ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1397
“เป็นที่นี่แล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอปิดตา หลังจากสัมผัสอยู่สักพัก ก็ทำการแยกแยะ
เฟิงอวิ๋นเซิงแสงมารสีดำอมน้ำเงินกะพริบในม่านตาสองข้าง “ที่นี่เหมือนไม่ใช่มิติพิเศษที่ปิดผนึกโดยสิ้นเชิง”
เยี่ยนจ้าวเกอผงกศีรษะ “ตอนที่จักรพรรดิเจิดจรัสหลงมาที่นี่เป็นครั้งแรก ก็ถูกขังเป็นเวลาหลายร้อยปี ภายหลังหาทางออกไปได้ หลังจากนั้น เขตแดนมิติแห่งนี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง เหมือนเชื่อมไปรอบๆ”
“หากเข้ามาจากแต่ละที่ อาจจะอยู่ในที่ที่ต่างกันในมิติพิเศษแห่งนี้”
คนทั้งสองเคลื่อนที่ไปด้านหน้าขณะสนทนากัน
ม่านน้ำหลายชั้นตัดสลับกันในโลกเบื้องหน้า ทำให้ที่นี่ดูเหมือนกับเขาวงกฎแห่งหนึ่ง
หากแตะต้องม่านน้ำ หรือทดลองข้ามผ่านม่านน้ำ อาจจะหลุดจากมิติพิเศษแห่งนี้ ถูกส่งไปยังสถานที่อื่น
หลังจากนั้นสักครู่หนึ่ง พวกเยี่ยนจ้าวเกอก็เดินผ่านหัวโค้งที่ม่านน้ำสองชั้นตัดกัน เมื่อหมุนตัวไปมอง ตรงหน้าพลันสว่างขึ้น
ณ ที่แห่งนั้น ต้นผมขาวที่ใหญ่โตสูงชะลูดต้นหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่!
ถึงจะไม่ได้สูงใหญ่เหมือนต้นไม้ที่เกิดจากซากสังขารของราชันพระพฤหัสบดีเซ่าจวินหวง แต่ก็เรียกว่าต้นไม้ยักษ์เทียมฟ้าได้เช่นเดียวกัน
ขณะมองต้นไม้วิญญาณสูงใหญ่ที่เรืองแสงสีเขียวอมขาว เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงต่างถอนใจ
พอมาถึงที่นี่ก็ไม่มีโชคให้เอ่ยถึงอีกต่อไป หูเยว่ซินจักรพรรดิเจิดจรัสได้ตายลงที่นี่
หนึ่งในจุดเด่นในสายสืบทอดของพวกนางก็คือ ถ้าหากว่ายอดฝีมือที่ได้กลายเป็นเซียนสิ้นชีวิตลง ซากสังขารจะกลายเป็นต้นผมขาว
ต้นไม้ที่สูงใหญ่ตั้งทับกับม่านน้ำด้านหนึ่ง เหมือนอาบอยู่ด้านใน
สภาพโดยรวมของมันกลับไม่ได้ถูกกระแทกหักลงเหมือนกับตั้งอยู่ในมิติเวลาสองชั้น ลี้ลับอัศจรรย์ยิ่ง
กระนั้นสามารถมองออกว่า ตอนนี้อยู่ในสมดุลอันเปราะบางชนิดหนึ่ง หากไม่ระวังแม้แต่นิดเดียว สมดุลถูกทำลาย มิติช่องว่างหลุดตำแหน่ง ต้นไม้สูงใหญ่อาจถูกผ่าออกเป็นสองส่วน
พวกเยี่ยนจ้าวเกอมาถึงหน้าต้นไม้ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของชีวิต กิ่งใบบนลำต้นสั่นไหวโดยไร้ลม พลิ้วโบกอย่างแผ่วเบา
“หือ?” เยี่ยนจ้าวเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย ยื่นนิ้วออกไปแตะกับลำต้นเบาๆ “ส่วนที่เสียมารยาทขอจักรพรรดิเจิดจรัสให้อภัยด้วย”
พร้อมกับที่เขาแตะใส่ บนลำต้นพลันสาดแสงออกมา
เงาแสงทับซ้อน ภาพของคนคนหนึ่งค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากในความว่างเปล่า
รอภาพเงาชัดเจนแล้ว ก็ปรากฏเงาร่างของสตรีนางหนึ่ง
สตรีนางนั้นดูเหมือนมีอายุต่ำกว่าสามสิบปี ใส่กระโปรงสีขาว กำลังนั่งขัดสมาธิ
นางมีใบหน้าน่ารัก แต่ไม่อาจเรียกว่าหมดจด สู้ราชันพระพฤหัสบดีเซ่าจวินหวงกับเสวี่ยชูฉิงมารดาของเยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้
เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงต่างรู้จักนาง เคยเห็นภาพเหมือนเงาแสงมาก่อน ทราบว่าสตรีกระโปรงขาวผู้นี้คือลูกศิษย์ของเซ่าจวินหวง หรือที่เสวี่ยชูฉิงเรียก ‘อาจารย์ย่า’
จักรพรรดิเจิดจรัส หูเยว่ซิน
เพียงแต่แม้หูเยว่ซินในภาพเหมือนเงาแสงซึ่งพวกเยี่ยนจ้าวเกอเคยเห็น จะไม่อาจเรียกได้ว่าล้ำเลิศงดงาม แต่บุคลิกกับสูงส่ง มีท่วงทำนองของตัวเอง เหนือกว่าสตรีจำนวนนับไม่ถ้วนในโลกมนุษย์
ในภาพเงาที่สะท้อนบนต้นผมขาว หูเยว่ซินหน้าตาซีดเซียว ผิวซีดขาวถึงขีดสุด
กาลเวลาผ่านไปหลายปี แต่ว่าพวกเยี่ยนจ้าวเกอสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอของนางผ่านภาพเหมือนเงาแสงนี้
นี่คล้ายเป็นภาพสุดท้ายในตอนที่นางยังอยู่
บาดเจ็บสาหัสยากรักษา ถึงจะสลัดหลุดจากผู้ติดตามเข้ามาหลบที่นี่ได้ผ่านแควธารสวรรค์ แต่ก็อยู่ในสถานการณ์คับขัน ใกล้จะเสียชีวิต
หูเยว่ซินที่นั่งขัดสมาธิ พ่นลมหายใจออกยาวๆ เฮือกหนึ่ง
ลมหายใจไม่ใช่ไร้สี แต่เต็มไปด้วยสีเทากับสีแดงฉาน
พอพ่นลมหายใจนี้ออกมา บนแก้มที่ตอนแรกก็ไร้สีเลือดอยู่แล้วของนาง กลับเพิ่มสีแดงเรื่อมาหลายส่วน
วาจาผรุสวาทที่ยากจะจินตนาการมากมายถูกพ่นออกมาจากปากของหูเยว่ซิน สาปแช่งคนที่เคยมีอุดมการณ์เดียวกันเช่นเซ่าจวินหวง จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ เกาหาน หลิงชิง ไปจนถึงอิ่นเทียนเซี่ย สาปแช่งทุกผู้ทุกคน
เสียงด่าทอเปลี่ยนจากดังเป็นเบา สุดท้ายกลายเป็นแหบพร่า ร่ำไห้น้ำมูกไหล
ทุกอย่างที่เผยออกมาจากด้านใน ความจริงมาจากความกลัวต่อความตาย และความเสียใจต่อชีวิตของตัวเอง
เสียงร้องไห้ยิ่งมายิ่งเบาลง เงาร่างสีขาวยิ่งมายิ่งอ่อนแอ ค่อยๆ ล้มตัวลงกับพื้น ทุกอย่างเหลือแต่ความสิ้นหวัง…
เยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงมองทุกอย่างนี้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“มีคนบางคนบอกว่า คนคนหนึ่งจะเห็นทุกสิ่งที่แท้จริงที่สุดในใจ และทราบว่าตัวเองเป็นคนอย่างไรก็ต่อเมื่อเผชิญความตาย”
เสียงของเยี่ยนจ้าวเกอสะท้อนอยู่ในพื้นที่ “ข้าเห็นด้วยกับแนวคิดนี้”
“โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่ทราบว่าต้องตายแน่นอน กลับไม่อาจตายเร็ว ได้แต่รอคอยให้ความตายมาถึงช้าๆ อย่างจนปัญญา นั่นจึงเป็นวินาทีที่ทรมานที่สุด” เยี่ยนจ้าวเกอใบหน้าไร้อารมณ์ อ้อมต้นไม้มาถึงหน้าม่านน้ำ “ถึงจะรับสภาพไม่ได้ ถึงแม้ทำให้คนประหลาดใจอยู่บ้าง ผิดหวังอยู่บ้าง แต่ถ้าจักรพรรดิเจิดจรัสมีความคิดขุ่นแค้นคับข้องก่อนตาย ก็ไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจไม่ได้”
“ทว่า…”
เยี่ยนจ้าวเกอยกฝ่ามือกดลงบนม่านน้ำ ม่านน้ำพลันสั่นไหว
ภาพที่ฉายออกมาบนต้นผมขาวพลันหยุดลงกลางคัน
“สิ่งที่ข้าต้องการเห็นเป็นภาพที่แท้จริงก่อนตายของจักรพรรดิเจิดจรัส ไม่ใช่สิ่งที่ตัวบัดซบปลอมขึ้นมา”
เยี่ยนจ้าวเกอมองหลุมเว้าบนม่านน้ำ กลายเป็นรูมิติเวลาชั่วขณะ
อีกด้านหนึ่งของมิติเวลา ปรากฏเงาร่างของคนผู้หนึ่ง กล่าวอย่างเกียจคร้าน “อ้าว ท่านมองออกแล้ว?”
เป็นเฉินกานหวา
………………..
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี