ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1811

เยี่ยนจ้าวเกอมองหยกหรูอี้ไตรรัตนะกับกรอบรูปที่หายไป อด ใคร่ครวญไม่ได้

เขาลองกับของอย่างอื่น แต่ไม่มีผลแล้ว

กวาดมองสภาพแวดล้อมที่ทั้งแปลกหน้าและคุ้นเคยในบ้าน เยี่ยน จ้าวเกอเหม่อลอย

เนิ่นนานให้หลัง เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกตัว จิตใจสั่นไหว

ภาพในห้วงจิตเปลี่ยนแปลง เหมือนกับถอยหลัง ความคิดจิตใจ ของเยี่ยนจ้าวเกอออกจากดวงดาวสีน�าเงินครามดวงนั้น หลุดจากธาร ดาวจักรวาลกว้างใหญ่ไพศาล

มิติเวลาตรงหน้าบิดเบี้ยวเปลี่ยนแปลง สีสันพรรณราย

ตอนที่สภาพมั่นคงอีกครั้ง ปรากฏความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดอันมืดมิด ใหม่ เยี่ยนจ้าวเกอรู้สึกเหมือนวิญญาณเดียวดายที่ลอยจากปรโลก คืน ชีพอีกครั้ง กลับสู่เปลืองร่างของตัวเอง

ในสายตานอกจากความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดอันไพศาล ยังมีสายตา เป็นห่วงอย่างของเฟิงอวิ๋นเซิง

“จ้าวเกอ?” นางมองเยี่ยนจ้าวเกออย่างกังวลอยู่บ้าง

“วางใจไม่เป็นไร” เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มให้เฟิงอวิ๋นเซิงก่อน จากนั้นก็ ใคร่ครวญอีกรอบ

หยกตกอยู่ในมือเขา หมุนเล่นไปมา

พร้อมกับที่ความคิดเยี่ยนจ้าวเกอทํางาน แสงสว่างสีม่วง ขาว ทอง พากันกะพริบบนหยกหรูอี้ไตรรัตนะ

วินาทีต่อมา กรอบรูปนั้นโผล่ในมือเขา

โผล่ขึ้นใต้อวกาศจักรวาลที่ต่างจากดวงดาวสีน�าเงินดวงนั้น!

ขณะมองกรอบรูป ขณะมองใบหน้าในรูปภาพนั้น เยี่ยนจ้าวเกอสี หน้าเคร่งขรึม

เขาถึงขั้นสัมผัสได้ถึงความเย็นทะลักขึ้นด้านหลัง

“ท่านมีภาพเหมือนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สวมเสื้อผ้าประหลาดนัก ยังใช้วิธีที่ประหลาดชนิดนี้ติดภาพวาดอีก?” เฟิงอวิ๋นเซิงถามขึ้น ด้านข้าง “กลับสะดวกต่อการรักษา”

นางมองเยี่ยนจ้าวเกอ หลังจากเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมอยู่บ้างของอีก ฝ่าย สีหน้าก็จริงจังขึ้นมา “จ้าวเกอ?”

“ไม่เป็นไร…” เยี่ยนจ้าวเกอพ่นลมหายใจออกยาวๆ ขณะมอง ตัวเองบนภาพ พลันหัวเราะขึ้น “น่าสนใจ!”

‘ตอนนั้นเรากําลังทําอะไรอยู่? ดูเหมือนเพิ่งกลับบ้าน โยนตัวไปบน ที่นอน ยื่นขาออกมาก่อน และเล่นโทรศัพท์…’ เยี่ยนจ้าวเกอพูดในใจ ‘จากนั้นอยู่ๆ ก็เบื่อ…’

‘รอรู้สึกตัว เราก็เป็นวิญญาณหอของหอเก็บหนังสือแห่งวังเทพ แล้ว’

วิญญาณของเขาทะลุมิติมาในธรรมชาติอากาศโกลาหลแห่งนี้

ตามเหตุผล ร่างกายสมควรอยู่ในโลกเก่า อยู่บนดาวดวงนั้น

จุดเชื่อมเวลาที่กลับไปไม่เปลี่ยนแปลง เช่นนั้นถึงขั้นกล่าวได้ว่า ร่างกายสมควรหยุดอยู่ที่เดิม ในบ้านที่ตัวเองอยู่

คนบนดาวดวงนั้นไม่อาจเคลื่อนย้ายร่างของเขา กล่าวให้แม่นยํา คือ ไม่มีคนพบความผิดปกติของเขา

กระนั้นตอนนี้เขาอยู่บนดาวสีน�าเงิน ไม่เห็นร่างในโลกใบนั้นของ ตัวเองแล้ว

ถูกทําลายไปแล้วตอนเขาข้ามมิติ ระเหยหายไปจากโลกไม่ทิ้ง

ร่องรอยใดๆ ไว้ หรือว่า… ‘…ถูกย้ายไปแล้ว?’ เยี่ยนจ้าวเกอก้มมองกรอบรูปในมือตน ‘เรานํากรอบรูปนี้กลับมาได้ผ่านหยกหรูอี้ไตรรัตนะ เช่นนั้น

หมายความว่าคนอื่นๆ ก็ทําได้เช่นกัน’ เยี่ยนจ้าวเกอหยีตา ‘แต่ว่าคนที่ทําได้มีไม่มากแล้ว’ ผู้ยิ่งใหญ่ระดับมรรคาย่อมทําได้ แต่ก็อย่างจักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ กลับทําไม่ได้ ถึงเขาจะห่างจากระดับมรรคาแค่ก้าวเดียว ควบคุมหลักการฟ้าดิน

ได้ล�าลึกมากพอ แต่ว่าอิทธิฤทธิ์ไม่มากพอ พื้นฐานค่อนข้างเบาบาง พูดอีกอย่างคือ จิตใจของเขาอาจจะทดลองกระโดดจากธรรมชาติ

อากาศโกลาหลแห่งนี้ได้เหมือนเยี่ยนจ้าวเกอ แต่ถ้ากระโดดออกไป จะ

ทนทานไม่ไหว ดับสูญในชั่วพริบตา เหมือนกับวิญญาณคนธรรมหลุดจากร่าง ถึงแม้จะหลุดจากเปลือก

ร่างตัวเองได้ แต่ว่าวิญญาณไม่แกร่งมากพอ ไม่อาจท่องในกลางวัน