ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1806

เยี่ยนจ้าวเกอควบคุมเอกภพ เคลื่อนย้ายมิติเวลา เปลี่ยนเขาพระสุ

เมรเป็นเมล็ดผักกาด เก็บโลกซ้อนโลกไว้ในปราณพิสุทธิ์กลุ่มหนึ่ง ปราณพิสุทธิ์ลอยไปด้านข้าง ดาวหกดวงกะพริบในความว่างเปล่า

ปรากฏร่างของจักรพรรดิโกวเฉิน การทําลายโถงเซียนในวันนี้ จักรพรรดิโกวเฉินก็มาแนวหน้า

เช่นกัน หลังเขารับปราณพิสุทธิ์กลุ่มนั้น ก็ประสานมือคารวะเยี่ยนจ้าวเกอ คนทั้งสองหันกลับไปมองโถงเซียนที่ล่มสลายพร้อมกัน ภาพที่

ปรากฏในห้วงสมองกลับเป็นภาพที่วังเทพประสบภัยในอดีต ครู่ต่อมา เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าสั่นไหว สัมผัสได้ว่าการจัดวางที่ตนทิ้ง

ไว้ในฟ้าเหนือฟ้าถูกแตะต้อง เมิ่งหวาน ฟู่ถิง เหอซีสิงรวมถึงคนอื่นๆ สถานการณ์ตอนนี้ล้วนไม่

มั่นคง เยี่ยนจ้าวเกอเงยหน้ามองที่ที่สูงไกลไร้สิ้นสุดบนความว่างเปล่า

ณ ที่แห่งนั้น ประตูใหญ่หยกขาวถูกกระบองสีทองต้านไว้ มิอาจยุ่ง

กับการพังทลายของโถงเซียนด้านล่าง แต่ว่ามีแสงหยกหลายสายกะพริบบนประตูใหญ่หยกขาว ทะลักไป

ด้านนอก ตอนนี้ในที่สุดเทวกษัตริย์ไร้ประมาณก็ได้ปลุก ‘เมล็กพันธุ์’ ที่ฝังไว้

ในส่วนลึกจิตใจของพวกเมิ่งหวานและฟู่ถิงแล้ว ‘ช้ากว่าที่เราคาดไว้ไปครึ่งจังหวะ เพราะอะไร?’ เยี่ยนจ้าวเกอคิด

มือไม่ช้าลง กระแสปราณหลายสายลอยขึ้นบนร่าง กลายเป็นฉัตร ฉัตรหมุนวน ปราณพิสุทธิ์หลายสายห้อยลง สะบัดตามฉัตร วินาทีนี้ฉัตรนี้เหมือนใหญ่จนปกคลุมสวรรค์ ชั่วขณะที่รางเลือน ยอดฉัตรแตะถึงที่ที่อยู่บนความว่างเปล่านั้น

แล้ว แสงหยกที่สาดลงมาจากที่ที่สูงไกลไร้สิ้นสุดล้วนตกลงบนฉัตร ทํา

ให้ปราณพิสุทธิ์หลายสายบนฉัตรหักออก แต่ก็ถูกฉัตรสกัดไว้ วานรต่อสู้กับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ เยี่ยนจ้าวเกอตอนนี้ไม่มีแรง

กดดันอันใด ทําให้เขาศึกษาได้อย่างละเอียด

“ขึ้น!” เยี่ยนจ้าวเกอหยิบแจกันหยกออกมา เทฝนทิพย์ที่อยู่ด้าน ในลงบนฉัตรของตัวเอง

ฝนทิพย์ที่ยิ่งใหญ่เหมือนกับธารสวรรค์ ถูกฉัตรกับแสงหยกบีบอัด พลันเปลี่ยนเป็นหยดน�าหยดหนึ่ง

หยดน�าหยดนี้กลิ้งหมุนอยุ่บนฉัตร หลอมรวมแสงหยกเข้ากับ ปราณพิสุทธิ์

เยี่ยนจ้าวเกอเหยียบจักรวาลทั่วฟ้า กลับสวรรค์จู๋ลั่วหวงเจีย กลับสู่ ฟ้าเหนือฟ้า

หยดฝนบนฉัตรตกสู่ฟ้าเหนือฟ้า เหมือนกับมีชีวิต พากันกลิ้งผ่าน ร่างพวกเมิ่งหวาน ฟู่ถิง และเหอซีสิงรอบหนึ่ง

ทุกคนเดิมทีจิตใจเลอะเลือน ต้องการจะหลับ ยามนี้ต่าง กระตือรือร้น จิตใจกระจ่างแจ้ง

ทุกคนสัมผัสได้รางๆ ว่า ส่วนลึกจิตใจเปรียบเทียบกับก่อนหน้า คล้ายขาดอันใดไป

เมล็ดพันธุ์ที่ไร้รูปร่างนั้นหายไปเช่นนี้

ฟู่อวิ๋นฉือที่เฝ้าพวกเมิ่งหวานอยู่บนผาบัวแดงเห็นดังนั้นก็ลิงโลด คํานับหยดฝนหยดนั้นอย่างขึงขัง

น�าฝนหมุนรอบหนึ่ง ทําลายโรคซ่อนเร้นบนตัวคน จากนั้นกลับสู่ ด้านบนฉัตรเหนือศีรษะเยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอกลับดินแดนโถงเซียนอีกรอบ

ตําหนักสวรรค์ย่อยยับ แดนเซียนสามพันแห่งแยกตัวจากกัน โลก จํานวนมากกระจายอยู่กลางความว่างเปล่า

ยอดฝีมือสํานักเต๋าจํานวนมากเช่นสวีเฟย เกาชิงเสวียน หลงซิง เฉวียน เยว่เจิ้นเป่ย ปรึกษากันเรียบร้อนแต่แรก แบ่งเขตของใครของ มัน รับช่วงจัดการโลกที่ก่อนหน้าอยู่ในการปกครองของโถงเซียนนับพัน นับหมื่นนั้น

ตอนนี้แดนสุขาวดีบัวขาวกระเหี้ยนกระหือรือ หวังว่าจะได้อาณา เขตและประชากรจํานวนมากใต้การปกครองของโถงเซียนไป

ทว่าเทวกษัตริย์สํานักเต๋ามีพลังข่มขวัญแข็งแกร่งสุดขีด ทําให้ เหล่าพุทธะแห่งแดนสุขาวดีบัวขาวไม่กล้าวู่วาม

วานรถึงแม้จะสู้กับเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ กระนั้นสํานักเต๋าสาย หลักยังมีค่ายกลลงทัณฑ์เซียนอยู่ในมือ

พระศรีอาริย์ตรึงมารสวรรค์บรรพกําเนิด ไม่ได้ลงมาเช่นกัน

สําหรับท่านแล้ว โถงเซียนพินาศย่อยยับ สะบั้นตัดพลังสืบทอด และระบบมรรคามรดกของเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ ถือว่าได้ชัยทุกด้าน แล้ว

ต่อให้เทวกษัตริย์ไร้ประมาณสร้างโถงเซียนได้อีก แต่ว่าความตาก ตรํามากกว่าหมื่นปีก่อนหน้าถูกทําลายหมด คิดจะไล่ตามให้ทันแดน สุขาวดีบัวขาว มีความยากมากมาย

เยี่ยนจ้าวเกอมาถึงด้านบนโลกจํานวนมากของโถงเซียน ฉัตรบน ศีรษะหายไป หยาดฝนหยดนั้นตกลง เปลี่ยนกลายเป็นฝนไร้สิ้นสุดกลาง ความว่างเปล่า

โลกทุกใบด้านในต่างอาบน�าฝน