ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1288

“สภาวะดาบของเจ้าปรากฏสภาวะแรกเริ่มแล้ว การตั้งมั่นกับการรุกไม่ถอยเป็นสิ่งที่ถูกต้อง บางทีวรยุทธ์มากมายต่างให้ความสำคัญกับการรุกถอยตามใจชอบ รวมด้านบวกด้านลบ สลับระหว่างความอ่อนโยนกับความดุร้ายได้ดั่งใจ ทว่านั่นกลับเป็นเส้นทางเลวร้ายสำหรับตัวเจ้า”

“สภาวะฟ้าดินเดิมทีก็มีแต่ต้องไปข้างหน้า คนในสภาพจนตรอกที่ต้องทวนกระแส สมควรเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้า ไม่ใช่ตัวเจ้าเอง”

“สำหรับตัวเจ้าแล้ว ปัญหาในปัจจุบันคือ ตั้งโครงสร้างใหญ่ได้แล้ว แต่ว่ายังโล่งโจ้งเกินไป ต้องปรับให้สมบูรณ์”

ไม่ใช่ต้องแก้ไขการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อน แต่เปลี่ยนจากปลอมเป็นจริง ทำให้จิตพลังที่ว่างเปล่าผสานกับธรรมชาติที่แท้จริง ตั้งแต่นี้จึงจะกลายเป็นความจริงได้

“จุดที่ยากหากมีความสำคัญ เจ้ารู้สึกได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ข้าพูดอีก” สั่วหมิงจางมองเยี่ยนตี๋ สายตาทอแววชมเชย

เยี่ยนตี๋กล่าวอย่างสงบ “สภาวะไปด้านหน้า ในการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติก็มีการแบ่งแยกเก่าใหม่ ลบของเก่าต้อนรับของใหม่ ทำลายสิ่งเก่าสร้างสิ่งใหม่ เป็นสภาวะของฟ้าดินนี้เช่นกัน”

เขาตั้งห้านิ้วประดุจดาบ ฟันออกไปด้านหน้าเบาๆ อย่างสงบนิ่ง “ข้าไม่เคยเจอการเปลี่ยนผ่านยุคสมัยที่แท้จริง แต่นั่นเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง ไม่ใช่แนวคิดที่แค่เอาไว้แบ่งแยกยุคสมัยในม้วนตำราประวัติศาสตร์”

“มิผิด แนวคิดถูกต้อง” สั่วหมิงจางพยักหน้า กล่าวขึ้น “เยี่ยนซิงถางและตี๋ชิงเหลียนมีคนรับช่วงต่อ วรยุทธ์ที่พวกท่านสร้างขึ้นร่วมกันนี้ หากพัฒนาต่อไป จะกลายเป็นวิชาที่ไม่เคยมีมาก่อน”

ที่หว่างคิ้วของเขาฉายความยินดีอย่างหาได้ยาก กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ได้เห็นวรยุทธ์เช่นนี้ปรากฏขึ้น ช่างมีความสุขจริงๆ สามารถคลายคามขุ่นข้องในใจได้”

เยี่ยนตี๋ว่า “ผู้อาวุโสชมเกินไป เส้นทางยาวไกล เต็มไปด้วยขวากหนาม ต้องพยายามเสาะแสวงหาสุดกำลัง แต่ไม่มีทางเกรงกลัวในการก้าวไปด้านหน้า”

สั่วหมิงจางพยักหน้า จากนั้นหันมามองเยี่ยนจ้าวเกอ “เจ้าเดินบนเส้นทางฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน?”

“ผู้อาวุโสฉู่สายตากระจ่างดั่งคบเพลิง” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มไม่ได้ปฏิเสธ

สั่วหมิงจางยิ้มขึ้นเช่นกัน “กล้าหาญนัก”

เขาพิจารณาเยี่ยนจ้าวเกอสักพัก ก่อนจะเอ่ยว่า “หากมีคัมภีร์นภาไร้ขอบเขตหรือว่าคัมภีร์โกลาหลสูญ เส้นทางของเจ้าจะเดินสะดวกเล็กน้อย แต่ก็แค่เล็กน้อย ความลำบากในนี้ยังยากกว่าปีนป่ายสวรรค์เสียอีก”

“นี่เป็นคนคนหนึ่งทดลองเดินบนเส้นทางเก่าสามเส้นพร้อมกัน กลับเป็นเส้นทางใหม่เอี่ยมสายหนึ่ง”

เยี่ยนจ้าวเกอพอฟัง จิตใจสั่นไหวเล็กน้อย แต่สีหน้ามั่นคง “ข้าจะหมั่นโบยตีตัวเอง”

“คาดหวังจะได้เห็นสภาวะไปด้านหน้าไม่หยุดยั้งของเจ้าในอนาคต ได้เห็นภาพโลกมีมหามรรคามากมายกว่าเดิม” สั่วหมิงจางไพล่สองมือไว้ด้านหลัง เดินไปยังด้านนอกตำหนักโอสถ “ข้าฝากต้นผมขาวไว้ในตำหนักนี้ชั่วคราว ขอให้พวกเจ้าช่วยดูแลแทนด้วย”

พวกเยี่ยนจ้าวเกอ เยี่ยนตี๋กับเสวี่ยจี้ชิงสบตากัน เสวี่ยชูชิงตอบ “บรรพจารย์ได้ละสังขานที่นี่ ศิษย์จะพยายามสุดความสามารถ”

“เช่นนี้ก็ประเสริฐ” สั่วหมิงจางออกจากตำหนักโอสถ ยืนอยู่กลางมิติจักรวาล

เขาหันกลับไปมองดูตำหนักโอสถที่ล่องลอยกลาวความว่างเปล่า บัดเดี๋ยวสูญหาญบัดเดี๋ยวปรากฎ มองอาณาเขตฟ้าดินของโลกซ้อนโลกที่อยู่ไกลออกไป ดวงตาซึมเซาแต่ก็สงบนิ่ง

บุรุษผมสั้นร่างสูงใหญ่นั่งขัดสมาธิกลางจักรวาล สงบใจรอคอย

รอคอยมรสุมมาถึงในตอนท้าย

ในตำหนักโอสถ เยี่ยนตี๋มองเยี่ยนจ้าวเกอ “ตั้งแต่นี้ไป ข้าจะเข้าฌานปิดตาย”

เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “เรื่องด้านนอกข้าจะดูแลเอง การเตรียมการณ์ทางโลกซ้อนโลกจำเป็นต้องใช้เวลาอีกเล็กน้อย”

“ถ้าหากมีคนจากเส้นทางนอกรีต ต่อให้ราชันพระอังคารล่ออีกฝ่ายไปได้ ตัวเขาก็เท่ากับถูกอีกฝ่ายตรึงไว้ ต่อจากนี้เกรงว่าจะต้านทานราชันพระเสาร์ไม่ได้”

กษัตริย์ดาราพูดอย่างราบเรียบ “ถ้าไม่มีเรื่องเหนือความคาดหมาย พี่ร่วมเส้นทางเจี่ยงจะกลับโลกซ้อนโลกก่อนคนในเส้นทางนอกรีตโดยเร็วที่สุด”

เยี่ยนจ้าวเกอแบมือ “ข้ากลับหวังให้ราชันพระเสาร์มาช้ากว่า ไม่อย่างนั้น ก็ต้องกังวลความเคลื่อนไหวของใต้เท้าโกวเฉินแล้ว”

ทุกคนพอฟัง ต่างนิ่งเงียบ

เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างใคร่ครวญ “สถานการณ์ในตอนนี้วุ่ยวายยิ่ง คนที่ต้องการยุ่งเกี่ยวเกรงว่าจะมีมาก”

“ก่อนหน้านี้มิกล้าพูดว่าเดาถูก แต่ว่าดูจากค่ายกลเส้นรุ้งจตุรัสที่ท่านแม่วางไปพอประมาณแล้ว…อืม ค่ายกลเส้นรุ้งจัตุรัสที่ผ่านการชี้แนะของเกาหานราชันพระอาทิตย์ ข้ายืนยันได้ว่า การคาดเดาก่อนหน้าไม่ผิดพลาดแน่นอน” เยี่ยนจ้าวเกอนวดขมับของตัวเองเบาๆ