ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1297

เยี่ยนจ้าวเกอมองสั่วหมิงจาง กล่าวเสียงทุ้ม “ขอให้ผู้อาวุโสสั่วรักษาตัวให้มาก ครั้งนี้ท่านเผชิญอันตรายมากมาย”

“ข้ารู้ดี ไม่เพียงแต่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณนั่นเท่านั้น แม้แต่พระเมตไตรยพุทธเจ้าก็ใช่ว่าจะชื่นชอบข้า” สั่วหมิงจางยิ้มเล็กน้อย “อาศัยจังหวะที่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณจับข้า พระเมตไตรยพุทธเจ้าไม่ยอมปล่อยโอกาสในการทำตัวเป็นชาวประมงได้ประโยชน์อย่างแน่นอน แต่ท่านเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะมอบเวลาให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเล็กน้อย”

หากผ่านเวลาเล็กน้อยนี้ไม่ได้ย่อมไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น

หากผ่านช่วงเวลาเล็กน้อยนี้ได้ รอจนพระศรีอาริย์บุกโถงเซียนที่ว่างเปล่าเต็มกำลัง เทวกษัตริย์ไร้ประมาณไม่อาจไม่ถูกดันให้ป้องกัน ละทิ้งความสนใจทางด้านสามพิสุทธิ์สายหลักชั่วคราว

ถึงจะขอให้ผู้ช่วยเหลือป้องกัน แต่ว่าแดนสุขาวดีก็ดึงคนอื่นมาเป็นพวกเช่นกัน ดังนั้นหากต้องป้องกันพระศรีอาริย์ จำเป็นต้องให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเฝ้าโถงเซียนด้วยตัวเอง

แต่คิดจะผ่านห้วงความเป็นความตายนี้ได้ ยากเย็นเกินไปแล้ว

ยากจนไม่มีใครมีความมั่นใจมากพอ

“คราบของจวินหวง ต่อจากนี้ฝากพวกเจ้าดูแลด้วย ข้าอาจจะไม่ได้กลับมาเยี่ยมแล้ว” สั่วหมิงจางถอนใจเบาๆ อย่างหาได้ยาก

เขาทั่วร่างมีเปลวเพลิงลุกไหม้ เกล็ดมังกรบนผิวหายไปอีกครั้ง เขามังกรบนศีรษะก็หายไปด้วยเช่นกัน

เพลิงยิ่งมายิ่งโชติช่วง เพียงแต่ลักษณะของสั่วหมิงจางเหมือนกับกำลังฟื้นฟู่สู่สภาพเดิม

ทว่า ในสายตาของคนอื่นๆ ให้ความรู้สึกว่ามีตรงไหนสักแห่งที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว

เหมือน…สูงใหญ่ยิ่งขึ้นแล้ว

ชั่วขณะที่เลือนราง ศีรษะก็เข้าใกล้ดวงดาวหกดวงที่จักรพรรดิโกวเฉินสร้างขึ้นจากแสงดาว

เจี่ยงเซิ่นได้ยินสั่วหมิงจางพูดกับเยี่ยนจ้าวเกอ ก็ขมวดคิ้วมุ่น พอเห็นดังนั้นก็สั่นไปทั่วร่าง “สหายร่วมเส้นทางสั่ว ท่านมาถึงสภาพนี้แล้วจริงๆ ตอนนี้ก้าวเท้าก้าวนั้นได้แล้วหรือ?”

“ไม่ใช่ตอนนี้ เป็นหนึ่งพันปีก่อน”

สั่วหมิงจางสีหน้าซึมเซา

ข้างหูของเขาเหมือนมีเสียงกระดิ่งที่ยืดยาวดังขึ้นอีกครั้ง

ถูกต้อง พันปีก่อน

หนึ่งพันปีก่อน ตอนที่เขากลับโลกมังกรอัคคีทำความสะอาดหลุมศพให้บิดามารดา ทิ้งพัดพับที่เซ่าจวินหวงเคยมอบให้ไว้ที่นั่น ก็สามารถก้าวเท้าก้าวนี้ออกได้แล้ว

สำหรับเขา การก้าวเท้าก้าวนี้ขึ้นอยู่กับว่าอยากหรือไม่อยาก ไม่ใช่ได้หรือไม่ได้

ในตอนนั้นเขาไม่อยาก

เป็นเพราะการก้าวเท้าก้าวนี้อาจจะถูกเทวกษัตริย์ไร้ประมาณกับพระศรีอาริย์จับตาดู

เขารักวรยุทธ์ ชอบค้นคว้ามรรคายุทธ์ แต่ไม่มีทางต่อสู้เป็นตายกับคนโดยไร้เหตุผล โดยเฉพาะเป็นการต่อสู้ที่รู้ทั้งรู้ว่าอาจล้มเหลว

ต่อให้ต้องสู้ ก็เป็นเขาอยากสู้ อยากสู้ในตอนที่ต้องการจะเห็นหลักการอันลี้ลับระหว่างฟ้าดินมากกว่าเดิม ต่อให้ต้องจ่ายด้วยชีวิต เพื่อแสวงหามรรคาแล้ว ไม่มีทางหวั่นเกรง

แน่นอนว่า เขายิ่งไม่ยินยอมรับการชำระล้าง

เพื่อป้องกันเรื่องเหล่านี้ เมื่อก้าวเท้าก้าวนั้นออก เขาจะต้องกึ่งล่องลอยกึ่งหลับใหลในความว่างเปล่าเหมือนจักรพรรดิโกวเฉิน จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ และเจ้าแม่อู๋ตัง เพื่อป้องกันไม่ให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณและพระศรีอาริย์ทราบร่องรอย

ถึงจะไม่ใช่ต้องเร้นกายตลอดกาล แต่ก็มีข้อจำกัดมากมาย

เขาไม่ยินยอม

เป็นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องกระทำ

ตามหาที่อยู่ของเซ่าจวินหวง

ในเวลานั้น ห่างจากตอนที่เซ่าจวินหวงหายไปหนึ่งพันสี่ร้อนกว่าปีแล้ว

สั่วหมิงจางตามหามาหนึ่งพันสี่ร้อยกว่าปี กลับหาไม่เจอ ดังนั้นเขาจึงต้องตามหาต่อไป

ตอนนั้นเพื่อตามหาเซ่าจวินหวง เขาสะกดตัวเองให้อยู่ในระดับเดิมนับพันปี ไม่ก้าวข้ามประตูบานนั้น

ปัจจุบันเพื่อดูแลผู้สืบทอดของเซ่าจวินหวง เขายังตั้งใจอยู่ในระดับเดิม รอให้อีกฝ่ายรวมตัวหลายๆ คน ค่อยจัดการในทีเดียว

โกวเฉินลงมือปกป้องเจี่ยงเซิ่นกับหยางเซ่อ ทำให้เขาที่อยู่ในระดับเซียนกำเนิดทำอะไรไม่ได้

เช่นนั้น เขาจะก้าวเท้าก้าวนั้นออก เลื่อนเป็นเซียนสวรรค์ชั้นมหาชาล!

ส่วนแสงวิเศษพลังศรัทธาเต็มฟ้านั้น…

“ฝยโถงเซียน ต่ำกว่าเทวกษัตริย์ ล้วนเป็นมดปลวก” สั่วหมิงจางสีหน้าไม่ซึมเซาอีก สายตากลับเหมือนเปลวเพลิงพวยพุ่ง กวาดมองเทวกษัตริย์จ้าว เทวกษัตริย์ตักตวงวิเศษ เซียนสวรรค์ชั้นมหาชาลเส้นทางนอกรีต