ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพี นิยาย บท 213

เข็มแกนน้ำแข็ง ไม่ได้ใช้เข็มจริงๆ แทงคนแต่อย่างใด แต่เป็นการใช้วิธีพิเศษ ใช้โอสถพิเศษเสริม ปรับเลือดลมภายในร่างกายอีกฝ่าย ทำให้มันบังเกิดการเปลี่ยนแปลง ก่อเกิดความเย็นเยียบจากภายในสู่ภายนอก ส่งผลให้ทุกกระเบียดนิ้วทั่วกายรู้สึกเย็นเฉียบอย่างยากจะทานทน เจ็บปวดรวดร้าวเสมือนเข็มทิ่มแทงก็ไม่ปาน

เฟิงอวิ๋นเซิงเป็นคนที่เรียบง่ายตรงไปตรงมา และเด็ดขาดฉับพลัน ในเมื่อตัดสินใจจะลองก็ต้องอดทน เช่นนั้นนับว่าเป็นการฝึกฝนสำหรับนางเช่นกัน

นางในขณะนี้ ทั่วร่างศีรษะจรดเท้า มีไอสีขาวหลายสายซึมทะลุออกมาฉับพลัน เย็นเยียบหาที่เปรียบไม่ได้ ทั้งกายล้วนราวกับปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งชั้นหนึ่ง

ทุกสิ่งที่สัมผัสถูกร่างกายนาง ต่างก็ถูกแช่แข็งทั้งสิ้นเช่นกัน

ทว่าในความเป็นจริง วิชาเข็มแกนน้ำแข็ง เพื่อประสิทธิผลแล้ว จะกักไอเย็นจำนวนมากไว้ในร่างกายคน ส่วนที่รั่วซึมออกมาภายนอกนั้น เป็นเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้น

เวลานี้ด้วยผลที่มาจากเลือดลมร่างกายเฟิงอวิ๋นเซิงยุ่งเหยิงวุ่นวาย นางจึงต่อต้านการโคจรของตนได้ยากอย่างยิ่ง

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ ความเจ็บปวดที่เหลืออยู่ แค่คิดก็รับรู้ได้

รวมทั้งนางจะรู้สึกตื่นตัว ประสาทฉับไวอยู่ตลอดเวลา จนถึงขั้นที่ความเจ็บปวดจากเข็มแกนน้ำแข็งทวีคูณเป็นเท่าตัว

เดิมทีเฟิงอวิ๋นเซิงนั่งขัดสมาธิ ทว่าบัดนี้ไม่อาจรักษาท่วงท่าของตนได้โดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงเอนกายตะแคงข้างลงบนพื้น งอตัว กอดเข่าตัวกลมไปตามจิตใต้สำนึก

นางกัดฟันกรอดไร้สุ้มเสียงเล็ดลอด เป็นการยืนหยัดสิ่งสุดท้ายที่นางจะสามารถทำได้แล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอยืนอยู่ตรงหน้ากายนาง มองดูภาพฉากนี้ด้วยใบหน้าไร้การแสดงออกซึ่งอารมณ์

อาหู่เองก็ยืนอยู่ข้างๆ เช่นกัน เขาจดจ้องเฟิงอวิ๋นเซิงด้วยสีหน้าท่าทางหนักแน่นจริงจัง หลังจากนั้นครู่ใหญ่ถึงได้พ่นลมหายใจออกมาคำหนึ่ง “คุณชาย แม่นางเฟิงช่างเก่งกาจเสียจริง”

ชายหนุ่มไม่ได้พูดจา นับเวลาในใจเงียบๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

อิงหลงถู พ่านพ่าน และโร่วโร่วรออยู่ด้านข้าง ในแววตาของทั้งสามต่างก็เผยให้เห็นความตระหนกตกใจ แม้ก่อนหน้านี้เฟิงอวิ๋นเซิงจะบอกกล่าวพวกเขาไว้แล้ว ทว่าตอนนี้พวกเขาก็ยังคงร้อนใจพุ่งพรวดขึ้นไป

“วันนี้พอแค่นี้ หากเลยเถิดไปจะแย่ยิ่งกว่าไม่ได้ทำ”

ในที่สุดเยี่ยนจ้าวเกอก็เปล่งเสียงตะโกนเบาๆ ฝ่ามือดุจสายฟ้ากระแทกเข้าที่หลังของเฟิงอวิ๋นเซิง

ร่างกายเฟิงอวิ๋นเซิงสั่นเทิ้มชั่วครู่ ในที่สุดไอเย็นที่พรั่งพรูบนร่างก็เริ่มกระจายหายไป น้ำค้างแข็งสลายสิ้น

นางจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ไม่ทันได้เอ่ย พลันหมดสติไปเสียก่อน

สำหรับผู้ที่เผชิญหน้ากับโทษทัณฑ์เข็มแกนน้ำแข็งแล้ว การที่หมดสติสลบไสลไป แท้จริงแล้วล้วนเป็นความสุขที่ไม่มีสิ่งใดยิ่งใหญ่ไปกว่านี้แล้ว

เยี่ยนจ้าวเกอกดฝ่ามือบริเวณกลางหลังเฟิงอวิ๋นเซิงไม่ได้คลายออก ช่วยนางปรับเลือดลมภายในร่างกายขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างไม่หยุดหย่อน

หากลงโทษเข็มแกนน้ำแข็งผู้คนจริงๆ แม้จะหยุดลงโทษกลางคัน ก็จะไม่ปรับเลือดลมให้เช่นนี้

วิธีการของเยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้ คือทำให้เฟิงอวิ๋นเซิงไม่ถึงขั้นที่ได้รับความทุกข์ทรมานเสียเปล่า เมื่อจ่ายราคาค่าแลกเปลี่ยนออกไปมหาศาล สิ่งได้รับตอบแทนต้องเป็นการพัฒนา

ขณะเดียวกันก็ไม่ใช่ให้ความอบอุ่นแก่เฟิงอวิ๋นเซิงจนหน้ามืดตามัวเช่นกัน การไล่ความเย็นจะทำให้ประสิทธิผลที่แลกมาอย่างยากลำบากกลับลดต่ำลงโดยสิ้นเปลืองเสียด้วยซ้ำไป

หลังจากนั้นเนิ่นนาน เฟิงอวิ๋นเซิงถึงได้ค่อยๆ ฟื้นสติกลับมา ถึงแม้ว่าความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจะยังไม่ได้หายไปจนหมดสิ้น ทว่านางก็พอทนไหวแล้ว

เฟิงอวิ๋นเซิงไม่ได้กล่าวอะไรมากนัก กลับมายังท่วงท่านั่งตัวตรงใหม่อีกครั้ง กำหนดลมหายใจขับพิษอย่างล้ำลึก ปรับเลือดลมร่างกายตนเอง ตามการชี้นำของเยี่ยนจ้าวเกอ

“ถึงจะยากลำบากจนแทบสิ้นลม แต่สัมฤทธิ์ผลทันทีจริงๆ ” หลังจากประสบผลสำเร็จ ใบหน้าของเฟิงอวิ๋นเซิงก็เผยเห็นรอยยิ้มอันอ่อนแรง

เยี่ยนจ้าวเกอเอ่ย “ใช้คัมภีร์แห่งจันทราเป็นรากฐาน ใช้วิชาหยินหยางค้ำจุนเป็นยุทธวิธี แล้วจึงเสริมวิชาเข็มแกนน้ำแข็งเร่งความเร็วเข้าไปอีก ประสานเข้ากับวีธีเสริมอื่นๆ เมื่อทำเช่นนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นพลังจันทราของเจ้า หรือพลังฝึกปรือวรยุทธ์เฉพาะตัวของเจ้า ล้วนจะรุดหน้าอย่างรวดเร็ว”

เขามองนัยน์ตาเฟิงอวิ๋นเซิงอย่างลึกซึ้งวูบหนึ่งแล้ว ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าอดทนได้นานเท่าใด ก็ใช้วิธีเหล่านี้ได้นานเท่านั้น ต่อให้เวลามีจำกัด ประสิทธิผลก็จะชัดเจนมากเช่นกัน”

เฟิงอวิ๋นเซิงยิ้ม “ถึงแม้ว่าจะยากเย็นอย่างยิ่งจริงๆ แต่ข้าจะมุ่งมั่นต่อไปเรื่อยๆ จนสุดกำลังของข้า”