ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1812

ซึ่งความจริง พูดว่าของวิเศษที่เทวกษัตริย์เต๋าเอกพิสุทธิ์พกติดตัว ล้วนเป็ของเหล่าจวิน ก็ไม่นับว่าผิด

ถึงเทวกษัตริย์เต๋าจะหลุดพ้น แต่ว่าทิ้งเหล่าจวินไว้ ความจริงของ วิเศษส่วนใหญ่ต่างเป็นของเหล่าจวิน ตัวเองใช้ของตัวเอง

ต่อให้มีหลุดไปด้านนอก ก็สมควรผ่านการอนุญาตของเหล่าจวิน

หากแต่พิจารณาว่าเทวกษัตริย์บรรพกําเนิดกับเทวกษัตริย์รัตน วิเศษแยกกันทิ้งหยกหรูอี้ไตรรัตนะกับกระบี่แหนเขียวไว้ บางครั้งเยี่ยน จ้าวเกอก็คาดเดาว่า เทวกษัตริย์เต๋าจะทิ้งสมบัติใดไว้หรือไม่?

ที่ว่าทิ้งไว้ในที่นี้ คือกระจัดกระจายไปสู่โลก ไม่ได้ตกสู่มือเหล่าจวิน แต่แรก

ด้วยนิสัยของเหล่าจวินไม่มีทางไปค้นหากลับมา

เด็กผู้นั้นได้ยินคําถามเยี่ยนจ้าวเกอ ไม่ได้ตอบทันที แต่ว่าตั้งใจขบ คิดสักพักหนึ่งจึงค่อยเอ่ย

“เรื่องของนายผู้เฒ่าใหญ่ กระผมไม่กล้ากล่าวส่งเดช” เด็กน้อย ตอบอย่างระมัดระวัง “แต่มีเบาะวายุอัคคีไม่ทราบหายไปไหน ที่เหลือ สมควรไม่ขาด”

หลังเขาเว้นครู่หนึ่ง ก็แอบมองพระอาจารย์เสวียนตูที่ถูกสะกดใต้ ภูเขาแวบหนึ่ง “นายผู้เฒ่าน้อยอาจจะทราบถ่องแท้กว่า เทวกษัตริย์ ท่านว่า…”

เมื่อได้ยินว่า ‘เบาะวายุอัคคี’ เยี่ยนจ้าวเกอเหม่อลอยเล็กน้อย รอ เห็นท่าทางของเด็กคนนั้น อดหัวเราะไม่ได้ “ไม่ต้องลําบากพี่ร่วม เส้นทางเสวียนตูแล้ว”

ว่าแล้วเขาคํานับวังดุสิตตรงหน้า จากนั้นพาเฟิงอวิ๋นเซิงออกจาก สวรรค์หลี่เฮิ่น

ยืนอยู่นอกสวรรค์หลี่เฮิ่น เยี่ยนจ้าวเกอหันกลับมองวังดุสิต พึมพํา “สิ่งดีๆ ไม่จริง สิ่งชั่วๆ เป็นจริง…”

เขาส่ายหน้า กลับสวรรค์สํานักเต๋าพร้อมเฟิงอวิ๋นเซิง

กลับถึงสวรรค์จู๋ลั่วหวงเจีย เข้าไปในฟ้าเหนือฟ้า พวกเยี่ยนจ้าวเก อกลับถึงประตูเขาของเขากว่างเฉิง

ถึงเป็นเซียนสวรรค์มหาชาลสองคน แต่พวกเยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้ทํา การเคลื่อนไหวใหญ่เกินไป

สวีเฟยรับพวกเขาเข้ามา ทางหนึ่งเดินทางหนึ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “จัดการคนธรรมดาที่ก่อนหน้านี้อยู่ใต้การปกครองของเส้นทางนอกรีต เหล่านั้นมิใช่เรื่องง่ายจริงๆ มิน่าเจ้าไม่ยุ่งด้วย”

“ย่อมแน่นอน โลกมนุษย์ทรมานคนที่สุด ข้าหลบไปพักได้ ย่อม หลบไป” เยี่ยนจ้าวเกอพูด “แต่ว่าในทางกลับกัน ศิษย์พี่สวีท่านจะขึ้น มหาชาลตอนไหน? ถึงเวลาจักรวาลสวรรค์ที่ใช้มุกค�าทะเลสร้างขึ้นแห่ง นี้มีนิวาสสถานที่บําเพ็ญแห่งหนึ่งเหมือนกัน นี่มาก่อนได้ก่อน มาทีหลัง ไม่มีแล้ว

สวีเฟยว่า “ได้มาเป็นความโชคดี เสียไปเป็นโชคชะตา ข้าสํานึกตัว ว่าต้องสั่งสมก่อน จึงกล้าไปทดลองภัยพิบัติฟ้ากําเนิด”

เขาส่ายหน้า “ปัจจุบันมหาเทวะเสมอฟ้าขึ้นสู่ระดับมรรคา ถึงแม้ ข้าจะไม่มีพลังของกายทองมหาเทวะอีกแล้ว แต่ได้รับวาสนาการ ประทานในอดีตของมหาเทวะเสมอฟ้า ทําให้ข้าโชคดีกว่าคนนับไม่ถ้วน แล้ว กลับไม่กล้าเกิดความชะล่าใจเพราะเหตุนี้ ต้องประทับรอยเท้าที ละก้าวถึงจะดี”

วานรขึ้นสู่ระดับมรรคา เป็นหนึ่งในโลกหล้า

ก่อนก้าวเท้าก้าวนั้นออกสังหารยุทธวิชัยพุทธะทิ้งก่อน หลังจาก ก้าวเท้าก้าวนั้นแล้ว กายทองมหาเทวะสามร่างก็หายไป

กลับเป็นศิลาดินกําเนิดกับกระบองสารพัดนึกเหลืออยู่

เยี่ยนจ้าวเกอ สวีเฟย ยังมีพ่านพ่านไม่ได้อาวรณ์อันใด

นอกเสียจากพวกเขายินดีเปลี่ยนเป็นร่างแยกหรือร่างแปลงของ วานร

สอดประสานกับกายทองมหาเทวะมาพันกว่าปี ร่างแยกสมุทรสุด ขอบโลก สวีเฟย และพ่านพ่านต่างได้รับผลกระทบที่ค่อยๆ ก่อให้เกิด การเปลี่ยนแปลง

ผลลัพธ์สุดท้ายคือ ต่อให้ไม่มีกายทองมหาเทวะ สามคนก็บรรลุถึง ระดับสูงสุดของเซียนกําเนิด

แต่ว่าสามคนจําเป็นต้องตั้งใจสั่งสม จึงจะมีความหวังปีนป่ายขึ้นที่ สูงต่อ

ในนี้ร่างแยกสมุทรสุดขอบโลกของเยี่ยนจ้าวเกอฝึกฝนวิชาแปด เก้าของหยางเจี่ยนมีผลสําเร็จ รากฐานมั่นคงที่สุด ใกล้กับระดับมหา ชาลที่สุด

สวีเฟยมีพรสวรรค์ไม่ธรรมดา มุมานะฝึกฝน ตัวเองตั้งหลักมั่นคง แล้ว คาดหวังต่อมหาชาลได้

พ่านพ่านเกียจคร้านไปบ้าง ต้องให้เยี่ยนจ้าวเกอกระตุ้นทั้งวัน