ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1563
ขณะที่เฟิงอวิ๋นเซิงขึ้นสู่ชั้นมหาชาล ในความว่างเปล่า สูงไกลไร้สิ้นสุด เหมือนกับแต่ละสถานที่ในโลกปรากฏระฆังสำริดใบหนึ่ง
ก่อนที่เสียงระฆังอันไพเราะจะดังขึ้น คันฉ่องอันดำสนิทใบหนึ่งพลันปรากฏขึ้น
แสงกระจกสีขาวบริสุทธิ์ผนึกตัวบนคันฉ่องดำสนิท สาดส่องใส่ระฆังสำริด
ระฆังสั่นไหวเบาๆ เสียงดังขึ้น กระแทกแสงกระจกขาวบริสุทธิ์ออกไป
ขณะเดียวกัน บัวเขียวดอกหนึ่งก็โผล่ขึ้นขึ้น
บัวเขียวไม่ได้ต่อสู้กับระฆังโบราณเหมือนตอนที่เยี่ยนจ้าวเกออาละวาดบนโถงเซียน แต่สู้กับคันฉ่องสีดำสนิทนั้นเช่นกัน
กระจกสีดำใช้หนึ่งสู้สอง ยากจะแสดงพลังออกมา ถอยหายไปด้านหลัง
แต่ว่าพอถูกคันฉ่องสีดำนี้ขวาง การเคลื่อนตัวไปด้านหน้าของบัวเขียวกับระฆังสำริดก็หยุดนิ่งลง
ณ ขณะนี้ในความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดนอกเขตแดน สถานการณ์รบกลับตาลปัตรโดยสิ้นเชิง
จักรวาลสั่นสะเทือน ประกายดาบไร้รูปร่างลอยออกมาจากในหุบเหวลึกโกลาหลที่เกิดจากเฟิงอวิ๋นเซิง
ประกายดาบกระจายไปทั่ว ทุกอย่างเหมือนถูกเติมเครื่องหมายจบประโยค มุ่งสู่ความว่างเปล่า ไม่เปลี่ยนแปลงถือกำเนิด คล้ายกับหยุดอยู่ในสภาพว่างเปล่า ณ ตอนนี้ชั่วนิรันดร์
ประกายดาบอันน่ากลัวไม่สนใจอินเจียวที่อยู่ตรงหน้า ฟันใส่ปีศาจลมเหลือง!
ปีศาจลมเหลืองสีหน้าเคร่งขรึม มองทิศตะวันออกเฉียงใต้พลางอ้าปากสามปาก ก่อนจะเป่าลมออกไปหอบหนึ่ง
จักรวาลพลันครอบคลุมอยู่ใต้เม็ดทรายผืนหนึ่ง ลมสมาธิอันรุนแรงมืดฟ้ามัวดิน จักรวาลไร้แสง
แต่ว่าประกายดาบที่ลอยออกมาจากความโกลาหลกลุ่มนั้นกลับผ่าลมสมาธิออกด้วยสภาวะผ่าไม้ไผ่
พอสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงด้านใน ปีศาจลมเหลืองตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม ด่าทอในใจ
เหมือนกับที่หมอกเหลืองแสงทองที่จ้าวปีศาจร้อยตาพ่นออกมาจากใต้สีข้างเป็นรากฐานของเขา ลมสมาธิก็เป็นไม้ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของปีศาจลมเหลืองเช่น ยามสู้กับคน มีความสามารถเหนือกว่าทุกสิ่งที่เขาร่ำเรียน
แต่ว่าประกายดาบของเฟิงอวิ๋นเซิงที่อยู่ตรงหน้า ยังเป็นอวิชชาและเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าความสามารถของเขาและจ้าวปีศาจร้อยตาเสียอีก!
ประกายดาบนั้นฟันลง ไม่เพียงผ่าลมสมาธิออก ปีศาจลมเหลืองรู้สึกว่าผลจากความสามารถของตัวเองถูกลดพลังและแหลกสลายในด้านหลักการพื้นฐาน ถูกประกายดาบทำลายทิ้งโดยสมบูรณ์!
จิตดาบของเฟิงอวิ๋นเซิงในตอนนี้ ชั่วร้ายและแข็งแกร่งกว่าตอนที่สู้กับจ้าวปีศาจร้อยตาขณะอยู่ในระดับเซียนกำเนิดสุญญตา!
คมดาบอันน่ากลัวที่ทำลายวิถีบดขยี้มรรคา ส่งทุกอย่างสู่ความตาย และยุติทุกสิ่งโจมตีอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเวลาที่ผ่านไป ถึงกับกำลังทำลายลมสมาธิของปีศาจลมเหลืองทิ้งไป
หากสงครามนี้ดำเนินต่อไป แม้เขาจะรอดจากประกายดาบ ลมสมาธิก็จะถูกทำลายทิ้ง ภายหลังมิอาจใช้ได้อีก
นั่นเป็นมหามรรคาฟ้าดินที่ตนหลอมรวม ถูกสะบั้นการเชื่อมต่อทิ้งจากรากฐาน!
แต่ถ้าหากไม่ใช้ลมสมาธิ ก็เกรงว่ายากจะต้านทานความเหี้ยมหาญของเฟิงอวิ๋นเซิง หากดาบหนึ่งฟันมา จะฟันสามง่ามหักทันที!
ประกายดาบครอบคลุม ความพิสดารอันเป็นเอกลักษณ์ระดับมหาชาลมากมายเหมือนกับไม่คงอยู่อีก
เหวลึกโกลาหลสูญ
หุบเหวแห่งมหาชาล หุบเหวแห่งมหามรรคา เมื่อเข้าสู่หุบเหวลึกนี้ มหาชาลไม่คงอยู่ ไร้อิสระในทุกมิติเวลา!
เงาร่างของเฟิงอวิ๋นเซิงปรากฏขึ้น ในเหวลึกโกลาหล ยังคงเป็นอาภรณ์ขาว มัดหางม้าไว้ด้านหลัง ใบหน้ากระจ่างงดงาม สองตาเป็นประกายสีดำ
ปีศาจลมเหลืองถูกนางกดดันจนต้านซ้ายโหว่วขวา ลมสมาธิมิอาจแสดงความสามารถได้อีก
เวลานี้กายทองมหาเทวะสามร่างเงยหน้ากู่ร้อง
วานรปีศาจตนหนึ่งในนี้พ่นปราณพิสุทธิ์สายหนึ่งงออกมา มันแยกหนึ่งเป็นสามกลางอากาศ แล้วตกลงใส่ตัวเองและวานรปีศาจสองตนที่เหลือ
ผู้กลุ้มรุมอย่างพวกอินทรเกตุธวัชราชาพุทธะ เซียนหัวมังกร สีหน้าเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
จากนั้นเห็นแสงทองทั่วฟ้าครอบคลุมกายทองมหาเทวะ ในเสียงคำรามสั่นสะเทือนแก้วหู ปราณปีศาจไร้สิ้นสุดพุ่งสู่ท้องนภา การดำรงอยู่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าเฟิงอวิ๋นเซิงในตอนนี้มาถึงอย่างเหี้ยมหาญ
อินทรเกตุธวัชราชาพุทธะไม่ลังเลแม้แต่น้อย พาอินเจียวหนีไปทันที เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งหลบได้เร็ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี