ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1716
การแสดงออกในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเข้าร่วมการช่วงชิงธงเหลืองโบ่วกี้ ทำให้มารเงาไม่ห่วงว่าจะมีมหาเทวะเสมอฟ้าโผล่มา
มารเงาสำนึกตัว ละวางมาดของตัวเองจนต่ำที่สุด และให้ความสำคัญกับเยี่ยนจ้าวเกอเท่าที่จะทำได้
มันวางแผน อาศัยเปลี่ยนเงาเป็นจริงแปลงเป็นเยี่ยนจ้าวเกอ จากนั้นอาศัยพลังที่แทบเหมือนกัน ทำศึกผลาญพลังกับอีกฝ่าย
สิ่งที่ผลาญทิ้งมิใช่ความอดทน แต่ดูว่าใครจะสู้ได้อึดกว่า!
ถึงมันจะเลียนแบบเยี่ยนจ้าวเกอในระดับสุญญตา ลดคุณสมบัติพิเศษจำนวนมากของตัวเองสู่ระดับสุญญตา แต่อย่างไรยังคงมีฐานร่างมหาชาลไม่เสื่อมสลายหลุดพ้นซึ่งทุกสิ่ง
หากใช้บาดเจ็บแลกบาดเจ็บ ปะทะกันไม่หยุดต่อไป ไม่อาจมีเซียนกำเนิดสุญญตาที่บดขยี้มันถึงที่สุดได้
เยี่ยนจ้าวเกอมีพลังน่าทึ่ง การป้องกันแข็งแกร่ง ถึงขั้นที่ยอดฝีมือชั้นมหาชาลจำนวนมากทำอะไรเขาไม่ได้
แต่การโจมตีของตัวเองเองเล่า?
มารเงาวางแผนใชการโจมตีคืนสนอง เพื่อล้มเยี่ยนจ้าวเกอ
มันไม่หวังจู่โจมสังหารเยี่ยนจ้าวเกอ เพียงหวังว่าจะจบการต่อสู้ได้ในระยะเวลาที่สั้นยิ่ง ช่วงชิงธงวิเศษบัวเขียวที่แปดเปื้อนน้ำทะเลหุบเหวทะเลมารนพยมโลกในมือเยี่ยนจ้าวเกอ
ถ้าหากมีผลประโยชน์มากกว่านั้น นับว่าเป็นความยินดีเหนือความคาดหมาย
กล่าวจากอีกมุมหนึ่ง ต่อให้ไม่สำเร็จ มารเงาสำนึกตัวว่าสามารถถอยได้อย่างปลอดภัย
เยี่ยนจ้าวเกอแม้มีพลังน่าทึ่งมากกว่านี้ สามารถเอาชนะเทพมารผู้โชกโชน หนึ่งในมารโบราณไม่กี่ตนแรกสุดของฟ้าดินตนนี้ แต่เขาจะชนะตัวเขาเองได้ง่ายดายปานนั้นหรือ?
ทว่าหลังจากได้สู้กันจริงๆ มารเงาจึงได้พบว่า ตนเองผิดพลาดอย่างเหลือเชื่อ
ตอนนี้ขณะมองร่างของเยี่ยนจ้าวเกอ มองดูภาพสามคัมภีร์ก่อนกำเนิดกับหกคัมภีร์หลังกำเนิดแรกเริ่มรวมกันเป็นหนึ่งอย่างรางเลือน วิชาเต๋ากลับสู่กำเนิดคืนเป็นหนึ่ง ร่างกายที่เหมือนกับเงาสลัวของมารเงาสั่นไหวน้อยๆ อย่างมิอาจควบคุม
มันจับจ้องศีรษะของเยี่ยนจ้าวเกอเขม็ง
ณ ที่แห่งนั้น เหมือนกับมีเมฆมงคลที่ยากบรรยายกลุ่มหนึ่งดำรงอยู่ ขมุกขมัวและสับสนวุ่นวาย
ละหม้ายคล้ายเมฆแปลงกำเนิดของเยี่ยนตี๋ แต่ก็ไม่เหมือน
เมฆมงคลโกลาหลนี้เดี๋ยวหายเดี๋ยวโผล่ ครู่หนึ่งมีรูปร่าง ครู่หนึ่งพร่ามัว ครู่หนึ่งหายไป
ตอนที่เมฆมงคลมีโครงสร้างชัดเจน หรือว่าหายไปโดยสิ้นเชิง มารเงาความจริงไม่สนใจ
แต่ว่าเมฆมงคลนี้ขมุกขมัวเลอะเลือน เหมือนลวงเหมือนจริง คล้ายไร้ขอบเขตไร้สิ้นสุด ทั้งเหมือนกับยุบตัวเป็นจุดจุดหนึ่งที่ยากบรรยายยากพรรณนา สายตาของมารเงาแหลมคมกว่าเดิมในทันใด
‘ยังปรับได้ไม่มั่นคงดี เป็นแค่ต้นแบบ แต่ว่า…’ มารเงาสูดหายใจลึก ร่างถอยหลบไปด้านหลัง หลีกเลี่ยงการปะทะกับเยี่ยนจ้าวเกอ หนึ่งในสิบสองเทพมารสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ ถูกเซียนกำเนิดสุญญตาคนหนึ่งไล่ตามจนต้องเตลิดหนีไปรอบๆ
‘แต่ว่า มีเงาของไร้ขอบเขตหยกพิสุทธิ์แล้ว!’ มารเงาสีหน้าไม่น่าดู ‘เก้าคัมภีร์รวบรวมครบ ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน หรือว่านี่จะย้อนไร้ประมาณคืนมาได้ เห็นถึงบรรพกำเนิดแล้ว?’
ทุกคนล้วนทราบว่า เก้าคัมภีร์หลังกำเนิดในคัมภีร์นภาแรกเริ่มรวบรวมครบ ไม่มีทางอนุมานย้อนกลับเพื่อให้ได้คัมภีร์นภาไร้ขอบเขต ปฐมแห่งคัมภีร์นภาแรกเริ่ม
แต่ว่าคัมภีร์นภาเก้าม้วนที่เหลือ ล้วนถือกำเนิดจากคัมภีร์นภาไร้ขอบเขต รองรับสายเดียวกัน
ก่อนหน้าเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่เคยมีคนที่ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันแล้วบรรลุถึงขอบเขตชั้นสูงแบบนี้มาก่อน
สามพิสุทธิ์รวมเป็นหนึ่ง เชื่อมโยงกันและกัน ถึงแม้จะแยกประเภท แต่ว่าเยี่ยนจ้าวเกอผู้ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน อาจเป็นคนที่ศึกษาการเชื่อมโยงระหว่างวรยุทธสามพิสุทธิ์อย่างล้ำลึกที่สุดบนโลกใบนี้นอกจากเหล่าจวิน
ถึงเขาจะไม่ได้ฝึกฝนคัมภีร์โกลาหลสูญ แต่เคยอ่านเนื้อหามาก่อน ทั้งแตกฉานในหมัดแปลงกำเนิดแห่งเอกพิสุทธิ์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี