ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1715
สวมอาภรณ์ขาว คลุมเสื้อคลุมสีน้ำเงินด้านนอก ขอบเสื้อคลุมขลิบขอบดำ ผมถึงแม้ว่าหวีมัดไว้ ตัดแต่งเรียบร้อย แต่ก็ยังสั้นกว่าคนทั่วไปไม่น้อย
องคาพยพหล่อเหลา ท่วงท่าสง่างาม มุมปากแฝงรอยยิ้มที่เหมือนมีเหมือนไม่มีหลายส่วน
“ธงวิเศษบัวเขียวเมื่อครู่จะมากจะน้อยสมควรแปดเปื้อนน้ำจากหุบเหวทะเลมารนพยมโลกแล้ว ก่อนจะชำระล้างอีกครั้ง น่าจะใช้ไม่ได้กระมัง?” อีกฝ่ายเอ่ย แม้แต่เสียงก็ยังเหมือนตัวเยี่ยนจ้าวเกอไม่ผิดเพี้ยน
เยี่ยนจ้าวเกอตอนนี้มองคนตรงหน้าตัวเอง เหมือนกำลังส่องกระจก
“เปลี่ยนเงาเป็นจริง” เขาอดหัวเราะฮ่าๆ ไม่ได้ “เผชิญกับเซียนกำเนิดสุญญตาคนเดียวเช่นข้า ระดับมหาชาลยิ่งใหญ่อย่างท่าน ไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนี้กระมัง?”
‘เยี่ยนจ้าวเกอ’ ที่อยู่ตรงข้ามเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “วาจาของเทวกษัตริย์น้อยยังพูดกับอินทรเกตุธวัชราชาพุทธะและนันทิเกศวรติ้งกวงเถอะ ข้าไม่มีทางปฏิบัติต่อท่านเหมือนเซียนกำเนิดสุญญตาทั่วไป”
“นั่นน่าเสียดายไปแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่อย่างไม่นำพา “ข้าความจริงสนใจยิ่งว่าท่านนอกจากเปลี่ยนเงาเป็นจริงแล้ว ยังมีความสามารถอื่นอีกหรือไม่? ถึงอย่างไรก็ไม่เคยเห็นท่านใช้มาก่อน”
“เทวกษัตริย์น้อยมาเป็นพวกเดียวกันกับนพยมโลก เรื่องราวมากมายย่อมทราบแล้ว” มารเงาตอบด้วยรอยยิ้ม
“นั่นยุ่งยากไปแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอทางหนึ่งพูด ทางหนึ่งยกเท้าก้าวเดินในความว่างเปล่า เหยียบย่างเข้าหามารเงา “ข้าชินกับการใช้วิธีนี้สอบถามคนมากกว่า”
ระหว่างขึ้นหน้า ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาชูสูงพร้อมกับการสืบเท้า จากนั้นก็ฟาดใส่ศีรษะมารเงาที่รูปร่างเหมือนตัวเอง
ฝ่ามือหนึ่งของเยี่ยนจ้าวเกอร่วงลง ฝ่ามือปรากฏลำแสงสองสายผสมกันไม่หยุด
สองสิ่งผสมกัน บรรยายหลักการล้ำเลิศของการเปิดฟ้าดิน แบ่งหยินหยาง
ระหว่างหนึ่งกระบวนท่า เหมือนกับแฝงหลักการของสามวรยุทธ์ใหญ่อย่างคัมภีร์นภาหยินหยางสายหยกพิสุทธิ์ ฝ่ามือหยินหยางขั้วกำเนิดสายเอกพิสุทธิ์ ยังมีคัมภีร์ยุคชื่อหมิงสายเหนือพิสุทธิ์ จากนั้นก็หลอมรวมเข้าไปในรอยตราพลิกฟ้า
เพียงแต่ว่ากระแสปราณสองสายนั้น มิใช่ขาวดำ และมิใช่ขาวชาด แต่เป็นกระแสปราณหนึ่งสายมืดๆ มัวๆ ทำให้กระแสปราณสายหนึ่งสว่างไสว
วรยุทธที่ไม่เคยมีมาก่อนจากอดีตจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้เยี่ยนจ้าวเกอใช้ออกมา ทำให้มารเงาที่ประสบการณ์มากมายอุทานชมเชยในที่ลับ
‘ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ!’ จอมมารตนนี้กล่าวในใจ ‘หนำซ้ำยังไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ลงมือมั่นคงอำมหิต มิได้วู่วามผิดกับภายนอก’
เยี่ยนจ้าวเกอแม้ว่าจะออกการโจมตีด้วยตัวเอง แต่ว่าวิชาฝ่ามือท่าใหม่นี้ ขณะที่เกรี้ยวกราดยิ่งใหญ่ ยังแฝงความแยบคาย และการเปลี่ยนแปลงไร้สิ้นสุด
เหมือนกับวาดภาพบนกระดาษ สาดน้ำหมึกอย่างองอาจ แต่ว่าบนกระดาษล้วนเป็นสีขาว ขณะทำให้คนต้องขบคิด ก็มอบพื้นที่ที่เหลือให้ตัวเองเปลี่ยนแปลงต่อ
‘ถึงต่างกล่าวกันว่าสามพิสุทธิ์รวมเป็นหนึ่ง แต่หลักการวรยุทธพัฒนามาถึงวันนี้ มีความแตกต่างใหญ่หลวงยิ่ง แม้ฝึกสามพิสุทธิ์ร่วมกัน หลอมรวมได้อย่างทะลุปรุงโปร่ง ทั้งเก็บงำทั้งสั่งสม นั่นเป็นเรื่องราวยากขนาดไหน?’ มารเงามองฝ่ามือนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ พริบตาหนึ่งความคิดแวบขึ้นในห้วงสมอง ‘ยิ่งอย่าว่าแต่เหมือนอย่างนี้ ถึงกับหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง เกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่’
‘ยอด ยอดเยี่ยมจริงๆ! ทว่า…’
มารเงาแม้ถอนใจชมเชย แต่สภาวะโจมตีของเยี่ยนจ้าวเกอมาถึงศีรษะ มือไม่ช้าลงแม้แต่น้อย
มันไม่มีการเคลื่อนไหวเกินเลย ลงมือตามเยี่ยนจ้าวเกอ เหมือนกับกระจก เลียนแบบน้ำเต้า ฝ่ามือโจมตีออก
‘…ทว่าถึงแม้ยากจะเข้าใจว่าท่านทำได้อย่างไร แต่ในสายตาข้า กลับเป็นข้ามีวัตถุร่วมกันกับท่าน’
ชั่วขณะนั้น เห็นกลางฝ่ามือมารเงาถึงกับปรากฏภาพที่เหมือนหยินหยางขั้วกำเนิดผสมผสาน สองปราณหนึ่งสว่างหนึ่งมืดหมุนเวียนหลอมรวม
สภาวะที่เหมือนกับเยี่ยนจ้าวเกอ ปะทะกับฝ่ามือของเยี่ยนจ้าวเกอโดยตรง
ท่าฝ่ามือสองกระบวนท่าที่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง วินาทีนี้ปะทะกันกลางความว่างเปล่า
สภาวะที่ยิ่งใหญ่น่ากลัว แค่คลื่นหลงเหลือก็คล้ายบีบอัดความว่างเปล่าที่นี่ให้กลายเป็นหยินหยางสองลักษณ์แรกเริ่มได้ ทุกอย่างต่างถูกบดขยี้เป็นผุยผง ไม่ดำรงอยู่อีก
มารเงาเพ่งสมาธิทั้งหมด สิ่งที่สนใจความจริงมิใช่ฝ่ามือนี้ของเยี่ยนจ้าวเกอ
ในมือมันซ่อนของวิเศษแห่งวิถีมารชิ้นหนึ่ง เอาไว้ป้องกันอาวุธเซียนมหาชาลอย่างลูกตุ้มโกลาหล และกลองไต่สวรรค์ของเยี่ยนจ้าวเกอตลอดเวลา
ถึงอย่างไรนอกจากของวิเศษติดตัวที่มีความพิเศษไม่กี่ชิ้นของนาจา มันก็ยากจะทำซ้ำสิ่งของของคนอื่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี