ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1391
พอเห็นท่าทางของเฟิงอวิ๋นเซิง คนอื่นๆ คิดว่านางมีพลังไม่พอ
ทว่าเกาหานกับหลิงชิงกลับคาดเดาความจริงได้ ‘นางกำลังหลีกเลี่ยงไม่ดึงดูดความสนใจของนพยมโลก?’
เยี่ยนจ้าวเกอที่อยู่อีกด้านหนึ่งเห็นได้ชัดว่าทราบเรื่องนี้ เตรียมตัวไว้แต่แรก
ภายใต้การควบคุมของเขา ค่ายกลเก้างามเจ็ดวิเศษคุมหยินหยางหมุนกลับด้าน มิติเวลาพังทลายกลางค่ายกล หลุมดำขยายออกไปรอบๆ อย่างต่อเนื่อง
ขณะเดียวกัน ก็มีแรงดึงดูดมหาศลส่งออกมาจากในหลุมดำอันน่ากลัว ลากทุกสิ่งทุกอย่างด้านบนให้จมลงเบื้องล่าง เหมือนกับต้องการกลืนกินทุกสิ่ง
คนที่อยู่รอบๆ ต่างมีการฝึกปรือล้ำเลิศ
ถึงแม้การควบคุมและความเข้าใจที่มีต่อพลังของกาลเวลาและมิติช่องว่างจะมีการแบ่งสูงต่ำระหว่างกัน แต่ไม่ว่าผู้ใด ต่างทำลายอากาศเป็นผุยผงได้ ทั่วบริเวณล้วนเป็นหลุมดำ
ทว่าขณะที่เผชิญหลุมดำที่เกิดจากการพังทลายของค่ายกล มิติเวลาเปลี่ยนเป็นซับซ้อนปั่นป่วน ทำให้ผู้คนยากจะเกาะกุม ล้วนควบคุมร่างไม่ได้ ถูกผลกระทบจากจากพลังของบึงมารเหวลึกนั้น ฉุดลากไปด้านล่าง ตกเข้าไปด้านใน
เยี่ยนจ้าวเกอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ร่างจมลง
ในมือของเขา ลายมือแห่งแผ่นดินค่อยๆ สูญเสียแสงสีมืดหม่นลงในชั่วขณะ
ทว่าในฐานะคนควบคุมค่ายกล แม้ค่ายกลจะหมุนกลับพังทลาย แต่ว่าพลังของค่ายกลที่เหลืออยู่ยังคงสร้างการคุ้มครองให้แก่เขา ดังนั้นความเร็วในการตกจึงเชื่องช้า
คนอื่นๆ มีความแข็งแกร่งอ่อนแอในด้านระดับพลัง รวมถึงความสูงต่ำในความเข้าใจต่อหลักการแห่งกาลเวลาและมิติช่องว่าง ความเร็วในการตกจึงมีเร็วมีช้า
ไม่ว่าจะเป็นเผ่าปีศาจ สมณะศาสนาพุทธ หรือพวกหลี่ซิ่งป้าและชื่อหลานเต้าหยิน ต่างพากันจมลงไปในหลุมดำ
เวลานี้ต่างฝ่ายไม่สนใจจะโจมตีกันเองอีก รวมกายใจเป็นหนึ่ง ใช้วรยุทธ์ป้องกันตัวเอง
นอกจากจอมปีศาจที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสตนนั้นแล้ว ต่อให้ถูกม้วนเข้าไปในภัยพิบัตินี้ อาศัยขีดความสามารถพลังฝึกปรือของพวกนักบวชฮุ่ยอั้น กลับไม่มีอันตราย แต่หลีกเลี่ยงการพลัดหลง ถูกมิติเวลาที่ปั่นป่วนม้วนจนต่างคนต่างไม่ทราบทิศทางไม่ได้
เมื่อเป็นแบบนี้ เฟิงอวิ๋นเซิงย่อมไม่ต้องเข่นฆ่าผู้คนต่อ
น้ำเต้าสีแดงที่บรรจุวารีสามแสงใบนั้น ยามนี้ถูกเยี่ยนจ้าวเกอเก็บเข้ากระเป๋าอย่างผ่อนคลาย
ถ้าต่างฝ่ายต่างพลัดหลงกันไป จะช่วยอำพรางการถอยของพวกเขาสองคนได้พอดี
เกาหานเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่ตกเข้าไปในหลุมดำช้าที่สุด เห็นดังนั้นตาก็เป็นประกาย ยิ้มขึ้นพลางถอนใจ “วารีสามแสงมีปริมาณจำกัด ใครไม่อยากได้ไปคนเดียวบ้าง? สุดท้ายเป็นเทวกษัตริย์น้อยมีฝีมือยอดเยี่ยม”
เยี่ยนจ้าวเกอที่ตกเข้าไปในหลุมดำช้าที่สุด เพราะมีพลังของค่ายกลซึ่งตกค้างอยู่คุ้มครอง มองเขาอย่างเงียบๆ พลันยิ้มขึ้นเช่นกัน
“ราชันพระอาทิตย์ท่านไม่ใช่ว่าไม่ต้องการของชิ้นนี้หรอกหรือ?”
เกาหานพอฟัง สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง “เทวกษัตริย์น้อยกล่าวอันใด…”
เสียงยังไม่ทันขาด เขาตาเป็นประกายอยู่บ้าง
หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอเก็บน้ำเต้าสีแดงกับลายมือแห่งแผ่นดินแล้ว ก็ประสานสองมือเป็นมุทรา ชี้ไปที่เขา “ราชันพระอาทิตย์ตั้งฉายาให้แก่ข้าผู้แซ่เยี่ยน ข้าผู้แซ่เยี่ยนรู้สึกว่าเป็นเกียรติยิ่ง หวังว่าจะกลายเป็นดั่งคำอวยพรของท่าน”
“ข้าไม่มีอะไรตอบแทน ขอมอบของขวัญขอบคุณเล็กๆ ให้ก่อน!”
หลี่ซิ่งป้ากับกงซุนฮุยสองศิษย์อาจารย์แค่ถูกท่านยึดถือเป็นเครื่องมือ
ท่านเกาหานกลับซ่อนแผนการร้ายไว้ในใจ
คิดว่าไม่มีคนควบคุมท่านได้หรือ?
เยี่ยนจ้าวเกอชี้สองมือจากที่ไกล ค่ายกลเก้างามเจ็ดวิเศษคุมหยินหยางที่กำลังพังทลายสั่นไหวเป็นครั้งสุดท้าย
ลวดลายค่ายกลที่ขอบรอบๆ ยังไม่ถูกหลุมดำกลืนกิน ผนึกตัวกลายเป็นเสาแสงเก้าต้น แล้วพุ่งเข้าหาเกาหาน!
เสาแสงเก้าต้นนั้นไม่กระทบถูกตัวเขา ในห้วงนาทีสุดท้ายสลายออก พากันตกเข้าไปในหลุมดำ วนเวียนอยู่รอบๆ เกาหาน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี