ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1245

“ตัวตำหนักโอสถมีความประหลาด?” เนี่ยจิงเสินพอฟังก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “ตอนนี้ยังไม่อาจยืนยันได้แน่ชัดว่าเป็นอะไร แต่ข้าแน่ใจมากกว่าที่นี่มีปัญหา”

ขณะที่พูด เขาก็มองไปยังอวี่เยี่ย เห็นหญิงสาวสวมอาภรณ์เขียนเหมือนกำลังเหม่อลอย

ในตอนที่อีกฝ่ายมาพร้อมกับพวกเยี่ยนตี๋ เยี่ยนจ้าวเกอก็สังเกตเห็นแล้วว่ายามที่ศิษย์พี่ท่านนี้เคลื่อนไหวอยู่ในมิติระหว่างทาง สายตานางล่องลอย ท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเหนือกับตัว เหมือนกำลังนึกทบทวนถึงชีวิต

นั่นคล้ายกับไม่ได้ดำดิ่งอยู่ในหลักการของฟ้าดินตลอดเวลา จนมองข้ามเรื่องราวตรงหน้าไป ความสนใจที่นางมีต่อเมฆดาราปฐมกำเนิด คล้ายไม่น้อยกว่าตำหนักโอสถ

จนกระทั่งเห็นเยี่ยนจ้าวเกอก้าวเข้ามาในเงามืดที่ตลัดสลับกันของกงจักรมหาประกายกาฬ นางจึงค่อยได้สติ ทักทายเยี่ยนจ้าวเกอตามมายาท

คนผู้นี้ไม่ใช่คนที่ไม่ถนัดมารยาททางสังคม ไม่ถนัดการคบหากับผู้คน แต่ว่าในตอนที่ไม่ได้พูดกับใครมักจะเหม่อลอยจนเป็นนิสัยอย่างควบคุมไม่ได้

ในตอนที่ทักทายเยี่ยนจ้าวเกอ รอเยี่ยนจ้าวเกอคุยกับเยี่ยนตี๋แล้วนางถอยไปด้านหลัง สายตาก็คล้ายเริ่มว่างเปล่าอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นล่องลอย มองไปดูซึมเซา

แต่ว่าเจตจำนงกระบี่ของนางถูกเก็บไว้ไม่ได้ปล่อยออก ก็ยังคงทำให้คนต้องสยิวกาย เหมือนกับพร้อมออกจากฝักตลอดเวลา

ถ้าไม่ใช่เช่นนี้ นางก็ช่างทำตัวน่าเป็นห่วง จนคนอื่นๆ กลัวว่าแม่นางผู้นี้พร้อมถูกลักพาตัวได้ตลอดเวลา

รอจนสายตาของเยี่ยนจ้าวเกอมองมาแล้วนางรู้สึกได้ สายตาก็มีจุดรวมใหม่

คำพูดที่คนอื่นๆ คุยกันเมื่อครู่ นางไม่ได้ยึดถือเป็นลมผ่านหู เพียงแต่ตอนนั้นดำดิ่งอยู่ในการตระหนักรู้ ไม่ได้ทำความเข้าใจ ทุกอย่างเหมือนกับถูกนางเก็บไว้ หลังจากรู้สึกตัวจึงค่อยนำมาใช้

“พวกอาจารย์อาถังยังมีผู้สืบทอดกระแสตรงสายเอกพิสุทธิ์สามคนในตอนนั้น ต่างสาปสูญไปเพราะตำหนักโอสถ” อวี่เยี่ยผงกศีรษะกล่าวว่า “ที่นั่นอาจจะมีความแปลกประหลาดอยู่จริงๆ”

เยี่ยนตี๋พยักหน้าแช่มช้า คล้ายนึกอะไรออก เรื่องที่อวี่เยี่ยพูด เยี่ยนจ้าวเกอเคยเล่าให้เขาฟังแล้ว

นั่นเป็นเรื่องที่เยี่ยนจ้าวเกอกับคนของมรกตท่องฟ้า และคนจากยอดเขาอัศจรรย์ช่วงชิงเตาทองคำม่วงเมฆาลี้ลับ สถานการณ์ในครั้งนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลง สุดท้ายจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสะพานเซียนหกคนหายสาปสูญ ถูกพลังของพิธีลึกลับกลืนกิน

ตามการคาดเดาของเยี่ยนจ้าวเกอ ที่มาของพิธีลึกลับก็คือตำหนักโอสถ

หลังจากเนี่ยนจิงเสินกับทวนพระอังคารเข้าใจสถานการณ์ สีหน้าต่างเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมลง “มีคนไปถึงก่อนหรือ หรือว่าจะมียอดฝีมือก่อนวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ยึดครองที่นั่นไว้ และหนีรอดจากวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่เพราะมัน”

“ตอนนี้ยังไม่แน่นัก ได้แต่ต้องเพิ่มการระวังตัว ปรับเปลี่ยนตาาสถานการณ์” เยี่ยนจ้าวเกอใคร่ครวญ สักพักก็เอ่ยปากพูดว่า “ความจริงถ้าหากถามข้า การเปลี่ยนแปลงจากเตาทองคำม่วงเมฆาลี้ลับในตอนนั้นเหมือนเป็นกับดักที่จงใจวางไว้”

พอฟัง สายตาของทุกคนก็มองมาที่เยี่ยนจ้าวเกอ แม้แต่อวี่เยี่ยก็ไม่เว้น

“เหมือนกับการล่าสัตว์ในยุคบรรพกาล” เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวกับอวี่เยี่ย “ศิษย์พี่อวี่เยี่ยโปรดให้อภัยด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจหยามหยั่นผู้อาวุโสที่หายตัวไปเหล่านั้น เพียงแค่เปรียบเทียบเฉยๆ”

อวี่เยี่ยส่ายหน้า “หาเป็นไรไม่ ข้าเข้าใจดี”

นางเหม่อลอยเล็กน้อย จากนั้นก็กล่วอย่างแช่มช้าว่า “ตามการบอกเล่าหลังจากนั้นของชิงเอ๋อร์ ถ้าหากการคาดเดาของศิษย์น้องเยี่ยนเจ้าเป็นจริง เช่นนั้นเป้าหมายของอีกฝ่ายก็คล้ายกับเป็นจอมยุทธ์ที่มีพลังฝึกปรือค่อยข้างสูง อย่างน้อยก็ต้องปีนสะพานเซียนแล้วกระมัง”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “ข้าเองก็มีการคาดเดาเช่นนี้ ดังนั้นจึงเห็นได้ว่ากับดักเป็นฝีมือคน ไม่ใช่ผนึกป้องกันของตัวตำหนักโอสถ”

“ในเมื่อผลของกับดักเป็นการจับกุม ไม่ใช่การสังหารคาที่…” เนี่ยจิงเสินเห็นปัญหาสำคัญทันที “เช่นนั้นคนที่วางกับดักมีเป้าหมายอะไรกันแน่”

เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ตอบ เมื่อได้สัมผัสกับเจตจำนงอันเย็นเยียบในตำหนักโอสถสายนั้น ความจริงในใจเขามีการคาดเดาหนึ่งแล้ว แต่ยังไม่ได้พิสูจน์

กระนั้น การคาดเดานี้เขาไม่อาจบอกให้คนอื่นฟัง เพราะมีการเกี่ยวพันกว้างเกินไป