ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 160

สายธนูรั้งอยู่บนต้นคอจอมยุทธ์วัยกลางคนจนโลหิตซึมออกมา เทียบกับความเจ็บปวดรวดร้าวแล้ว ความคมที่เพิ่มขึ้น รวมถึงแรงกดดันที่ความตายใกล้เข้ามาเบื้องหน้า ยิ่งทำให้เขาสิ้นหวังขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆ หลิวเซิ่งเฟิงก็หยุดชะงัก ไม่ลงมือต่อ เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เยี่ยนจ้าวเกอและจางเหยา เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ว่าจะมองเช่นไรก็แฝงไปด้วยความบ้าคลั่งและกระหายเลือดอย่างเต็มเปี่ยม

สีหน้าของจางเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ศิษย์พี่หลิวแห่งเขาไร้พรมแดนสินะ ไม่ทราบว่าผู้มากอาวุโสท่านนี้ล่วงเกินท่านอย่างไรหรือ”

จอมยุทธ์วัยกลางคนผู้นั้นไม่ได้กอปรด้วยการคุกคามแล้วอย่างเห็นได้ชัด ทว่าหลิวเซิ่งเฟิงกลับยังจะต้องการสังหารคน

อย่างไรเสียที่แห่งนี้ก็เป็นท้องถิ่นของหอคลื่นโหม อีกทั้งยังไม่เหมือนกับสถานที่อื่นๆ ทั่วทั้งทะเลสาบก็เป็นชัยภูมิอันเป็นสิริมงคลที่หอคลื่นโหมครอบครองอยู่

จอมยุทธ์วัยกลางคนผู้นั้นได้รับอนุญาตจากหอคลื่นโหมแล้วเช่นกัน เมื่อครู่จึงสามารถเข้ามาภายในได้ ตอนนี้ไม่เพียงแต่บาดเจ็บสาหัสเจียนตาย ยังอาจประสบกับคนสังหารโหดอีกด้วย แน่นอนว่าจางเหยาไม่สามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้

ถึงแม้ว่าพลังฝึกปรือจะห่างชั้นกันราวฟ้ากับดิน กระนั้นจางเหยาที่ได้รับการอบรมสั่งสอนจากหอคลื่นโหมตั้งแต่อ่อนเยาว์ก็ไม่ได้สูญสติ เสียกระบวนแต่อย่างใด

ทว่าคำพูดประโยคแรกของหลิวเซิ่งเฟิงทำให้นางงุนงงนัก “เขาไม่ได้ล่วงเกินข้า เป็นข้าที่รู้สึกขัดหูขัดตา จึงหาเรื่องเพลิดเพลินเจริญใจง่ายๆ ให้ตัวเองสักหน่อย”

เยี่ยนจ้าวเกอได้ยินดังนั้น ดวงตาก็พลันหรี่เป็นเส้นตรงเล็กน้อยครู่หนึ่ง ประเมินหลิวเซิ่งเฟิงศีรษะจรดปลายเท้าใหม่อีกครั้ง

จางเหยาได้สติกลับคืน “ศิษย์พี่หลิว ท่านนี่…”

หลิวเซิ่งเฟิงยิ้ม “เป็นอย่างไร แปลกประหลาดยิ่งใช่หรือไม่ ดูเหมือนว่าศิษย์น้องหอคลื่นโหมท่านนี้คงยังไม่เคยเข้าใจลึกซึ้ง ว่าการข่มเหงผู้คนคือรากฐานของความสุข”

“เหตุใดถึงได้…” จางเหยากล่าวพลางมุ่นคิ้ว

“ในเมื่อเจ้าจำได้ว่าข้าคือใคร เช่นนั้นก็คงจะเคยได้ยินคำร่ำลือของข้ามาบ้างสินะ ข้าจำต้องแก้ตัวให้ตนเอง ณ ที่แห่งนี้สักหน่อย” หลิวเซิ่งเฟิงพูดพร้อมรอยยิ้มอีก “นั่นก็คือ ข่าวลือไม่ได้คุยโวแต่อย่างใด กลับตรงข้ามเสียอีก จริงๆ แล้วข่าวลือเก็บงำความลับไว้มากยิ่ง”

หลิวเซิ่งเฟิงพูดอย่างเชื่องช้าว่า “ข้าน่ะ เมื่อเทียบกับคู่ต่อสู้ที่รบชนะระดับชั้นเดียวกัน หรือยอดฝีมือที่อาศัยความโอนอ่อนเอาชนะความแข็งแกร่งแล้ว ข้าชอบสังหารผู้ที่อ่อนด้อยกว่าข้ามากกว่า เพราะว่าประหยัดเวลา ประหยัดแรง ไม่ต้องกังวล ทั้งยังเพลิดเพลินความอภิรมย์ในการสังหารอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ได้อีกด้วย”

“เอาชนะคู่ต่อสู้ในระดับขั้นเดียวกัน มีชัยหรือสังหารอีกฝ่ายได้ก็ไม่เลวเช่นกัน และหากต้องการทรมานอย่างช้าๆ หลังจากจับเป็นได้แล้ว ก็เป็นไปได้ที่จะนำชีวิตของตนเองมาล้อเล่น ดังนั้นจำต้องลงแรงอย่างเต็มกำลัง เช่นนั้นก็จะไม่ได้รับรู้ถึงความสนุกมากมายนัก”

เขามองจางเหยาอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นค่อยก้มหน้าลง สายตาตกไปอยู่บนร่างจอมยุทธ์วัยกลางคนที่เขาใช้สายธนูรัดคอเอาไว้ “เมื่อครู่เจ้าไม่ใช่เอ่ยถามหรือ ว่าเขาล่วงเกินข้าตรงไหน เขาทำผิดอย่างแน่นอน ความผิดนั้นก็คืออ่อนด้อยกว่าข้า”

จางเหยาเบิกตาโพลงมองดูหลิวเซิ่งเฟิง อีกฝ่ายทำท่าทางราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น “ผู้คนทั่วหล้ามักคิดว่าการอาศัยความแข็งแกร่งข่มเหงผู้อ่อนแอเป็นสิ่งเลวทราม แต่จริงๆ แล้วผู้ใดไม่กระทำเช่นนี้บ้างเล่า ก็เหมือนศิษย์น้องหญิงเช่นเจ้า หากเจ้าอยู่กับคนผู้นี้ลำพัง อีกฝ่ายยังต้องปฏิบัติต่อเจ้าตามกฎมารยาท เพราะเจ้าเป็นคนของหอคลื่นโหม ฐานะใหญ่โตกว่าเขามากโข”

“ดังนั้นต่อให้เขาเป็นปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาระยะต้น ส่วนเจ้าอยู่ในขั้นจิตราชั้นในระยะกลางไม่เกินไปกว่านั้น แต่เขาเผชิญหน้าต่อเจ้า กลับต้องค้อมศีรษะ หากไม่จำเป็นก็จะไม่ยินยอมล่วงเกินเจ้า”

หลิวเซิ่งเฟิงยิ้มแยกเขี้ยว “เขาไร้พรมแดนอันเป็นฐานะเดิมของข้า หอคลื่นโหมอันเป็นฐานะเดิมของเจ้า ทั้งยังมีเขากว่างเฉิงอันเป็นฐานะเดิมของศิษย์น้องเยี่ยน เยี่ยนจ้าวเกอผู้นี้อีก”

“หกดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งใหญ่อยู่เหนือทั้งมวล มีเรื่องดีๆ อันใด สิทธิพิเศษล้วนเป็นของพวกเรา ของวิเศษที่ดีที่สุดก็ล้วนเป็นของพวกเราเช่นกัน อย่างมากก็แค่ระหว่างหกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เกิดการช่วงชิงซึ่งกันและกัน แต่จะไม่มีเรื่องอันใดจากกลุ่มขุมกำลังระดับหนึ่งหรือสองเด็ดขาด”

“ยกตัวอย่างเช่นมงกุฎจันทรา บัดนี้มีสตรีแห่งจันทราผู้หนึ่งที่ไม่มีพรรคไม่มีสำนักออกมา ทั้งยังครองอันดับหนึ่งในการทดสอบแห่งจันทรา เจ้าคิดหรือว่านางสามารถนำเอามงกุฎจันทราไปแต่เพียงผู้เดียวได้หรือ”

เขาเอ่ยวาจาอย่างไม่ใส่ใจนักว่า “นี่ไหนเลยจะไม่ใช่การอาศัยความแข็งแกร่งข่มเหงผู้อ่อนแอกัน พวกขุมกำลังระดับหนึ่งและสองเหล่านั้นไม่พอใจพวกเรา กล่าวว่าอิทธิพลระดับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราเผด็จการจนเกินไป จัดอันดับตำหนิพวกเราลับหลัง นั่นเพราะพวกเขาปรารถนาจะเหมือนพวกเรา แต่กลับไม่สามารถบรรลุได้ก็เท่านั้น”