ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1813

นานมาแล้ว ตัดเยี่ยนจ้าวเกอกับเฟิงอวิ๋นเซิงที่ระดับพลังฝึกปรือ ค่อนข้างสูงออก โลกภายนอกจัดสวีเฟย อิงหลงถู เซี่ยกวง ซือคงจิงที่ โดดเด่นที่สุดในรุ่นหนุ่มสาวของเขากว่างเฉิงว่าเป็น ‘สี่อัจฉริยะกว่าง เฉิง’

ปัจจุบันกาลเวลาผันผ่าน รุ่นหนุ่มสาวในอดีต กลายเป็นเสาค�าหลัก แห่งกว่างเฉิง ผุ้อาวุโสสูงส่ง

สวีเฟยเป็นเพราะวาสนาโชคชะตา ปัจจุบันมีความหวังสําหรับมหา ชาล ย่อมไม่ต้องกล่าวถึง

ที่เหลืออีกสามล้วนขึ้นสู่ระดับเซียนลี้ลับสงบนิ่งมาหลายปี

ในนี้อิงหลงถูถึงขั้นทําให้ห้าปราณมุ่งสู่กําเนิด บรรลุขอบเขตเซียน ลี้ลับสงบนิ่ง

ต�าลงไป ในรุ่นอายุน้อยยิ่งกว่าที่มีสือจวินเป็นผู้นํา ก็ล้วนไม่ ธรรมดา ไม่ขาดผู้ที่เป็นคลื่นลูกหลังกลบคลื่นลูกหน้า

ในกลุ่มคนที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตระกูลเยี่ยน ยังมีหวงหู่ถิง เยี่ยนเสี่ยวอ้าย ต่างรับงานเฉพาะด้าน บรรลุถึงระดับเซียนลี้ลับสงบนิ่ง

กล่าวตามความจริง นอกจากพวกเขามีศักยภาพพรสวรรค์เหนือ ใครแล้ว เมื่ออยู่ในเขากว่างเฉิง อยู่บนจุดยอดคลื่นความรุ่งเรืองของ สํานักเต๋าที่ด้านหน้าสุด ย่อมไม่อาจมองข้าม ได้รับประโยชน์มากกว่า คนอื่นๆ

การเปลี่ยนแปลงสภาพการอยู่อาศัยโดยรวมสํานักเต๋าทําให้ผู้สืบ ทอดสํานักเต๋าทั้งหมดได้ประโยชน์ไม่ธรรมดา

สภาพแวดล้อมที่ดีกว่า เงื่อนไขที่เป็นประโยชน์กว่า ผลิตผลที่อุดม สมบูรณ์กว่า การสืบทอดที่เป็นระบบกว่า เหล่านี้ล้วนเร่งการสืบทอด สํานักเต๋าให้กําเนิดอัจฉริยะบุคคลอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย

เทียบกับสภาพแวดล้อมที่มั่นคงมากกว่าเมื่อก่อน ยังปกป้อง อัจฉริยบุคคลจํานวนมากให้เติบโต ไม่ถึงกับเสียชีวิตกลางทาง

“ตอนนี้ผู้อาวุโสเสวี่ยเป็นอย่างไร?” สวีเฟยถามเยี่ยนจ้าวเกอ

เยี่ยนจ้าวเกอตอบ “มีความมั่นใจฝ่าภัยพิบัติปฐมลี้ลับแล้ว ราชัน พระพฤหัสบดี จักรพรรดิเจิดจรัสต่างสมหวัง มารดานางไม่มีอุปสรรค อีก จิตใจผุดผ่อง ไม่มีปัญหาแน่”

เสวี่ยชูชิงก็น่าเสียดายอยู่บ้างเหมือนกับหยวนเจิ้งเฟิงและฟางจุ่น

ตอนอายุน้อยต้องระหกระเหิน ในช่วงเวลาที่หลบซ่อนตัวย้ายที่อยู่

จะมากจะน้อยก็ถ่วงการฝึกฝนของนาง การขัดเกลาไม่น้อยย่อมส่งผลดีต่อการเติบโตอยู่บ้าง แต่ว่าเงื่อนไข

ทรัพยากรย�าแย่เกินไป ถึงแม้ภายหลังจะได้กลับมาอยู่ร่วมกับเยี่ยนจ้าวเกอพ่อลูก ตั้งหลัก

ได้อีกครั้ง หลายปีมานี้ได้ผลประโยชน์จากการยกระดับปรับปรุง

สภาพแวดล้อมของผู้สืบทอดสํานักเต๋า แต่ว่าประสบการณ์ก่อนหน้า

ยังคงทิ้งผลกระทบไม่ดีไว้ เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะทําให้พรสวรรค์ศักยภาพส่วนหนึ่งของนาง

ยากจะปรากฏ ปัจจุบันขอบเขตห้าปราณมุ่งสู่ต้นกําเนิด ย่อมไม่ต้องพูดถึง แต่ว่าไปยังที่สูงอีก จะไปได้ถึงขั้นไหน ยากจะบอกกล่าว เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋ทุกครั้งที่คิดถึง ต่างก็เสียดาย กลับเป็นเสวี่ยชูชิงปลอดโปร่งยิ่ง บ่อยครั้งเป็นฝ่ายปลอบโยน

ครอบครัว

“จ้าวเกอ…” สวีเฟยครุ่นคิดเล็กน้อย ในที่สุดก็ถามจุเร “แม้เจ้าจะ เพิ่งขึ้นมหาชาล แต่ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่เพียงแค่แข็งแกร่งจนใช้นิ้วและมือ บังฟ้าได้ หนําซ�าการบรรยายหลักการฟ้าดินของเจ้ายังล�าลึกสุดขีด”

สวีเฟยพูดพลางมองเยี่ยนจ้าวเกอ “เจ้าห่างจากระดับมรรคาอีก ไกลขนาดไหน?”

“มีระยะห่างอยู่บ้าง แต่ว่า…” เยี่ยนจ้าวเกอตอบตรงๆ

เขายื่นมืออกมา ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ทําท่า ระหว่างสองมือเพียงขาด อีกจุดเดียวก็จะแตะกัน “…ระยะห่างนิดเดียว”

“แต่ว่าใกล้มากหากเหมือนฟ้ากับเหว ระยะห่างน้อยนิดนี้ อาจจะ ข้ามไม่ได้ตลอดชีวิต”

เยี่ยนจ้าวเกอน�าเสียงสงบนิ่ง สวีเฟยกับเฟิงอวิ๋นเซิงได้ยินไม่รู้สึก สิ้นหวัง

เฟิงอวิ๋นเซิงขึ้นสู่มหาชาลมาพันปี พลังล�าเลิศ แต่ต้องการสําเร็จ ระดับมรรคา เส้นทางอนาคตก็ยังขรุขระ

“เส้นทางชัดเจนแล้วหรือ?” สวีเฟยถาม

เยี่ยนจ้าวเกอเงียบงันครู่หนึ่ง มุมปากตวัด แสดงอารมณ์ที่เหมือน รอยยิ้ม “เส้นทางขึ้นสู่มรรคาของข้าความจริงชัดเจนแล้ว ตอนนี้รอห้วง เวลาที่จังหวะเวลามาถึงก็จะสําเร็จ”