้าเคร่งขรึมอยู่บ้าง “คุณชาย เพิ่งได้รับข่าวหนึ่งมา”

“ว่าอย่างไร” เยี่ยนจ้าวเกอถาม

“มีข่าวบอกว่าไม่กี่วันมานี้ประมุขทิศบนเฉินเฉียนหัวข้ามการขวางกั้นระหว่างมนุษย์และเซียนได้แล้ว” อาหู่กล่าวเสียงทุ้ม

เยี่ยนจ้าวเกอเลิกคิ้วเล็กน้อย “อ้อ? เขาข้ามภัยพิบัติมนุษย์เซียน ผลักเปิดประตูเซียนได้อย่างปลอดภัยแล้ว?”

“ข่าวยังไม่ได้รับการยืนยัน” อาหู่ส่ายหน้าตอบว่า “แต่ว่าข่าวไม่ได้ส่งมาจากผากิเลน แต่มาจากทางยอดเขาอัศจรรย์ ฟังว่าเป็นข่าวจากจักรพรรดิสรรพสิ่งไร้จำกัด”

เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเป็นพิเศษ เพียงนวดขมับเบาๆ พึมพำกับตัวเอง “คนผู้นั้นได้คัมภีร์เบิกนภามาหรือ”