ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 135

ฮานหลงเอ๋อร์ในอดีต อิงหลงถูในปัจจุบัน บัดนี้กลายเป็นคนคนเดียวกันแล้ว

จ้าวหมิงและจิ่งอวิ๋นจือพาเขาออกจากเทือกเขานิมิตเมฆแห่งภูผาพิภพ โดยไม่เผยสีหน้าหรือคำพูดใดๆ กลับไปยังเกาะนภาเหนือแห่งนภาพิภพ จากนั้นจึงค่อยส่งไปยังประตูสำนักเขากว่างเฉิงอย่างลับๆ

เรื่องวุ่นวายกับพรรคโลหะเอกก่อนหน้านี้ เนื่องด้วยเยี่ยนจ้าวเกอเป็นต้นเหตุ ทางเขาไร้พรมแดนจึงต้องพยายามไกล่เกลี่ยให้ยุติข้อพิพาทซึ่งกันและกัน

ระหว่างนั้นเขาไร้พรมแดนก็รู้สึกถึงความไม่ธรรมดาของอิงหลงถูเช่นกัน ทว่าบัดนี้กลับไม่อาจสืบค้นได้อีกครั้ง

บางทีก็อาจจะสงสัยใคร่รู้ในความผิดปกติที่อิงหลงถูทำร้ายผู้คนก่อนหน้านี้ แต่ยังไม่สามารถทำความเข้าใจข้อมูลอื่นที่มากกว่านี้ จึงไม่สามารถตัดสินชี้ขาดได้อย่างแม่นยำได้ นั่นอาจก่อให้เกิดความยุ่งยากอื่นขึ้นอีก

ทว่าการส่งอิงหลงถูกลับเขากว่างเฉิงให้ปลอดภัยกลับไม่สำคัญสำหรับเยี่ยนจ้าวเกอ ความสนใจของเขาอยู่ที่บ่อน้ำพุวิญญาณเมฆหยินหยางที่ไหล่เขานิมิตเมฆบ่อนั้นอีกครั้ง

ขณะนี้เขากว่างเฉินยังเก็บเรื่องการฟื้นฟูจันทรากายของเฟิงอวิ๋นเซิงเป็นความลับอย่างเคร่งครัด

เขาไร้พรมแดนก็มีสตรีแห่งจันทราเช่นกัน หากให้พวกเขารับรู้ถึงต้นสายปลายเหตุ ก็พูดยากนักว่าจะเกิดความคิดอันใดขึ้น

ดังนั้นในตอนที่ฟู่เอินซูเอ่ยขอใช้บ่อน้ำพุวิญญาณเมฆหยินหยาง นางยังคงใช้นามที่แอบแฝงของศิษย์ด้อยอาวุโสเพื่อฝึกวรยุทธ์ เยี่ยนจ้าวเกอและซือคงจิงก็ไปเป็นเพื่อนเพื่อปิดบังอำพรางให้แก่เฟิงอวิ๋นเซิง

ฟู่เอินซูมีนิสัยตรงไปตรงมา ทว่าไม่ขลาดเขลา ตอนแรกที่พาซือคงจิงมาด้วยกัน นอกจากจะตามติดกายสั่งสอนอยู่ทุกเมื่อแล้ว ก็มีการตรึกตรองในด้านนี้เช่นกัน

เพียงแต่นางไม่คิดว่าเยี่ยนจ้าวเกอจะได้รับการช่วยเหลือจากบ่อน้ำพุวิญญาณเมฆหยินหยาง ทว่าเขาก็ได้รับจริงๆ

บ่อน้ำพุวิญญาณเมฆหยินหยางมีตาน้ำพุอยู่น้อยนิด แต่ละที่ต่างเป็นอิสระต่อกัน ทว่าก็เชื่อมต่อทะลุถึงกัน เยี่ยนจ้าวเกอ เฟิงอวิ๋นเซิง และซือคงจิงแต่ละคนยึดครองหนึ่งแห่ง ไม่กระทบซึ่งกันและกัน

รอบกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแช่อยู่บนบ่อน้ำพุ เยี่ยนจ้าวเกอกำหนดลมหายใจขับพิษเงียบๆ

ภายในจุดตันเถียนชี่ไห่ ลมปราณบริสุทธิ์โหมซัดสาดไหลเชี่ยวอย่างไม่ขาดสาย เมื่อลมปราณบริสุทธิ์กระจายออก กลุ่มธาตุปราณบริสุทธิ์หนึ่งก็ปรากฏ

จุดลมปราณทั่วกายของเยี่ยนจ้าวเกอเปิดปิด ลมปราณเย็นเยียบสีขาวและลมปราณร้อนรุ่มสีแดง คล้ายกับมังกรขาวและมังกรแดงตัวหนึ่ง โลดแล่นอยู่ในทางเดินเลือดลมภายในร่างกายของเขา

ลมปราณน้ำแข็งและเพลิงที่คล้ายกับมังกร ผสมผสานร้อยเข้าด้วยกันไปทุกทิศทาง และหลอมรวมเข้าไปภายในกลุ่มธาตุปราณบริสุทธิ์

กลุ่มธาตุปราณขยายใหญ่แข็งแกร่งขึ้น จากนั้นก็เปลี่ยนกลับคืนรูปเดิมอีกครั้ง ตามการกำหนดลมหายใจขับพิษของเยี่ยนจ้าวเกอ ราวกับว่าไม่เคยเกิดความเปลี่ยนแปลงใดๆ แม้แต่น้อยมาก่อน

ทว่าภายในที่ไร้ขีดจำกัด ท่วงทำนองของพลังที่เกิดดับทุกสรรพสิ่งเอาไว้ เหมือนกับว่าจะชัดเจนมากยิ่งขึ้น

ในกลุ่มธาตุปราณบริสุทธิ์มีเชื้อไฟก้อนหนึ่ง เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด สับเปลี่ยนหมุนเวียนอย่างต่อเนื่อง ส่องแสงสีแดงสว่างวับวาบมากมาย ซึ่งนั่นก็คือผลพวงที่เยี่ยนจ้าวเกอได้มาจากคัมภีร์ทำลายสวรรค์นั่นเอง

อีกทั้งเชื้อไฟนี้ยังค่อยๆ เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงตามการกำหนดลมหายใจของเขาอีกด้วย

พลังร้อนรุ่มค่อยๆ สลายหายไป จนกระทั่งไม่มีอุณภูมิเหลืออยู่ จากนั้นจึงเริ่มเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นอย่างต่อเนื่อง!

หลังจากการก่อตัวเป็นระยะเวลานาน เชื้อไฟก็หายไป โดยมีผลึกน้ำแข็งก้อนเล็กๆ เข้ามาแทนที่!

แม้ผลึกน้ำแข็งนั้นจะเล็ก แต่กลับแฝงความเย็นสุดขั้วเอาไว้ ราวกับอดีตที่มีมาตั้งแต่บรรพกาลดั้งเดิม และยังคล้ายกับอนาคตที่โลกกำลังเดินไปยังทางตัน

ท่ามกลางความหนาวเย็น โอกาสที่จะมีชีวิตทั้งหมดล้วนไม่มีอยู่อีกต่อไป เหลือเอาไว้แต่เพียงความดับสูญ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อุณหภูมิของผลึกน้ำแข็งที่อยู่ในกลุ่มธาตุปราณบริสุทธิ์ก็เริ่มเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง ความหนาวเหน็บค่อยๆ สูญสลายไป ความอบอุ่นบังเกิดขึ้นใหม่

เมื่อถึงตอนท้ายที่สุดแล้ว อุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับว่าจะรุ่มร้อนกว่าดวงอาทิตย์เสียอีก ผลึกน้ำแข็งสูญสลายไป เชื้อไฟปรากฏขึ้นให้เห็นอีกครั้ง

วนเวียนเช่นนี้เป็นวัฏจักรซ้ำไปซ้ำมา เยี่ยนจ้าวเกอปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลง กระนั้นบริเวณด้านหน้าดวงตาเหมือนกับค่อยๆ มีลำแสงสว่างขึ้นมา อีกทั้งยังสว่างเจิดจ้ามากขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง

แม้ว่าเขาจะไม่มองไม่ฟัง ทว่าโลกหล้าโดยรอบกลับชัดแจ้งยิ่งขึ้น ถึงขั้นที่เข้าใจแจ่มแจ้งยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ที่เขาใช้ดวงตาของตนไปมอง และใช้หูไปฟังเสียอีก คล้ายกับว่า มีความรู้สึกที่มองเห็น ‘ความเป็นจริง’ อย่างไรอย่างนั้น

เยี่ยนจ้าวเกอชี้แนะส่วนที่เหลือของเฟิงอวิ๋นเซิง ให้ตั้งใจและตั้งมั่นฝึกฝนเช่นนี้วันแล้ววันเล่า

ใช้ประโยชน์จากสรรพสิ่งภายนอก ให้ความสำคัญกับตนเองเป็นอันดับแรก การฝึกที่มีต่อตนเองของเยี่ยนจ้าวเกอ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยผ่อนปรน ถึงขั้นที่มุมานะบากบั่นยิ่งกว่าคนอื่นๆ มากนัก