ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1503
บทที่ 1503 พระพุทธแห่งตะวันตก
ภาค 15 ปล่อยโซ่ทองมังกรหลุดไป
“สายสืบทอดที่แข็งแกร่งที่สุด?” เกาหานทวนเงียบๆ รอบหนึ่ง ยิ้มพลางพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว สั่วมังกรอัคคีจะต้องยืนอยู่ด้านพวกเขาแน่นอน มรกตท่องฟ้ากับฟ้าเหนือฟ้าในเวลาส่วนใหญ่ร่วมรุกร่วมถอย เจ้าแม่อู๋ตังก็อาจช่วยพวกเขาด้วย”
“ต่อให้ไม่มีสหายร่วมเส้นทางสั่วกับเจ้าแม่อู๋ตัง พวกเขาก็สามารถทำให้อานุภาพของมหาเทวะเสมอฟ้าในอดีตปรากฏขึ้นมาได้อีกครั้ง แม้จะโผล่มาได้แค่ช่วงสั้นๆ ก็ทำให้คนต้องร้องอุทานแล้ว” น้ำเสียงของเขาคล้ายถอนใจคล้ายชมเชย
หลิงชิงที่อยู่ด้านข้างกล่าวอย่างสงบนิ่ง “ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีสหายร่วมเส้นทางเฟิงผู้นั้นอยู่ สหายร่วมเส้นทางเกาแห่งมรกตท่องฟ้าก็ได้รับกระบี่ผนึกเซียนและค่ายกลลงทัณฑ์เซียนด้วย”
เกาหานใช้มือรองหน้าผาก “ถึงจะคาดไว้แต่แรก แต่ว่าความเร็วขนาดนี้ออกจะเร็วเกินไปแล้ว”
“ต้องรีบแจ้งให้ใต้เท้าอายุวัฒนาหนานจี๋ทราบ” หลิงชิงไม่ได้กล่าวต่อคำพูดของเขา เอ่ยขึ้น
เกาหานพยักหน้า “นี่ย่อมแน่นอน พวกเจ้ามรรคาต่างรู้สึกได้แล้ว”
ตอนนั้นเขาอยู่ใกล้กับพื้นที่ของโถงเซียนมาก
หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอบุกโถงเซียน เกาหานไม่ได้ช่วยเหลือ และไม่ได้จากไป รั้งอยู่ด้านนอกคอยมองอยู่ห่างๆ
ในตอนที่กายทองมหาเทวะทั้งสามร่างกำลังจะรวมเป็นหนึ่ง มีตัวตนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าลงมือแล้ว
ประตูเซียนกับบัวขาว บัวเขียวกับระฆังสำริดที่ตรึงกำลังกันและกัน เกาหานล้วนเป็นในสายตา
เพียงแต่แม้จะเห็น กลับไม่อาจเข้าใกล้ เหมือนกับคนในโลกธรรมดา ยืนอยู่บนพื้นมองดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า ทั้งๆ ที่เห็นได้กลับยากจะสัมผัสอย่างแท้จริง
หลิงชิงใคร่ครวญพลางกล่าว “ถ้าหากว่าทำให้อานุภาพของมหาเทวะเสมอฟ้าปรากฏขึ้นได้อีกครั้ง การสะกิดความสนใจของพวกเจ้ามรรคาย่อมไม่น่าประหลาด”
กายทองมหาเทวะสามร่างอาละวาดบนวังสวรรค์โถงเซียน เทวกษัตริย์ไร้ประมาณอาจไม่สนใจ
แต่พอกายทองสามร่างรวมเป็นหนึ่ง ค่อยๆ มีสภาวะมหาเทวะเสมอฟ้ามาเยือนโลกมนุษย์ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณต้องลงมือแล้ว
ประตูเซียนที่มีแสงหยกลอดออกมาบานนั้น เป็นการสะท้อนของกำลังหลักแห่งโถงเซียนเซียนผู้นี้
“บัวขาวที่ปรากฏภายหลัง เป็นพระศรีอาริย์ลงมือ” เกาหานกล่าว “ท่านย่อมหวังให้เทวกษัตริย์น้อยอาละวาดบนโถงเซียน จึงขัดขวางเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ สิ่งที่ควรค่าแก่การเอ่ยถึงก็คือ พระอมิตาภพุทธเจ้าที่ไม่มีการเคลื่อนไหวมาหลายปี ครั้งนี้ถึงกับเคลื่อนไหวแล้ว”
บัวเขียวที่มาจากตะวันตก เป็นพระอามิตาภพุทธเจ้าผู้ปกครองแห่งแดนสุขาวดีตะวันตกลงมือแล้ว
น่าเสียดายที่มีคู่ต่อสู้รอท่านอยู่แต่แรกเช่นกัน
“กษัตริย์บูรพา?” หลิงชิงถาม
เกาหานพยักหน้า “ไม่ผิด ระฆังสำริดขวางบัวเขียว ทำให้พระอามิตาภพุทธเจ้าไม่อาจมาได้ตามที่ต้องการ ถึงแดนสุขาวดีตะวันตกจะยังมียอดฝีมือคนอื่นๆ แต่ว่าเรื่องราวเกิดกระทันหัน กลับมาไม่ทันแล้ว”
“แม้จะทราบว่าเทวกษัตริย์น้อยได้ปลดปล่อยมหาเทวะสมอฟ้าจากใต้เขาเบญจคีรีที่แดนขวางกั้นในแดนสุขาวดีบัวขาว ทั้งได้รับประโยชน์มา แต่น่ากลัวจะคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ได้มาถึงกับยิ่งใหญ่ปานนี้” หลิงชิงขมวดคิ้ว “หรือมหาเทวะเสมอฟ้าจะสละการฝึกปรือทั้งหมดของตัวเองแล้ว”
เกาหานคล้ายนึกอันใดออก “ต่อให้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ครั้งกระโน้นมหาเทวะสเมอฟ้าเป็นพระยูไลแห่งเขาหลิงซานสะกด จะหลุดออกมาได้อย่างไร มหาเทวะเสมอฟ้าใช้วิธีอันใดหลุดจากการจองจำล้วนไม่มีใครทราบ แต่ดูจากตอนนี้ สิ่งที่เทวกษัตริย์น้อยได้มาจากใต้เขาเบญจคีรีคงยิ่งใหญ่กว่าที่คาดไว้มาก”
“มารสวรรค์ไร้พันธนาไม่ได้ลงมือ เหล่าจวินเองก็ไม่ได้ลงมือ” หลิงชิงมองเกาหาน
เกาหานว่า “ความคิดของผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคา เราไม่อาจหยั่งรู้ได้ ถือว่าเป็นเรื่องปกติ”
หลิงชิงมองเขาแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร
“ข้ากล่าววาจาจากใจแล้ว” เกาหานกล่าวอย่างแช่มช้า “ถึงข้าจะไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ก็ตาม”
หลิงชิงเอ่ยถาม “โถงเซียนผ่านภัยพิบัติครั้งนี้ บารมีได้รับความเสียหาย ยังมีแดนสุขาวดีบัวขาวต้องพัดกระพือสภาวะโจมตีรุนแรงขึ้นอีกขั้น รากฐานของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณจะต้องเจอการโยกคลอน”
นางเรียบเรียงคำพูด “เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะร่วงหล่นจากระดับมรรคา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี