ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1239

ฝ่ามือของเยี่ยนจ้าวเกอจับขอบด้านข้างของโคมในคันฉ่อง จักรพรรดิอาทิตย์สีหน้าพลันแปรเปลี่ยน

จากนั้นเยี่ยนจ้าวเกอก็ดึงมือข้างที่จับโคมในคันฉ่องเข้าหาตัวเอง พลังมหาศาลที่สุดเกินจะต้านดึงจักรพรรดิอาทิตย์จนเสียศูนย์ถ่วง ร่างกายเข้าใกล้เยี่ยนจ้าวเกออย่างไม่อาจควบคุม

ขณะที่เขาโคจรพลังพยายามหยุดตัวเอง ก็ถ่ายเทปราณเซียนอันยิ่งใหญ่เข้าสู่คมในคันฉ่อง

ปราณเซียนซัดกระหน่ำลุกไหม้ขึ้นมา เปลวเทียนที่สะท้อนกลับในผิวกระจกสั่นไหวอย่างรุนแรง กลายเป็นทะเลพลิงโชติช่วงในชั่วพริบตา

ทะเลเพลิงลุกไหม้ถึงขีดสุด แสงสีทองพร่างพราวลอยขึ้น จากนั้นก็พุ่งออกจากผิวกระจก ซัดกระหน่ำเหมือนกับน้ำทำลายทำนบ

เยี่ยนจ้าวเกอถึงขั้นรู้สึกได้อย่างเลือนรางว่าฝ่ามือที่จับขอบโคมในคันฉ่องมีความรู้สึกร้อนลวก แต่พริบตาต่อมาเขาใช้ความสามารถพลิกกลับหยินหยาง กลับด้านทิศทาง

คัมภีร์พลิกฟ้ากับคัมภีร์นภาหยินหยางผสานความสามารถ ทำให้แสงสีทองเย็นลงโดยทันที

“เปิด!” จักรพรรดิอาทิตย์ใบหน้าฉายแววเด็ดเดี่ยว สูดหายใจลึกแล้วตะโกนออกมา

โคมในคันฉ่องสั่นไหวทีหนึ่ง ถึงกับสั่นระริกขึ้นมา บนผิวมีลวดลายเล็กๆ มากมายร้าวขึ้น

พอสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของจักรพรรดิอาทิตย์กับการเปลี่ยนแปลงของโคมในคันฉ่อง เยี่ยนจ้าวเกอก็ยิ้มขึ้นอย่างผ่อนคลาย “เมื่อครู่เสียหอกซึ่งเป็นอาวุธเซียนไปแล้วเล่มหนึ่ง คงไม่ให้ข้ากลับไปมือเปล่ากระมัง”

แสงที่ยากแยกแยะว่าสว่างหรือมืด หลอมรวมแสงสว่างกับความมืดมิด สาดขึ้นบนฝ่ามือของเขา

วิชาที่สิบเอ็ดในสิบสองวิชาประกายกาฬ กลืนกิน

มือของเยี่ยนจ้าวเกอพลันเหมือนสัตว์ยักษ์ยุคบรรพกาลอ้าปากกลืนฟ้ากินดิน พลังกัดกินดูดกลืนอันรุนแรงเริ่มดูดซับปราณกำเนิดที่เคลื่อนไหวอยู่ในโคมในคันฉ่องอย่างบ้าคลั่ง

ไม่เพียงแต่วิชากลืนกินของสำนักประกายกาฬเท่านั้น การเคลื่อนไหวนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอยังหลอมจิตแห่งหลักการของกระบี่ปีศาจเทาเที่ยเข้าไปด้วย

สำหรับเยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้ กระบี่ปีศาจเทาเที่ยไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรอีกแล้ว จิตพลังที่อยู่ด้านในก็ไม่นับว่าโดดเด่น แต่ตอนนี้สามารถใช้ได้ตามใจ เมื่อผสานกับวิชากลืนกิน พลังดึงดูดอันน่ากลัวที่กลืนฟ้ากินดินนั้นพลันมีสภาวะไม่อาจต้านทาน

จักรพรรดิอาทิตย์เห็นดังนั้นก็ตาเป็นประกายเล็กน้อย เขาไม่เพียงแต่ไม่ได้หยุดและดิ้นรน ยังเร่งผลักดัน ช่วยเยี่ยนจ้าวเกอดูดซับปราณเซียนของตนกับโคมในคันฉ่องด้วยวิธีการจับกรอก!

“ต่อให้พลังระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าจะแข็งแกร่งกว่านี้ หากกล้ากลืนกินปราณเซียนที่มหาศาลถึงเพียงนี้เข้าไป ร่างกายเจ้าจะต้องถูกฉีกแน่!”

ในห้วงความเป็นความตาย จักรพรรดิอาทิตย์ตัดสินใจเด็ดขาด “ข้าจะส่งเจ้าไปเผชิญภัยพิบัติมนุษย์เซียนเอง!”

ร่างของทั้งสองฝ่ายชะงักอยู่กลางอากาศ ไม่ขยับเคลื่อนไหว สายตาประสานกันไม่ถอยหนี

พร้อมกับเวลาที่ผ่านไป ขณะที่มองดูเยี่ยนจ้าวเกอซึ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านตรงหน้า จักรพรรดิอาทิตย์ก็ตื่นตระหนก

หากเปลี่ยนเป็นจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์คนอื่น แม้จะใช้วิชากลืนกินได้ดังใจ เมื่อกลืนกินปราณกำเนิดของโคมในคันฉ่องก็จะถูกปราณเซียนอันยิ่งใหญ่ฉีกทึ้งร่าง เดินสู่เส้นทางตายด้วยตัวเอง

ทว่าในร่างกายของเยี่ยนจ้าวเกอปรากฏความโกลาหลขึ้นอย่างลับๆ บรรจุสรรพวัตถุ ห่อหุ้มปราณเซียนที่กลืนกิน ถึงแม้ไม่อาจนำมาใช้เองได้ แต่ไม่อาจทำร้ายเขาในระยะเวลาอันสั้น

“ทำได้อย่างไรกัน หมัดแปลงกำเนิดหรือ” จักรพรรดิอาทิตย์อ้าปากตาค้าง

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มขึ้น มือที่จับโคมในคันฉ่องเพิ่มแรงดึง ลากจักรพรรดิอาทิตย์เข้าหาตัวเอง จากนั้นก็ชูมือข้างที่ว่างขึ้นสูงแล้วฟาดลงใส่ศีรษะของอีกฝ่าย

จักพรรรดิอาทิตย์รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงครางหนักๆ คำหนึ่ง โคมในคันฉ่องที่ถืออยู่ ผิวกระจากระเบิดแสงเจิดจ้าออกมา คลื่นปราณยิ่งใหญ่ระเบิดออกกระแทกกระทั้นมิติเวลา

ความหวังที่ต้องการให้โคมในคันฉ่องดับสูญระเบิดออกเพื่อโจมตีใส่เยี่ยนจ้าวเกอล้มเหลว ตัวเองยังตกอยู่ในสภาพรุกถอยลำบาก จักรพรรดิอาทิตย์ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

เขาละทิ้งอาวุธเซียนไร้ช่องโหว่ที่เชื่อมต่อกับชีวิตของตัวเอง!

จักรพรรดิอาทิตย์อาศัยการระเบิดครั้งนี้ ในที่สุดก็กระชากตัวถอยออกมาได้