ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 1822

ความพยายามหลายยุคสมัย การบุกตะลุยและการเตรียมตัวใน หลายปีมานี้

มหาวิทยราชมยุรีหนึ่งในเซียนสวรรค์มหาชาลที่แข็งแกร่งที่สุด ตั้งแต่ประวัติศาสตร์เคยมีมา ในที่สุดก็ได้โอกาสขึ้นสู่ระดับมรรคาของ ตัวเองในยุคสมัยปัจจุบัน

แต่ว่าวันนี้ความหวังของท่านกลายเป็นความว่างเปล่า

ตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอแหวกแสงศักดิ์สิทธิ์ห้าสี มาถึงด้านหน้ามหา วิทยราชมยุรี อามิตาภพุทธเจ้าคิดลงมือขัดขวาง เพื่อคุ้มครองนกยูงอีก ครั้ง

แต่ว่าวานรควงกระบองจู่โจมเทวกษัตริย์ไร้ประมาณให้ถอย ต้านทานอามิตาภพุทธเจ้าอีกรอบ

อามิตาภพุทธเจ้าใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ยากเหมือนในอดีต ขณะต้านทานวานร ก็มองเทวกษัตริย์ไร้ประมาณแวบหนึ่ง

พอถูกวานรหยุด เยี่ยนจ้าวเกอสร้างความเสียหายแก่ข่งซวน ทําลายประตูใหญ่ที่เชื่อมไปยังระดับมรรคาในวันนี้ของอีกฝ่ายทิ้ง!

พวกลู่ยาเต้าจวินกับนาจามองเห็นแต่ไกล ต่างก็แตกตื่น

ในห้วงเวลาสําคัญเช่นนี้ ความจริงมิใช่ต้องขัดขวางมหาวิทยราช มยุรี

ตรงกันข้าม ในตอนที่อํานาจตัดสินใจว่ามหาวิทยราชมยุรีจะขึ้นสู่ ระดับมรรคาได้หรือไม่อยู่ในมือเยี่ยนจ้าวเกอ ถ้าควบคุมได้ดี บางทีอาจ ซื้อน�าใจที่ยิ่งใหญ่กว่าของนกยูงได้

วานรในอดีตถือกําเนิดจากเผ่าปีศาจ พลังฝึกปรือสะท้านโลกที่ ฝึกฝนใหม่มาจากสํานักเต๋าไม่ถูกกับแดนสุขาวดีตะวันตก โถงเซียน และวิถีมารโดยสิ้นเชิง

มหาวิทยราชมยุรีในตอนนี้กลับข้ามระหว่างเผ่าปีศาจและศาสนา พุทธ

การขึ้นสู่ระดับมรรคา ยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่ง

ทางไหนช่วยเหลือท่านมาก ท่านก็ไปด้านนั้น ล้วนโทษว่าไม่ได้

ถ้าข่งซวนช่วยเหลือกษัตริย์บูรพาไท่อี้หลังขึ้นสู่ระดับมรรคา อีก ฝ่ายต่อให้มารสวรรค์ไร้พันธนาฟื้ นตัว ก็ยังคงตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

ข่งซวนขึ้นสู่ระดับมรรคาไม่ได้ ผู้เข้มแข็งระดับมรรคาในทัพใหญ่ ของสองฝ่ายยังคงเป็นสี่ต่อสาม

ตามความคิดของลู่ยาเต้าจวิน เยี่ยนจ้าวเกอไม่จําเป็นต้องเด็ดขาด แบบนี้ ระหว่างเขากับข่งซซนไม่ได้มีความแค้นที่แยกไม่ออก จนต้อง ทําลายแผนการของคนเช่นนี้

พุทธะจีวรขาวพ่นเลือดสีทองจากปากอีกครั้ง

เขาเงยหน้ามองเยี่ยนจ้าวเกอ กลับเห็นเยี่ยนจ้าวเกอถอนใจคําหนึ่ง

“ล่วงเกินแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอมองข่งซวน กล่าวอย่างสงบ “ครั้งนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบ มิใช่โอกาสขึ้นสู่ระดับมรรคาของท่าน”

“ท่านในวันนี้เหมือนกับลู่ยา หนานจี๋ และเสวียนตูในอดีต”

ข่งซวนได้ยินงงงันก่อน จากนั้นก็ตกใจ

ในการวางหมากบนพนยมโลก ผู้เข้มแข็งมหาชาลที่แย่งชิงวาสนา ระดับมรรคาสามคนย่อมพ่ายแพ้แล้ว แต่ว่าผู้พ่ายแพ้ในตอนแรกมิใช่มี แค่พวกเขาสามคน

ทีปังกรพุทธะคว้าน�าเหลวกลับไปเช่นกัน

ทําไมเยี่ยนจ้าวเกอไม่พูดถึงทีปังกรพุทธะ?

เป็นเพราะทีปังกรพุทธะมีความแตกต่างทางคุณสมบัติกับคนสาม คนที่เหลือ

ตั้งแต่ต้นจนจบ ทีปังกรพุทธะเป็นตัวเลือกหนึ่งเดียวที่อามิตาภ พุทธเจ้ากับแดนสุขาวดีตะวันตกสนับสนุนการขึ้นสู่ระดับมรรคา

ต่อให้ในการวางหมากบนนพยมโลก อามิตาภพุทธเจ้าจะหาโอกาส ฆ่าพระศรีอริยเมตไตรยทิ้งมากกว่า

แต่คนที่ท่านสนับสนุนแย่งชิงวาสนาระดับมรรคาตั้งแต่ต้นจนจบ ก็ คือทีปังกรพุทธะ ไม่มีตัวเลือกอื่นๆ

ตัวเลือกแรกของกษัตริย์บูรพาไท่อี้และเหล่าจวิน ความจริงเป็น วานร มิใช่ลู่ยาเต้าจวิน หรือว่าพระอาจารย์เสวียนตูกับจักรพรรดิอายุ วัฒนาหนานจี๋

มหาวิทยราชมยุรีที่เข้าใจข้อนี้ มองเยี่ยนจ้าวเกอด้วยความตก ตะลึง

ในวินาทีนั้นเอง ในกระดูกหงส์อมตะที่ดูเหมือนไม่มีการเคลื่อนไหว แล้วโครงนั้น พลันเปล่งแสงหยกหลายชั้น

แสงหยกครอบคลุมทั่วร่างเยี่ยนจ้าวเกอ

ประตูใหญ่หยกขาวบานหนึ่งโผล่ขึ้นด้านข้างเขาใกล้แค่คืบ จากนั้น เปิดออก!

ในประตูใหญ่หยกขาวส่งแรงดึงดูดมหาสาล ต้องการลากเยี่ยนจ้าว เกอเข้าไปด้านใน

คนที่เหลือเห็นดังนั้นต่างตกใจ

วานรพิโรธโกรธกริ้ว รีบละทิ้งอามิตาภพุทธเจ้า ไล่ตามลงมาควง กระบองคิดฟาดเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ

ในประตูหยกตอนนี้แว่วเสียงหนึ่ง ไกลโพ้นล่องลอย ยากแยกแยะ เป็นหญิงหรือชาย