ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 159

เขากว่างเฉิงยิ่งใหญ่ เลี้ยงเจ้าตัวโตนี้ตัวเดียวคงไม่ใช่ปัญหา อีกทั้งเยี่ยนจ้าวเกอก็ยังได้รับอำนาจสิทธิพิเศษจัดสรรทรัพยากรอีกต่างหาก

สำหรับตัวเยี่ยนจ้าวเกอเองแล้ว เขายินดีที่จะเป็นเศรษฐีใหม่มือเติบอวดร่ำอวดรวยเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ชายหนุ่มนึกได้ถึงส่วนประกอบชนิดหนึ่ง ซึ่งหลังผ่านการหลอมด้วยวิธีการพิเศษแล้ว ก็จะสามารถใช้เป็นอาหารของหมีสยงเมาตัวนี้ได้

อีกทั้งปริมาณการผลิตส่วนประกอบชนิดนี้ค่อนข้างสูง ทว่ามีราคาต่ำ ประสิทธิผลยังดีกว่าโลหะคุณภาพและศิลาแร่ทั่วไปอีกด้วย เป็นต้นแบบของของดีราคาถูกโดยสิ้นเชิง

ส่วนชื่อของมัน เยี่ยนจ้าวเกอเตรียมไว้สองตัวเลือกด้วยเจตนาร้ายให้ขบขันยิ่ง ชื่อคือพ่านพ่าน (คาดหวัง) อีกชื่อคือว่าพ่างหู่ (เสืออ้วน)

ส่วนแผนการหลังจากนั้นที่เยี่ยนจ้าวเอกคิดไว้ ก็คือตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงตัวถัดไปว่าเสี่ยวฝู (เด็กหนุ่ม) และตัวถัดถัดไปเรียกว่าต้าสยง (วีรบุรุษ)…

เหล่านี้ล้วนเป็นงานอดิเรกที่ไม่ดีนักเนื่องด้วยความเบื่อหน่ายของเยี่ยนจ้าวเกอ ทว่ากลับไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวต่อคนนอก

“จิ๊ สองชื่อนี้ ใช้ชื่อไหนดีนะ นี่เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเสียจริง” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มตาหยีมองดูหมีสยงเมายักษ์ตรงหน้า

ปี่เซียะภูเขาที่เฉลียวฉลาดอย่างยิ่งยวด ร่างกายอันใหญ่ยักษ์สั่นระริกเบาๆ ครู่หนึ่ง รู้สึกได้ถึงท่าไม่ดีอยู่บ้างโดยสัญชาตญาณ

เยี่ยนจ้าวเกอหัวเราะร่วนพลางตบหัวใหญ่โตของมันเบาๆ แล้วจึงช้อนตาสายขึ้นมองไปยังที่ที่ไกลออกไป

พวกเขายังคงปักหลักอยู่บนเกาะน้อยนั่น เนื้อที่ของที่แห่งนี้มีจำกัด ต้องการจะหาคนอื่นไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด

ชายหนุ่มยังไม่ได้ก้าวเท้าออกไป สายตากวาดส่องก็เห็นว่าไกลออกไปมีเงาร่างสวมอาภรณ์สีเขียว กำลังเดินมาทางด้านตนเอง

ผู้มาเยือน กลับเป็นศิษย์หญิงเยาว์วัยของหอคลื่นโหมผู้นั้น จางเหยา

เด็กสาวใบหน้ากลมมองเห็นเยี่ยนจ้าวเกอและหมีสยงเมายักษ์ข้างกายเขา ที่แม้ว่าจะใหญ่โต แต่ปรากฏความน่ารักโอนอ่อนผ่อนตาม จึงพลันวางใจขึ้นมาทันที

“ศิษย์พี่เยี่ยนปราบปี่เซียะภูเขาตัวนี้แล้วหรือ” จางเหยาเดินเข้าใกล้ด้วยความสงสัยใคร่รู้

หมีสยงเมายักษ์ตัวนั้นพลิกตัวบนพื้นด้วยความเหนื่อยหน่าย อ้วนท้วนน่าเอ็นดู ทำให้จางเหยาเกิดความรู้สึกดีอย่างมาก

เยี่ยนจ้าวเกอเห็นดังนั้น จึงปริปากกล่าว “แท้จริงแล้วเจ้าอายุยังน้อย คงไร้แรงต้านทานต่อสิ่งน่ารักเช่นนี้อย่างสิ้นเชิง”

จางเหยาเอ่ยถามด้วยความระมัดระวังว่า “ศิษย์พี่เยี่ยน ข้าลูบมันได้หรือไม่เจ้าคะ”

เขาหันศีรษะกลับไปมองเจ้าตัวใหญ่ที่อยู่ข้างกายตนเอง เห็นท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของมัน ไม่ได้ต่อต้านขัดขืนแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า “ได้”

เด็กสาวร้องดีอกดีใจโดยพลัน รุดขึ้นมาด้านหน้า

นางเร่งรีบเข้าใกล้หมีสยงเมายักษ์ตัวนั้น ขณะเดียวกัยเยี่ยนจ้าวเกอก็ถามว่า “คนที่ยิงธนูผู้นั้น ไม่ใช่จอมยุทธ์สำนักเจ้ากระมัง”

จางเหยาตื่นตัว กล่าวตอบ “ทำให้ศิษย์พี่เยี่ยนขบขันเสียแล้ว คนผู้นั้นไม่ใช่จอมยุทธ์สำนักข้าแต่อย่างใด น่าจะเป็นจอมยุทธ์เกาะฉู่แห่งบึงพิภพที่ทะเลสาบปิดนภาตั้งอยู่ แม้ข้าจะไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่การที่สามารถเข้าสู่ค่ายกลปิดนภาได้ ก็น่าจะมีฐานะเดิมเป็นขุมกำลังระดับหนึ่งหรือสองที่ใกล้ชิดกับสำนักข้า หรือไม่ก็จอมยุทธ์เดินทางลำพัง เขาน่าจะเพียงแค่ต้องการจับเจ้าปี่เซียะภูเขาตัวนี้เท่านั้น ไม่พบเห็นพวกเรา และก็คงไม่ได้มีเจตนาเช่นกัน”

ถึงจะยังเยาว์วัย พลังฝึกปรือก็ยังอยู่ในขั้นจิตราชั้นใน ทว่าสาวน้อยใบหน้ากลมผู้นี้กลับเป็นศิษย์สืบทอดหลักแห่งหอคลื่นโหมผู้ซึ่งซื่อตรงยิ่ง และแม้ว่าพลังฝึกปรือจะยังไม่เทียบเท่า แต่ก็ได้รับการปฏิบัติเดียวกับเซี่ยโยวฉานและหร่วนผิง

เยี่ยนจ้าวเกอมองออกว่าความรู้สะสมจากประสบการณ์ชีวิตของจางเหยา ก็จัดอยู่ในประเภทที่ค่อนข้างผิวเผินเช่นกัน

ถึงกระนั้นศิษย์สืบทอดที่มีพลังความสามารถบรรลุเป็นระดับศักดิ์สิทธิ์ได้ ศักยภาพ พรสวรรค์ วรยุทธ์ และพลังความสามารถย่อมไม่ต้องสงสัยโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าจะไม่เคยเห็นจางเหยาลงมือมาก่อน ทว่าตลอดการร่วมเดินทางนี้ เยี่ยนจ้าวเกอเห็นเคล็ดวิชาตัวเบาและการกำหนดลมหายใจขับพิษของนางแล้ว ขอเพียงแค่ประสบการณ์การต่อสู้จริงไม่ขาดแคลน ก็ไม่น่าจะอ่อนด้อยไปกว่าโหวเสียง ศิษย์เขาไร้พรมแดนที่เคยพบกันที่เขานิมิตเมฆเมื่อก่อนหน้านี้

เยี่ยนจ้าวเกอฟังจางเหยากล่าวจบ ก็ยิ้มพลางส่ายศีรษะ “อืม ข้ารู้ดี ยิ่งไปกว่านั้น แม้รู้ว่าพวกเราอยู่ที่แห่งนั้นก็ไม่เป็นไร เจ้านี่…เอ่อ เจ้าปี่เซียะภูเขาตัวนี้ หากหอคลื่นโหมของเจ้าเองไม่รับไว้ เช่นนั้นก็อนุมานได้ว่าเป็นสัตว์ไร้เจ้าของ”

“สัตว์ไร้เจ้าของ ผู้ได้สามารถรับเอาไปได้ อาศัยความสามารถแต่ละบุคคล หากแต่เขาพุ่งเป้ารุกโจมตีข้าละก็ เช่นนั้นข้าก็จะมิยั้งมือไว้ไมตรีเช่นกัน”

จางเหยายิ้มน้อยๆ “เขาไม่อาจโจมตีเทียมศิษย์พี่เยี่ยนได้หรอกเจ้าค่ะ”