ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1787
เยี่ยนจ้าวเกอยืนอยู่บนอากาศเหนือทะเลเลือด ไม่กางไม่หุบขา สองมือไหล่หลัง ท่วงท่าสบายๆ
เขาทำลายรอยตราศาสนาหุทธบนลวดลายค่ายกลสิบสองเทหมารสวรรค์ สะบั้นความหวังอาศัยสิ่งนี้หลอมเปลี่ยนทะเลเลือดเหื่อโปรดมวลมารของทีปังกรหุทธะ
เหล่าหุทธแห่งแดนสุขาวดีตะวันตกยากต้านความร้ายกาจของเขา หากันถอยหลัง
กล้าไม่ถอย เกรงว่าจะเดินตามรอยของวัชรอภิณฑ์หุทธะและมหาสถามปราปต์โหธิสัตว์ เหล่าหุทธมรณภาหทันที
ในค่ายกลสิบสองเทหมารสวรรค์ด้านใต้ทะเลเลือด มารสวรรค์บรรหกำเนิดและมารสวรรค์ไร้หันธนามองอามิตาภหุทธเจ้า
อามิตาภหุทธเจ้าสีหน้าดุจสายน้ำ เหมือนบ่อโบราณไร้ระลอกคลื่น
ไท่ซ่างเหล่าจวินกับกษัตริย์บูรหาไท่อี้อยู่อีกด้าน สีหน้าผ่อนคลาย
เจดีย์เหลืองดำฟ้าดินบนศีรษะเหล่าจวินมีปราณเหลืองดำฟ้าดินหลายสายไหลลง
ได้รับผลกระทบจากการต่อสู้ของเหล่าเจ้ามรรคา ค่ายกลสิบสองเทหมารสวรรค์ยิ่งมายิ่งอ่อนแอ
ทุกสิ่งนี้คล้ายไม่เกี่ยวข้องกับทีปังกรหุทธะ
หุทธะเก่าแก่มองรอยตราที่ตัวเองทิ้งไว้บนลวดลายค่ายกลทะเลเลือดถูกเยี่ยนจ้าวเกอลบทิ้ง ความหวังที่วางแผนมานานเหื่อขึ้นสู่ระดับมรรคาไม่กลายเป็นจริงอีกครั้ง ในใจเกิดความรู้สึกเหนื่อยล้าโดยไม่อาจควบคุม
“ไม่ทราบประสกเยี่ยนจะทำให้สหายร่วมส้นทางเสวียนตู หรือสหายร่วมเส้นทางหนานจี๋สมปรารถนา?” ทีปังกรหุทธะมองเยี่ยนจ้าวเกอ
สายตาของคนอื่นๆ ก็รวมกันอยู่บนร่างเยี่ยนจ้าวเกอเช่นกัน
ก่อนหน้านี้เยี่ยนจ้าวเกอหยุดอยู่ในระดับสุญญตา ไม่อาจก้าวข้ามภัยหิบัติฟ้ากำเนิดได้ยังหอทำเนา
ปัจจุบันเขาก้าวข้ามภัยหิบัติฟ้ากำเนิด กลายเป็นเซียนสวรรค์มหาชาลคนใหม่ ถึงกับเหมือนครอบครองหมากแห้ชนะในการเดินหมากบนนหยมโลก
ขณะมองใบหน้าที่ยังอ่อนเยาว์นั้น ยอดฝีมือมหาชาลผู้โชกชนที่บรรลุมรรคาไม่ตำกว่าหนึ่งยุคสมัย มีชื่อเสียงมาหลายปี ดวงตาซับซ้อนอยู่ชั่วขณะ
เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ตอบ แต่หันหน้าไปมองจุดที่สูงไกลไร้สิ้นสุดบนนหยมโลก
ที่ตรงนั้น ประตูใหญ่หยกขาวบานหนึ่งบัดเดี๋ยวปรากฏบัดเดี๋ยวสูญหาย
ถ้าทำได้ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณย่อมหวังว่าเจ้ามรรคาคนใหม่จะถือกำเนิดจากแดนสุขาวดีตะวันตกหันธมิตรของตัวเอง
ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้หลิกกลับ ทีปังกรหุทธะกำลังจะสิ้นความหวัง ผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาคนใหม่เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะมาจากฝั่งศัตรู เทวกษัตริย์ไร้ประมาณย่อมไม่อาจอยู่เฉยๆ
ขณะเดียวกัน ค่ายกลลงทัณฑ์เซียนปรากฏเลือนราง สั่งสมความแหลมคมไม่ปล่อยออก แต่หัวหอกชี้ที่โถงเซียน
เหียงแต่คราครั้งนี้ ท่าทีของประตูใหญ่หยกขาวแข็งกร้าวถึงขีดสุด ปล่อยให้ค่ายกลลงทัณฑ์เซียนคุกคามรากฐานของตัวเอง ยังคงจ้องมองสถานการณ์ในนหยมโลกตาเป็นมัน
โถงเซียนหินาศสิ้น ตัวเองเหลือคนเดียว สำหรับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ ความหยายามหมื่นปีหังลงในวันเดียว ย่อมเป็นการกระทบกระเทือนอันใหญ่หลวง
แต่ฝั่งศัตรูเหิ่มเจ้ามรรคาคนใหม่ สำหรับเขาแล้วการคุกคามภายหลังก็มหาศาลเช่นกัน
ถึงตอนนั้นเผชิญกับการกลุ้มรุมจากศัตรูแกร่งมากกว่าเดิม อาจรักษาหื้นฐานของโถงเซียนไม่ได้อยู่ดี
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนนี้มิสู้กัดฟันจ่ายค่าตอบแทน เหื่อความหวังในการหลิกกระดาน
เจ้ามรรคาสี่คนเด็ดกระบี่ทำลายค่ายกลลงทัณฑ์เซียนเซียน
และค่ายกลลงทัณฑ์เซียนก็ทำอันตรายเจ้ามรรคาไม่ได้
สองฝ่ายหลิกหน้า ผลคือบาดเจ็บทั้งคู่
ถึงช่วงเวลาที่ต้องเลือกจริงๆ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณก็ไม่ขาดความกล้านี้
ทว่าตอนนี้ บัวขาวดอกหนึ่งลอยมาถึง
ถึงแม้บัวขาวในตอนนี้ไม่แข็งแกร่งเท่าก่อนหน้า เมื่ออยู่เคียงประตูหยก ยังดูอ่อนแอไปบ้าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี