ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 214

ปราณจิตราดุจมังกรทั้งกายเยี่ยนจ้าวเกอ ปลดปล่อยเจริญงอกงาม เพลิงและน้ำแข็งหลอมรวม หยินหยางก่อเกิดสมดุล

ปราณจิตราอันทรงพลังค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่าง ไม่ปรากฏความร้อนแผดเผาหรือความเย็นยะเยือกอีกต่อไป แต่ค่อยๆ ขมุกขมัวทั้งผืน เหมือนกับกลุ่มธาตุปราณในจุดตันเถียนของเยี่ยนจ้าวเกออย่างช้าๆ

ราวกับสามารถจุสรรพสิ่งเอาไว้ได้ เปลี่ยนแปลงก่อเกิดสรรพสิ่ง และดับสลายสรรพสิ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอสำรวจภายในร่างกายตนเอง มุมปากค่อยๆ เผยเห็นรอยยิ้ม

ปราณจิตราบริสุทธิ์ภายในร่างสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ไปตามการขับเคลื่อนความคิด ชั่วขณะเผลอไผลก็เกาะตัวรวมเป็นจุดเดียว

ปราณจิตราเคลื่อนย้ายอยู่ภายในร่างกายตามอำเภอใจ เคลื่อนที่ไม่หยุดยั้ง หมุนโคจรสมใจ เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความคิดความอ่านของเขาโดยสิ้นเชิง

ชั่วขณะนี้ ปราณจิตราชั้นในร่างกายเยี่ยนจ้าวเกอ เหมือนเช่นส่วนขยายของร่างกายและเลือดเนื้อของเขาอย่างไรอย่างนั้น บังคับบัญชาได้ตามประสงค์ รวมตัวหรือกระจายได้ตามใจนึก

นิ่งเงียบประดุจสมุทรลึก เคลื่อนไหวประดุจอสนีบาต

ฝึกฝนปราณจิตรามาถึงขั้นนี้ นั่นก็คือสัญลักษณ์แสดงระดับปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาระยะกลาง ย่างก้าวสู่ระดับปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาระยะท้าย!

ความคิดเยี่ยนจ้าวเกอไหววูบ ปราณจิตราที่คล้ายกับบริสุทธิ์เปลี่ยนรูปแบบฉับพลัน กลายเป็นเพลิงบรรลัยกัลป์ เหมือนกับกำลังเพลิงคุโชนก็ไม่ปานอย่างฉับไว

ชั่วเสี้ยวขณะถัดมา ปราณจิตราได้กลายสภาพเป็นน้ำแข็งเย็นเยียบเรียบร้อยแล้ว ปรากฏหิมะและน้ำแข็งแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งผืน

ปราณจิตราน้ำแข็งเย็นเยียบแบ่งออกเป็นสองสาย สายหนึ่งคงไว้ไม่เปลี่ยน อีกสายหนึ่งกลายสภาพเป็นรูปเพลิงใหม่อีกครั้ง

จากนั้นปราณจิตราทั้งสองสายเปลี่ยนแปลงพร้อมกัน เปลี่ยนเป็นปราณสะอาดสุดลูกหูลูกตา กว้างใหญ่ดุจท้องนภา ไพศาลไร้ซึ่งขอบเขต นั่นก็คือพลังปราณของวิชาเอกพิสุทธิ์ วิชาสืบทอดของสำนักเขากว่างเฉิง

ปราณสะอาดหลากสายกว้างใหญ่อีกทั้งยังทรงพลัง ทว่าไม่นานนัก ปราณสะอาดสายหนึ่งในนั้น พลันเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวทันใด จากนั้นก็จมลงไป

ปราณขุ่นมัวโคจรอยู่ภายในหลอดเลือดดำของเยี่ยนจ้าวเกออย่างไหลลื่น ทว่าคล้ายกับพื้นปฐพีอันหนาหนักอย่างไรอย่างนั้น ตรงกันข้ามกับปราณสะอาดที่อยู่ข้างบนอย่างยิ่ง

เยี่ยนจ้าวเกอผงกศีรษะช้าๆ “สมมติฐานในตอนแรกนั้น ถูกต้อง”

ขณะที่ครุ่นคิดไปพลาง ปราณจิตราทั้งสองสาย สายหนึ่งสะอาดสายหนึ่งขุ่นมัว กลับมาเป็นหนึ่งเดียวใหม่อีกครั้ง เปลี่ยนเป็นบริสุทธิ์

ชายหนุ่มผุดกายลุกขึ้น ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวๆ ออกมาคำหนึ่ง จุดลมปราณทั่วร่างสั่นไหวพร้อมกัน ราวกับมีสิ่งใดแข็งแกร่งยิ่งใหญ่เหลือคณานับอยู่ ส่งเสียงกู่ร้องคำรามอยู่ในนั้นพร้อมกัน

“พายุนิมิตทมิฬอ่อนกำลังลงแล้ว ถึงเวลามุ่งหน้าสู่มหาทะเลทรายแดนตะวันตกแล้ว”

ระหว่างที่เยี่ยนจ้าวเกอครุ่นคิด เขาออกจากที่พำนักไปแล้ว ก่อนจะเห็นอาหู่กำลังไพล่มือทั้งสองไว้ข้างหลัง ยืนหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์

คนทั่วไปมองไป คล้ายกับอาหู่กำลังว่าง ตากแดดด้วยความเบื่อหน่ายอย่างไรอย่างนั้น

ทว่าสายตาของเยี่ยนจ้าวเกอกลับมองออกว่า ศีรษะอาหู่ กำลังขยับเปลี่ยนองศาด้วยความเร็วจนแทบจะไม่อาจสังเกตเห็น เพิ่มสูงขึ้นอย่างไม่อยู่กับร่องกับรอย และด้วยขอบเขตเล็กน้อยยิ่ง

เขารักษาท่าทาง ให้หว่างคิ้วของตนเองตรงข้ามกับดวงอาทิตย์พอดีอยู่ตลอด จนถึงขั้นที่ราวกับมีเส้นไร้รูปร่างเส้นหนึ่ง เชื่อมดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าเข้ากับหว่างคิ้วของเขา ทะลุเข้าสู่สมองโดยตรง

ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้ากำลังเคลื่อนที่อยู่ระหว่างขอบฟ้า ตำแหน่งไม่เปลี่ยนแปลงทุกวินาที อยู่เพียงแค่เฉพาะชั่วเสี้ยวขณะหนึ่งเท่านั้น ทำให้ผู้คนมองไปแล้วเหมือนว่าไม่ขยับเขยื้อนอย่างไรอย่างนั้น มีเพียงองศาที่เปลี่ยนไปน้อยนิด

กระนั้นเอาหู่กลับสามารถรับรู้ระยะทางที่เปลี่ยนแปลงในนั้นได้อย่างว่องไวอีกทั้งยังแม่นยำ พร้อมทั้งปรับองศาในการแหงนศีรษะของตนเองอีกด้วย

ครั้นเห็นเยี่ยนจ้าวเกอออกมา อาหู่ก็ก้มศีรษะลง ยิ้มซื่อบื้อพลางกล่าว “คุณชาย ครานี้ท่านเพิ่งจะเข้าฌานไม่กี่วันเองนะขอรับ”

เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มกล่าว “มีผลสัมฤทธิ์แล้ว ใช้เวลาต่อไปอีกก็สิ้นเปลืองเปล่าๆ”

นัยน์ตาอาหู่ทอประกาย “คุณชาย ท่านเลื่อนระดับเป็นปรมาจารย์ขั้นเคียงนภาระยะท้ายแล้ว?”

ชายหนุ่มอมยิ้มผงกศีรษะ อาหู่พลันจุ๊ปากกล่าวชื่นชม “ช่างรวดเร็วเสียนี่กระไร เทียบกับคุณชายแล้ว คนอื่นๆ อย่างพวกข้าล้วนกลายเป็นลาโง่เสียแล้ว”

“ถึงคุณชายจะยังไม่แน่นัก ว่าจะทำลายสถิติมหาปรมาจารย์ประมุขตระกูลที่อ่อนเยาว์ที่สุดได้ทัน แต่ในระดับปรมาจารย์ เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าความเร็วในการพัฒนาของท่านจะเร็วกว่าท่านประมุขแล้ว”