ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1374
“มีเริ่มต้นมีจุดสิ้นสุด สมเหตุสมผลแล้ว” ได้ยินเยี่ยนจ้าวเกอพูดถึงจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ เฟิงอวิ๋นเซิงก็เอ่ยขึ้น
ระหว่างสองฝ่ายไม่ได้มีความเชื่อใจกันมากนัก ราชันพระจันทร์หลิงชิงทราบเรื่องนี้ดีแก่ใจ ไม่ได้ขอวิธีการติดต่อกับพวกเยี่ยนจ้าวเกอ แต่มอบวิธีติดต่อนางไว้ให้
เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงทางหนึ่งเคลื่อนไหวในมิติไร้สิ้นสุดนอกเขตแดน ทางหนึ่งใช้วิชาติดต่อหลิงชิง
หลังจากส่งเวลาและสถานที่นัดพบกันอีกครั้งของสองฝ่าย พวกเยี่ยนจ้าวเกอก็เดินทางอีกครั้ง
เมื่อไปถึงสถานที่ที่นัดกันไว้ก่อนเวลา พวกเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงยังคงซ่อนร่องรอย รอคอยอีกฝ่ายมาอย่างสงบ เพราะการพิจารณาอย่างระมัดระวัง
เยี่ยนจ้าวเกอถนัดการซ่อนกลิ่นอายของตัวเองอยู่แล้ว ทางเฟิงอวิ๋นเซิงหลังจากได้หลอมรวมความวิเศษในวรยุทธ์ส่วนหนึ่งของเจี่ยนซุ่นหวาราชันพระราหูก็ถนัดทางด้านนี้เช่นกัน
ในอดีตเก้านพเคราะห์คุนหลุนใหม่ ที่แล้วมาเจี่ยนซุ่นหวาราชันพระราหูเชี่ยวชาญการลอบสังหาร ย่อมถนัดการซ่อนตัวซุ่มจู่โจม ถึงแม้เวลาออกดาบจะรุนแรงสุดเปรียบปาน ทว่าหลังจากเก็บดาบก็จะสงบนิ่งลึกล้ำ เก่งกาจในการล่อหลอกสายตาผู้คนเป็นพิเศษ
สองคนอดทนรอคอย เนิ่นนานให้หลัง พลันมีลำแสงสายหนึ่งกะพริบขึ้นจากที่ไกล
เพียงแต่แสงนี้เหมือนกับดวงอาทิตย์แรกขึ้น ไม่ได้กระจ่างใสเย็นเยียบเหมือนแสงจันทร์ของหลิงชิง
เห็นดังนั้นพวกเยี่ยนจ้าวเกอก็สบตากัน ‘…เกาหาน?’
ผู้มาคือเกาหาน ราชันพระอาทิตย์ มิช่ราชันพระจันทร์หลิงชิง!
คนที่ทำให้เยี่ยนจ้าวเกอลอบระวังตัวมาโดยตลอดผู้นั้น
แสงอาทิตย์หยุดลงเมื่อมาถึงไกล้ๆ แสงสว่างสีทองอร่ามสลาย เผยให้เห็นเงาร่างของบุรุษอาภรณ์ขาว เป็นเกาหานนั่นเอง
เขามีสีหน้าผ่อนคลาย ไพล่สองมือไว้ด้านหลัง กวาดมองรอบๆ มองดูมิติจักรวาลที่ว่างเปล่าโดยไม่รีบร้อน รอคอยอย่างอดทน
สายตาของเฟิงอวิ๋นเซิงมองมา เยี่ยนจ้าวเกอลูบคางของตัวเอง
ก่อนหน้านี้ที่หลิงชิงเป็นคนติดต่อ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
เกาหานรู้ตัวเองอยู่บ้าง ทราบว่าภาพประทับใจที่เขามอบให้แก่พวกเยี่ยนจ้าวเกอ เฉินเสวียนจง และเยว่เจิ้นเป่ยย่ำแย่ถึงระดับหนึ่ง
เมื่อเขามา ย่อมทำให้พวกเยี่ยนจ้าวเกอระวังตัวขึ้นมาก ถึงขั้นปฏิเสธการติดต่อ
ดังนั้นก่อนหน้านี้เขาจึงไม่ยุ่งเกี่ยว ให้หลิงชิงติดต่อกับพวกเยี่ยนจ้าวเกอ
หากแต่ตอนนี้ เขากลับออกโรงด้วยตัวเอง
เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าฉงนฉงาน ครู่ต่อมาค่อยกล่าว “พวกเราใจกว้างหน่อยแล้วกัน ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็เจอกันสักครั้งเถอะ”
ว่าแล้ว คนทั้งสองก็โผล่ขึ้นในความว่างเปล่า ปรากฏตัวต่อหน้าเกาหาน
เกาหานสัมผัสได้ทันที สายตามองมา พอเห็นเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิง บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้ม “ได้ยินมาร้อยครั้งมิสู้ได้พบพานครั้งหนึ่ง สามีภรรยาเป็นหงส์มังกรในหมู่คน”
“ราชันพระอาทิตย์ชมเกินไปแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าเป็นปรกติ ไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย “จะว่าไปข้าต้องกล่าวขอบคุณกับท่าน ตราประทับที่ท่านเคยหลอมได้ช่วยข้าผ่านด่านยากจำนวนไม่น้อย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี