ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1540
บนที่ราบอันกว้างใหญ่ เขาสูงลูกหนึ่งตั้งตระหง่าน
ยอดเขาเปล่งประกายระยิบระยับทั้งกลางวันกลางคืน ทำให้ฟ้าดินรอบๆ ล้วนสว่างเหมือนกับกลางวันอยู่ตลอดเวลา
บนท้องฟ้าไกลออกไปพลันมีเงาคนวูบไหว มาถึงที่ใกล้ ลักษณะภายนอกที่ปรากฏ กลับเป็นสตรีอาภรณ์ขาวคนหนึ่ง ในสองตาที่อ่อนโยนปราดเปรียวแฝงความฉลาดเจ้าเล่ห์ ใบหน้างดงามเลิศล้ำ เหมือนรวมความงามทั้งหมดบนโลกไว้
สตรีชุดขาวเข้าใกล้ยอดเขาที่ประกายแสงสาดส่อง บนยอดเขามีเสียงดังมา “ศิษย์น้องเมิ่ง”
เส้นทางเรืองแสงสายหนึ่งยื่นออกมาจากยอดเขา เหมือนกับผนึกตัวเป็นสสาร
สตรีอาภรณ์ขาวก้าวขึ้นเส้นทางเรืองแสงนั้น จากนั้นประกายแสงก็ชักกลับ พานางไปถึงยอดเขา
หลังจากผ่านการผนึกป้องกันของค่ายกลป้องกันภูเขา ประกายแสงตรงหน้าสลายไป สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าสตรี คือกลุ่มสิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่งดงาม
ระหว่างสิ่งก่อสร้างมีเงาคนเดินอยู่ เป็นสภาวะยิ่งใหญ่ แต่ว่าไม่สูญเสียความมั่นคง ผู้คนพอเห็นสตรีอาภรณ์ขาวก็พากันคำนับทักทาย เป็นระเบียบเรียบร้อย
นางรู้จักที่นี่ ยิ้มให้พลางพยักหน้า
มีคนมารอต้อนรับด้วยความนอบน้อม นำนางเข้าไปในตำหนักใหญ่ตรงกลางยอดเขา
ในตำหนักใหญ่ บุรุษอาภรณ์ขาวคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อีกเดี๋ยวจะออกเดินทางแล้ว จึงไม่ได้เตรียมของขวัญใหญ่ต้อนรับเจ้า”
สตรียิ้มเช่นกัน “สมเหตุสมผลแล้ว ศิษย์พี่ถังไฉนต้องเกรงใจกับข้า”
‘ศิษย์พี่ถัง’ ที่นางว่าเป็นบุรุษองอาจที่ใบหน้าหล่อเหลา สง่าผ่าเผย ไม่มีจุดให้ตำหนิ เพียงแต่บุคลิกของเขาทำให้ผู้คนยากทำความเข้าใจอยู่บ้าง มองไปเหมือนภูผาเงียบสงัด ยิ่งใหญ่ราวกับเขาสูงแผนดินใหญ่ ทั้งคล้ายคมกล้าคุกคามคนเหมือนกับกระบี่ออกจากฝัก
บุรุษวัยกลางคนที่คล้ายกับขุนเขา มองจากรูปลักษณ์ภายนอก ไม่อาจตัดสินอายุ เหมือนคนอายุสี่สิบกว่า หนักแน่นสัตย์ซื่อ และเหมือนมีอายุยี่สิบต้นๆ องอาจเปิดเผย น่าเกรงขามกระฉับกระเฉง
แต่ว่าถ้ามีจอมยุทธ์ที่เคยอยู่บนโลกแปดพิภพเห็นรูปร่างหน้าตาของบุรุษผู้นี้ จะต้องจำได้อย่างแน่นอน
ถังหย่งฮ่าว
อัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในหมู่คนรุ่นหนุ่มสาวของสำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์บนโลกแปดพิภพ ภายหลังมาถึงโลกซ้อนโลก เป็นเพราะได้รับกระดูกหงส์อมตะมา สุดท้ายประมุขอาคเนย์เฉาเจี๋ยบนโลกซ้อนโลกรับเข้าสำนัก กลายเป็นศิษย์ในสำนักของเขา
กาลเวลายาวนานเคลื่อนคล้อย ปัจจุบันผ่านไปหลายสิบปีแล้ว
สตรีอาภรณ์ขาวที่อยู่ตรงหน้าเขา ย่อมเป็นเมิ่งหวานที่เคยเป็นศิษย์สำนักสุริยันศักดิ์สิทธิ์บนโลกแปดพิภพเหมือนกัน
เมิ่งหวานเป็นบุตรีคนรองของจักรพรรดิแพรงามฟู่อวิ๋นฉือแห่งโลกซ้อนโลก พลัดพรากกันตั้งแต่เป็นทารก ภายหลังได้ทำความรู้จักกันบนโลกซ้อนโลก
แต่ถึงแม้บิดาและบุตรีได้พบกันแล้ว นางก็ไม่ได้เปลี่ยนเป็นแซ่ฟู่ ยังคงใช้ชื่อว่าเมิ่งหวาน ฟู่อวิ๋นฉือก็ไม่ได้ว่าอะไร ยังคงรักใคร่เอ็นดู วันนี้ผู้คนล้วนทราบถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูก
ถังหย่งฮ่าวจึงยังเรียกนางว่า ‘ศิษย์น้องเมิ่ง’
“ถ้าหากเจ้าไม่ต้องพักผ่อน พวกเราก็ไปยังเขาโถงทองกันเลยเถอะ” ถังหย่งฮ่าวว่า
“ย่อมออกเดินทางทันที” เมิ่งหวานตอบ “ถ้าไม่ใช่รอผู้น้องร่วมทาง ศิษย์พี่ถังท่านจะต้องไปเขาโถงทองแต่แรกแล้ว อาจารย์ท่านผลักเปิดประตูเซียน เป็นเรื่องน่ายินดีขนาดไหน”
ถังหย่งฮ่าวพยักหน้า “ถูกต้อง”
ในอดีตเยี่ยนจ้าวเกอบิดเปลี่ยนเอกภพ ย้ายโลกซ้อนโลกมากกว่าครึ่งเข้าไปในตำหนักโอสถ ออกจากจักรวาลสำนักเต๋า
ตอนนั้นเขตสุราลัยบูรพา เขตตะวันอาคเนย์ เขตสารทอิสาน เขตเพลิงทักษิณ เขตฟ้าแดงหรดี แม้แต่ส่วนหนึ่งของเขตมหานภากลาง ล้วนหลุดจากโลกซ้อนโลก
ผ่านไปยี่สิบปี มรกตท่องฟ้าเข้าไปในตำหนักโอสถ เยี่ยนจ้าวเกอเลื่อนเป็นเซียน แสดงวีรกรรมบุกเบิกโลก เปลี่ยนตำหนักโอสถเป็นจักรวาลฟ้าฟื้น ทั้งเปลี่ยนอาณาเขตที่หลุดจากโลกซ้อนโลกในครั้งนั้นเป็นฟ้าเหนือฟ้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี